काठमाडौँ –अब समाज बदलिन थालेको छ । शहरदेखि गाउँको इच्छा र आकांक्षा फेरिएको छ । पुगीसरी आए पनि नआए पनि मान्छेको जातलाई मनोरञ्जन नभइ नहुने आवश्यकता हो । साँच्चै भन्ने हो भने घर, कार्यालय, बैठक, काम १ काम १ अनेक कामको बोझले तनावको तह बढ्दा मान्छेलाई दुई मिनेट शान्त भएर एकान्तमा ‘रिफ्रेस’ हुने ठाउँ पनि छैन ।

प्रेमपार्क बनाउनुपर्ने कुरा धेरै अघिदेखि नै नउठेको पनि हैन, तर प्रेमलाई मान्छेहरू संकीर्ण रूपमा लिन्छन् । प्रेम गर्दैमा र प्रेमपे्रमिका सँगसगै भेट्दैमा विकृति बढ्छ भन्ने हाम्रो रुढिवादी सोचाइ छ । कतिपय स्थानमा त राज्यका संयन्त्रले नै स्वच्छ प्रेम गर्ने प्रेमप्रेमिकालाई नै दुःख दिने गरेको पाइन्छ तर प्रेमबिना संसार चल्दै चल्दैन भन्ने कुरा दुनियाँलाई थाहा छ ।

केही दिनअघि गोकर्णेश्वर नगरपालिका वडा नम्बर ८ को एउटा छलफलमा उठेको प्रसङ्ग सुन्दा अचम्म र सामान्य जस्तो लाग्छ तर त्यस प्रसङ्गभित्र गम्भीर मानव मनोविज्ञान लुकेको थाहा पाउन सकिन्छ । उक्त वडाको आर्थिक वर्ष २०७४÷०७५ को बजेट समीक्षा, शान्ति, सुरक्षा, विकास निर्माण तथा सेवा प्रवाहीकरण सम्बन्धमा छलफल गर्न आयोजित सार्वजनिक सुनुवाईमा स्थानीयबासीले खुलेर वडाध्यक्षसँग भने–मन बहलाउने पार्क चाहियो हजूर !’ प्रेमपार्क नै नभनिएको भए पनि यसको संकेत अलिकति त्यता पनि थियो ।

सुनुवाईमा वडाध्यक्षमाथि जनसरोकारसम्बन्धी विभिन्न खालका अन्य धेरै प्रश्न सोधिएका थिए ।
स्थानीय बासिन्दा उदय सापकोटाले ठाडै प्रश्न गर्नुभयो–भोट माग्न गाउँ आउँदा वृद्धभत्ता बढाउँछौँ भन्नुहुन्थ्यो, अहिले त कुरै गर्नुहुन्न, के बढेको भत्ता पाइन्छ कि पाइँदैन, केन्द्रीय सरकारले नदिए पनि वडामै थप्न पाइन्छ कि पाइदैँन ?’

सापकोटाले जनताले तिर्न नसक्ने गरी करको दर बढेकामा पनि स्थानीय सरकारको ध्यानाकर्षण गराए । आजको नेपाल समाचारपत्र दैनिकमा खबर छापिएको छ ।