मंसिर १९, २०८०
कुनै राजनीतिक संक्रमण वा अवरोध नभएको समयमा मन्त्रीहरूबीच कसले राम्रो काम गर्ने भनेर प्रतिस्पर्धा हुनुपर्ने हो । तर, विडम्बना ! सहज राजनीतिक अवस्थामा पनि झन्डै एक वर्षसम्म सरकारमा रहेका अधिकांश मन्त्रीको कार्यप्रगति ...
काठमाडौं, २७ फागुन– तत्कालीन जनमोर्चाका नेता कृष्णबहादुर महरा २०४८ सालमा प्रतिनिधिसभाको चुनाव जितेर आउँदा सभामुख थिए कांग्रेसका दमननाथ ढुङ्गाना । कम्युनिस्टप्रति कांग्रेसको ‘अनुदार’ शासन चलिरहेको समयमा पनि दमनले सदन प्रतिपक्षको भनेर विपक्षीहरूलाई महत्त्व दिने गर्दथे । प्रमुख प्रतिपक्षी दल नेकपा एमाले थियो, महराको पार्टी जनमोर्चा सानो थियो । तैपनि दमनले महराहरूलाई महत्त्व दिन्थे । त्यसैले सभामुखको भूमिकाको कुरा उठ्दा दमनको नाम सम्झने गरिन्छ ।
त्यही सन्तुलनकारी भूमिकाका कारण दमन पछि माओवादी वार्ताको समयमा पर्यवेक्षकको रूपमा पनि विश्वास गरिए । मंसिरमा सम्पन्न प्रतिनिधिसभाको चुनावका बेलापनि सभामुखका रूपमा दमनको पहिलेको भूमिकाको चर्चा भयो ।
झण्डै साढे दुई दशकपछि महरा दमननाथको ठाउँमा पुगेका छन्, जसले सदन प्रतिपक्षको भन्ने मान्यता स्थापित गरेका थिए । परिस्थिति २०४८ साल या २०५१ र २०५६ सालको प्रतिनिधिसभाको जस्तो छैन । महराका सामु यही अग्निपरीक्षा छ: वामपन्थी गठबन्धन बनाएर चुनावमा एक्ल्याइएको कांग्रेसप्रति उनको रवैका कस्तो हुनेछ ?
सदनमा कांग्रेसको उपस्थिति टीठलाग्दो छ । राजपासमेत सरकारमा सहभागी भयो भने संख्यात्मक हिसाबले कांग्रेस लाचार प्रतिपक्ष हुने सम्भावना ज्यादा छ किनकि सदनमा कांग्रेसको उपस्थिति एक चौथाइभन्दा कम छ । एक चौथाइ सदस्य नहुँदा कांग्रेसले न कुनै महाअभियोग जस्ता प्रस्ताव ल्याउन सक्छ, न त दुईतिहाइले पारित गर्ने कुनै प्रस्ताव रोक्न सक्छ ।
प्रतिनिधिसभालाई प्रभावकारी बनाउन भन्दै कांग्रेसले सभामुखमा उम्मेदवारी दिएन । सभामुख निर्वाचनपछि संसद् परिसरमा पत्रकारहरूसंग कुरा गर्दै कांग्रेस महामन्त्री डा शशांक कोइरालाले त ‘माओवादीसँगको सम्बन्ध सुधार’का लागि उम्मेदवारी नदिइएको बताए । परन्तु पार्टी एकताको स्थितिसमेत तय भइसकेको अवस्थामा कांग्रेसले माओवादीप्रति सद्भाव जनाएको होइन । तर महरालाई सभामुखको रूपमा समर्थन गर्ने क्रममा कांग्रेस नेता डा मीनेन्द्र रिजालले भनेझैं सदनलाई साझा बनाउनको लागि महराले भूमिका खेल्नेछन् ।
यतिबेला मुलुकमा बलियो सरकार छ । आइतवार मात्र प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीले विश्वासको मत लिँदैछन् । राजपा र फोरमसमेतको समर्थनका कारण ओली सरकार इतिहासकै बलियो हुँदैछ । यही समयमा प्रतिपक्ष भने इतिहासकै कमजोर देखिँदैछ ।
शनिवारको संसद् बैठकमा कांग्रेस नेता मीनेन्द्र रिजालले भनेजस्तै बलियो सरकारले बलमिच्याइँ गर्ने सम्भावना कायम छ । राज्यका तीनवटा अंगबीच सन्तुलन कायम गर्ने क्रममा संसद्को गरिमा बढाउन सभामुखको महत्त्वपूर्ण भूमिका हुन्छ । यो अवस्थामा महराले आफूलाई ‘वामपन्थी गठबन्धनको उम्मेदवार’ भन्दा माथि राख्नु जरूरी हुन्छ ।
सभामुख तटस्थ पद हो । सभामुख रहेको समयमा सुवास नेम्वाङ पार्टीको बैठकमा उपस्थित हुँदैनथे, नेपाल बार एसोसिएसनको चुनावमा भाग लिँदैनथे । माओवादीकै पूर्व उपसभामुख पूर्णकुमारी सुवेदीले सार्वजनिक कार्यक्रममा पार्टी अध्यक्षको फोटो नराख्न आग्रह गरेकी थिइन् । २०५१ को बाहेक अरू संसदमा महरा आफैं उपस्थित छन्, पुनःस्थापित संसद् सदस्यको भूमिकामा समेत ।
२०६३ सालको अन्तरिम व्यवस्थापिका संसदमा प्रतिनिधित्व गर्दै माओवादीका सांसद, दायाँबाट क्रमश कृष्णबहादुर महरा, दीनानाथ शर्मा र देव गुरुङ । तस्बिर : मर्कन्टाइल कम्युनिकेसन
२०४८ सालमा पहिलोपटक संसदमा आउँदा पनि महराको स्वभाव शालीन रहेको संसद् सचिवालयका पूर्वसचिव मुकुन्द शर्मा स्मरण गर्छन् । शान्ति प्रक्रियामा आइसकेपछि पनि महराको भूमिका प्रायः सन्तुलित नै देखियो ।
परराष्ट्रमन्त्री समेत भएका महरा कूटनीतिक कौशलमा पनि निपूण बने । दिल्ली र बेइजिङलाई विश्वासमा लिएर सत्ताफेरबदलमा पनि महरा निर्णायक बनेका थिए विगतमा ।
विस्तृत शान्ति सम्झौतामा हस्ताक्षर भएको केही समयपछि २०६३ सालमा माओवादीहरू संसदमा आए, अन्तरिम व्यवस्थापिका नामक रूपान्तरित संसदमा । विद्रोहको भाषा पूरै नत्यागिसकेका माओवादीहरूसँग माओवादी लडाकूले बोक्ने ‘अवैध’ हतियार साथैमा हुन्थे । एकदिन माओवादीका सांसद लोकेन्द्र विष्ट हतियारसहित संंसद्को कार्यव्यवस्था परामर्श समितिकको बैठकमा पुगे ।
यो विषयलाई नेकपा एमालेले सदनमा जोडदार रूपमा उठायो । संसदमा चर्काचर्कीको अवस्था सृजना भयो । तत्कालीन प्रधानमन्त्री एवं कांग्रेस सभापति गिरिजाप्रसाद कोइरालाले आफूसरह माओवादीलाई हैसियत दिएपछि एमालेका कतिपय सांसदहरू कांग्रेस र माओवादीप्रति रुष्ट देखिन्थे । स्थिति भड्किने अवस्था आएपछि महराले सभामुखसँग समय मागेर बोले र सदन सुचारु भयो ।
खसीको टाउको झुण्ड्याएर कुकुरको मासु बेच्ने ठाउँमा पूर्वविद्रोही नेता !
कम्युनिस्टहरू संसद्लाई ‘खसीको टाउको देखाएर कुकुरको मासु बेच्ने ठाउँ’ भनेर आरोप लगाउँछन् । माओवादीहरूले पनि विगतमा ‘संसदवाद’को चर्को विरोध गरे । कांग्रेस एमाले जस्ता मूलधारका राजनीतिक दललाई ‘संसदवादी’ दलालको आरोप लगाए । घुमीफिरी रुम्जाटार भनेझैं माओवादीहरू त्यही ठाउँमा आएका छन् ।
यो बेग्लै बहसको विषय हो कि माओवादीले जनयुद्धको समयमा उठाएका विषय अहिले लगभग पूरै त्यागिसकेको छ । र माओवादी परम्परागत संसदीय पार्टी भन्दा कम छैन ।
बाह्र वर्षको अवधिमा माओवादीहरू पटकपटक सरकारको नेतृत्वमा रहे र सरकारमा सहभागी भए । यसकारण उनीहरूमा पूर्वविद्रोहीको गन्ध बाँकी छैन, परन्तु विगतमा संसदीय व्यवस्थाको विरुद्धमा हतियार उठाएको माओवादी त्यही संसद्को नेतृत्वमा पुग्नु चाहिँ रोचक विषय बनेको छ । तर महराको काँधमा त्यो परिभाषा बदल्नुपर्ने जिम्मेवारी थपिएको छ ।
पछिल्ला दिनमा संसद्लाई रबर स्टाम्प मात्र बनाइएको थियो । महराबाट संसद्को गरिमा बढ्ने कुराको अपेक्षा गर्न सकिन्छ । पछिल्ला वर्षमा संसद्को भूमिका बाहिर अँध्यारा कोठामा गरिएका सहमति अनुमोदन गर्ने ठाउँ मात्र बनेको थियो । जनताको सर्वोच्च प्रतिनिधिमूलक संस्था संसद्को गरिमा घटाउने काम महराबाट हुने छैन ।
संसद्ले दिएको निर्देशन सरकारले अटेर गर्ने, सरकारका मन्त्रीले संसद् र संसदीय समितिमा आएर झुठा कुरा गर्ने जस्ता काम विगतमा भएका थिए । महराको उम्मेदवारीका समर्थक देव गुरुङले भनेजस्तो परम्परागत शैलीबाट संसद् केही माथि उठ्नु जरूरी छ ।
संसदीय मामिला पत्रकार समाजले प्रकाशित गरेको पुस्तक विमोचन कार्यक्रममा केही समयपहिले माओवादी अध्यक्ष पुष्पकमल दाहाल प्रचण्डले ‘संसदीय गतिविधिप्रति आम जनताको रूचि घट्दै गएको’ टिप्पणी गरेका थिए । यो कुरा आम जनताले महसूस गरेकै कुरा हो । संसद्का कर्मकाण्डी बहसमा स्वय सांसदहरूको समेत रुचि नहुने, छलफलमा सांसदहरू नबस्ने, गणपूरक संख्या नपुगेर संसद्का बैठक पटकपटक स्थगित हुने, सांसदहरू हाजिर गरेर टाप कस्ने जस्ता गतिविधि विगतमा भएको थियो । सांसदहरूका गैरजिम्मेवार क्रियाकलापप्रति सभामुख मौन बस्ने गरेका थिए । महराले सांसदहरूलाई जवाफदेही र उत्तरदायी बनाउन भूमिका खेल्नेछन् भन्ने अपेक्षा गरौं ।
कुनै राजनीतिक संक्रमण वा अवरोध नभएको समयमा मन्त्रीहरूबीच कसले राम्रो काम गर्ने भनेर प्रतिस्पर्धा हुनुपर्ने हो । तर, विडम्बना ! सहज राजनीतिक अवस्थामा पनि झन्डै एक वर्षसम्म सरकारमा रहेका अधिकांश मन्त्रीको कार्यप्रगति ...
सर्वोच्च अदालतको परमादेशले प्रधानमन्त्रीबाट पदमुक्त भएपछि नेकपा एमालेका अध्यक्ष केपी शर्मा ओली बालुवाटारबाट रित्तो हात फर्केका थिए, २०७८ असार ३० गते । संसद् विघटनको अवगाल छँदै थियो, लामो समय सँगै राजनीति गर...
दुई–दुईपटक मिर्गौला फेरेको शरीर । मध्यजाडो नजिकिँदै गरेका मंसिरका चिसा दिन । त्यसमाथि वृद्धावस्था । यस्तो बेला ७० नाघेकाहरूको अधिकांश समय ओछ्यानमै बित्छ । नभए पनि घरको चार दिबारभित्र आराम गरेर अनि तात...
एकाधबाहेक अधिकांश मन्त्रीले प्रभावकारी कार्यसम्पादन गर्न नसकेपछि प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल ‘प्रचण्ड’ स्वयंले मन्त्रीहरूलाई प्रस्ट चेतावनी दिएका छन् । नेपालीलाई नक्कली भुटानी शरणार्थी बनाएर अमेरिका ला...
देशका विभिन्न शहरमा गरिब–मजदूरहरूले छाक काटेर सहकारीमा जम्मा गरेको पैसा बदनियतपूर्ण ढंगले हिनामिना गरेर टेलिभिजनमा लगानी गरेको विषयले बजार तातिरहेको छ, जसमा जोडिएका छन् रास्वपा सभापति रवि लामिछाने...
आफ्नो तेस्रो कार्यकालको दोस्रो वर्षलाई प्रभावकारी बनाउने भनी दाबी गरेका प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल ‘प्रचण्ड’ले कांग्रेस महामन्त्री गगन थापालगायत केही नेतासँग नियमित सल्लाह सुझाव लिन थालेका छन् । रा...
सामान्यतः मानव समाजको आजसम्मको इतिहास जनयुद्धको इतिहास हो भन्दा फरक पर्दैन । किनकि, समयका प्रत्येक खण्डमा चाहे ती स्पाटाहरू होउन् या चार्टिष्टियन, सिलेसियाली होउन् या कम्युनाडोहरू अनि वोल्सेभिक–भियतकङ्&ndash...
रूढिवादी र पछौटे समाजले सधैँभरि अवतारको प्रतीक्षा गर्दछ । प्रतीक्षा गर्नेले आफू केही पनि कर्म गर्दैन र उसलाई पौरखमा त्यति विश्वास पनि हुँदैन । सामान्यतया व्यक्तिगत जीवनमा भाग्य र सामाजिक जीवनमा अवतारको प्रत...
कसैले आएर सत्य भनेको के हो ? भनेर सोध्यो भने हामी अलमलिन्छौँ । कसैले केही भनौँला कसैले केही । अझ कसैले त सत्य भनेको सत्य नै हो भन्न पनि बेर लगाउन्नौँ । तर सत्य त्यो मात्र होइन । सत्य भनेको हामी आफैँ हौँ । सत्य...