पुस ४, २०८०
डिसेम्बर पहिलो साता एनसेलको माउ कम्पनी आजियाटाले आफ्नो रेनोल्ड होल्डिङ्स यूकेको शतप्रतिशत स्वामित्व गैरआवासीय नेपाली सतिशलाल आचार्यको कम्पनी स्पेक्ट्रलाइट यूकेलाई बेच्न गरेको सम्झौताबारे समाचार बाहिरिएको झन्डै ३ हप्...
टमाटरको मूल्य १५० प्रतिकिलो सम्म पुग्यो । यो लेख तयार पार्दाको दिन काठमाडौंमा टमाटरको मूल्य न्यूनतम १०० र अधिकतम १२० सम्म थियो । अर्थात् भर्खर पाकेर रातो हुन लागेको, चार जनाको भान्सामा तरकारी पकाउन काट्दा ठिक्क हुने एउटा १५० ग्रामको टमाटर, एक किलोमा करिब ६ वटा चाहिन्छन् । एक किलोलाई १५० तिर्नु भनेको एउटालाई पच्चीस रुपैयाँ पर्नु हो ।
एउटा टमाटरलाई नै पच्चीस परेपछि त्यसको लागि चाहिने एक किलो तरकारी, मरमसला, नुन, तेल, ग्याँस र चटनी, दाल र अन्य सबै कुराको हिसाब गर्दा चार जनाको भान्सामा तीन सय बराबरको तरकारी पाक्छ । एकछाकको तीनसयको अर्थ एक दिनमा ६ सय र एक महिनामा अठार हजारको तरकारी एउटा सानो परिवारको भान्सामा पकाएर खानुपर्छ ।
प्रसंग बदलौं । नेपालमा पछिल्लो जनसंख्या विवरणले करिब पचास लाख घर परिवार भएको देखाउँछ । पचास लाखकै हाराहारीमा नेपाली युवाहरु बाहिर छन् । औसतमा एक घरबाट एकजना मलेसिया, खाडी, कोरिया या अन्य देशहरुमा श्रम गरिरहेका छन् । भारतमै मजदुरी गर्नेहरुको पनि संख्या उल्लेख्य छ । कृषि कामका लागि बाहिर जानेहरुले नेपालमा १५० पर्ने गोलो, पोटिलो र रसिलो टमाटरको दाना उतै उब्जाउँछन् ।
एक किलो टमाटरको औसत मूल्य न्युयोर्कमा ९९ सेन्ट अर्थात नेपाली एक सयको हाराहारीमा पर्छ । युएईमा पाँच दिराम अर्थात १४० रुपैयाँको हाराहारीमा पाइन्छ । मलेसियामा ४ रिङ्गेट अर्थात् १२० रुपैयाँ पर्छ । भारतमा टमाटरको औसत मूल्य २५ रुपैयाँ अर्थात् नेपाली ४० रुपैयाँ हो । अन्य देशहरुको र नेपालको टमाटरको मूल्य हिसाब गर्दा यस्तो लाग्छ, नेपाल विकसित देश बनिसक्यो ।
केही उत्पादन नै नहुने र आयातको भरमा जनसंख्या पाल्ने खाडी देशहरुको कृषिजन्य वस्तुहरुको मूल्य भन्दा करिब २५ लाख हेक्टर कृषियोग्य जमिन भएको नेपालको कृषिजन्य वस्तुहरुको मूल्य बढी देखिनु विडम्बना मात्र होइन, यो चरम लापरवाही र चरम दलालीकरण हो भन्न सकिन्छ ।
स्कुलहरुमा बच्चाबच्चीहरुलाई नेपालको कूल जनसंख्याको ७०५ले कृषी गर्छन भनेर पढाईन्छ । त्यसलाई सच्च्याएर अब कुल जनसंख्याको दुई प्रतिशतले कृषि गर्छन् । र बाँकीले उत्पादित वस्तुहरुको दलाली गर्छन् भनेर पढाउनु पर्छ र बच्चाबच्चीहरुको सच्चाइ जान्न पाउने हकलाई सुरक्षित गर्नुपर्छ । जबकि अमेरिकामा ५५ जनसंख्या, जापानमा ३.५५ जनसंख्याले कृषि काम गर्छन् । युएईमा त्यो नगण्य प्रतिशत छ भने मलेसिया, कोरिया जस्ता देशहरुमा आप्रवासी कामदारहरुले त्यहाँको कृषि उद्योगलाई धानेका छन् ।
त्यसो भए समस्या कहाँनेर छ त ? करिब चालीस लाख जनसंख्या भएको काठमाडौंमा कृषियोग्य जमिनलाई प्लटिङ गरेर आनाको हिसाबमा जग्गा बेच्न लागेको कथा पुरानो भैसक्यो । प्रत्येक पाँच घरमध्ये एउटा घरमा तरकारी पसल छ । प्रत्येक १५ घर मध्ये एउटा घरमा कपडा पसल छ । त्यत्तिकै मात्रामा चिया पसलहरु छन् । उत्पादन शून्यमा झर्न लागिसक्यो तर बेच्नेहरुले नयाँ नयाँ तरकारी पसल खोल्न छोडेका छैनन् । काठमाडौंको खाद्य सुरक्षामा गम्भीर धक्का परिसकेको छ । गरीबीको रेखा भन्दा तल बसेका २५५ जनसंख्याले अहिले बढिरहेको तरकारीको मूल्यमा खाना खान सक्दैनन् ।
सरकार कानमा तेल हालेर बसिरहेको छ । घरको खेतबारी बाँझो राखेर युवाहरु पासपोर्ट बोकेर म्यानपावर धाउन छोडेका छैनन् । बीउबिजन र आवश्यक मलको अभाव छ । कथमकदाचित् उत्पादन भैहाले पनि बजारसम्म लैजाने र स्टोर गरेर राख्ने संयन्त्रको अभावमा तरकारीहरु खेर गैरहेका छन् । अनि उत्पादक कृषकको ढाड सेकेर न्यूनतम मूल्यमा दलालहरुले तरकारी खरिद गर्छन् र त्यो भन्दा धेरै उपभोक्ताहरुको ढाड सेकेर बजारमा विक्री गर्छन् । नियमन निकाय छैन, अनुगमन शून्य छ ।
यतिबेला चुनाव र राजनीतिक दलबाहेक अन्य प्रसंगहरु मिडियामा उठाउन करिब करिब पाप जस्तो लाग्छ । सबैको व्यवसाय दलालिकृत भएको छ । झूटा सपनाहरुले आकाश ढाकिसक्यो, ओजोन तह छेडेर अन्तरिक्षमा पुग्ने बेला भैसक्यो । जापानको भाउमा टमाटर खाने नेपालीहरुको चेतनास्तर अफ्रिकाको कुनै गए गुज्रेको मुलुकको भन्दा खराब छ ।
विकास र समृद्धिको गफ फेसबूकमा मात्र राम्रा लाग्छन् । कालिमाटीमा बिहानै चार बजे डोकोमा तरकारी बोकेर आउने काभ्रेतिरका आमैहरुलाई समृद्धिको गफले कहिले छुने ? उनीहरुसँगबाट लिएको तरकारीको मूल्यमा एक हजार प्रतिशत बढाएर किनेर लैजानेहरुले, पार्टी प्यालेसमा दिनहुँ चुनावी भोज गराउनेहरुले विकास र समृद्धिको गफ दिएको पटक्कै नसुहाउने ।
चुनाव लागेको छ । एक गिलास रक्सी र एक प्लेट मासुमा बिक्ने भोट अझै पनि नेपालको सन्दर्भमा २५–३० प्रतिशतको हाराहारीमा होला । त्यसको मूल्य एक केजी टमाटरको मूल्यसँग बराबर नै हुन्छ । हामी टमाटर हौं कि मान्छे हौं, यो मंसीरले छुट्याउनेछ ।
डिसेम्बर पहिलो साता एनसेलको माउ कम्पनी आजियाटाले आफ्नो रेनोल्ड होल्डिङ्स यूकेको शतप्रतिशत स्वामित्व गैरआवासीय नेपाली सतिशलाल आचार्यको कम्पनी स्पेक्ट्रलाइट यूकेलाई बेच्न गरेको सम्झौताबारे समाचार बाहिरिएको झन्डै ३ हप्...
गरिबको घरआँगन कसैलाई मन पर्दैन । गरिबको लुगाफाटो कसैलाई मन पर्दैन । गरिबले ठूला कुरा गरेको कसैलाई मन पर्दैन । गरिब नाचेको, गरिब हाँसेको कसैलाई मन पर्दैन । यतिखेर गरिबले लडेको जनयुद्ध दिवस पनि कसैलाई मन ...
उमेरले ३५ वर्ष पुग्नै लाग्दा मैले लोकसेवा आयोगको फाराम भरें । ३५ वर्ष कटेको भए फाराम भर्न पाउँदैनथें, तर नियुक्ति लिँदा भने ३५ वर्ष कटिसकेको थिएँ । लोकसेवा आयोगको सिफारिशअनुसार क्षेत्रीय सिञ्चाइ निर्देशनालयले...
कमेडी क्लब चलाउने मुन्द्रे उपनाम गरेका एकजना मान्छे छन्। एकै श्वासमा चारवटा प्रश्न सोध्न सक्ने क्षमता भएका जानेमाने पत्रकार ऋषि धमलाको कार्यक्रममा पुगेर तिनले भन्न भ्याए, 'यो टिकटकका कारण मान्छेहरू अल्छी भए, कुन...
मखमली फुल्दा, मार्सी धान झुल्दा बहिनी आउने छिन्, दैलाको तस्वीर छातीमा टाँसी आँसु बगाउने छिन् .....। हाम्रो समयका चर्चित गायक नारायण रायमाझीको ‘नमुछे आमा दहीमा टीका’ बोलको गीत नि...
आज ‘सबैका लागि मर्यादित जीवन’ को आदर्श वाक्यसाथ अन्तर्राष्ट्रिय गरिबी निवारण दिवस मनाइँदै छ । भोक, रोग, अभाव र आवश्यकता पूरा भएपछि मात्र मानवीय मर्यादा पाउन सकिन्छ । नेपालमा गरिबी र असमानताका विभि...
हामी १५औं अन्त्य गरेर १६औं योजनाको तयारीमा जाँदै छौं । दलका शीर्ष नेताबीच १६औं योजनाको विषयमा छलफल भएको छ । १५औं योजनाको असफलता र नमिलेका कुरालाई १६औं मा सुधार्छौं । हाम्रो गन्तव्य कहाँ हो भन्ने संविधानले ...
सच्चा लोकतन्त्रमा सिमान्तमा रहेको नागरिकले पनि यो देश मेरो हो भन्ने अनुभूति गर्न सक्नेछ- माहात्मा गान्धी । माथि गान्धीको भनाइ किन उद्धृत गरिएको हो भने नयाँ वर्षको आगमन भैसकेको छ र २०८० को बिदाइ बडो हर्षपूर्वक...
एक दिन काम विशेषले नयाँ सडकतिर गएको थिएँ, मोबाइल टिङटिङ गर्यो । हेरेँ पुराना मित्र जयदेव भट्टराई, सम्पादक मधुपर्क (हाल अवकाश प्राप्त) ले सम्झेका रहेछन् । हामी दुई लामो समयसम्म सँगै रह्यौँ, कहिले गोरखापत्र...