दिल थापा

यसरी ओइरियो शुभकामनाहरु

हिमपहिरो ओइरिए जसरी मैले थाम्नै सकिन । 

सायद शुभकामनाहरु

यो जिन्दगीलाई थियो । 

सायद शुभकामनाहरु 

यो दुई मुठी सासलाई थियो । 

सायद शुभकामनाहरु

 जिन्दगीलाई कुल्चेर हिड्ने  जिन्दगीलाई थियो।

आजकाल म धेरै सोच्छु । 

मेरो जिन्दगीलाई शून्यतामा लगेर सोच्छु । 

अनि मेरो  जिन्दगीलाई

शून्यताभन्दा केही पर राखेर पनि सोच्छु । 

खै यो  जिन्दगीको कैले  लम्बाई पुग्दैन । 

 कैले चौडाई । 

गहिराई पुग्ने झन कैले हो कैले । 

कति तन्काउ 

कति फुकाउ 

यो  जिन्दगीलाई मैले ।

आजकाल त यो  जिन्दगीलाई

तन्काउन पनि 

फुकाउन पनि 

छोडी दिए । 

त्यसैले होला चुमुरुक्क चाउरी परेको छ। 

त्यसको फैलावट मैले हिजो

 कल्पना गरेको  जिन्दगीसम्म सरेको छ।

यो  जिन्दगी सिनो पनि रहेछ। 

वास्नासुजित फुल पनि रहेछ । 

गन्ध आएनी सुंग्नुपर्ने 

वास्ना आएनी सुग्नुपर्ने । 

वास्नासुजित  जिन्दगीभनेर म त्यो बालापन सम्झन्छु । 

सिनो भनेर अहिलेको औडाहा  जिन्दगीलाई सम्झन्छु ।

हिजो मैले  जिन्दगीलाई के सोच्थे ? 

कस्तो परिभाषाभित्र राख्थे ? 

आज त्यसले कुनै प्रकारको मूल्य राख्दैन् । 

हो  जिन्दगीलाई आस्तिक भएर सोचेपनि

नास्तिक भएर सोचेपनि 

 जिन्दगी शून्य नै रहेछ। 

जिरो रहेछ। 

नासवान रहेछ। 

हामीले जिन्दगी भर गरिने प्रयासहरु फगत रहेछ।

यो  जिन्दगीलाई तताए पनि । 

चिसो पारे पनि 

हुने केही होइन । 

हिन्दु बने पनि क्रिश्चियन बने पनि 

बुद्धित नै बने पनि 

यो जिन्दगीले लछारपाटो लाउने केही होइन । 

त्यसैले आजकाल यो  जिन्दगीलाई  

सडकको गल्लीगल्लीमा छाडा छोडिदिएको छु । 

त्यसैले होला एकदिन मलाई 

नगरपालिकाले जथाभावी छाडा छोड्दा 

सडक दुर्घटना हुन्छ भनेर  

सम्झाउन बोलाएको थियो। 

अर्का दिन प्रहरी कार्यालयले 

तपाईको हराएको  जिन्दगी

हाम्रो सम्पर्कमा आएको छ 

लिन आउनु भनेर फोन गरेको थियो ।