एक वर्षअघि ग्रीसका पाइलट भासिलीयोस भासिलीऊ अफगानिस्तानको राजधानी काबुलमा रहेको विलासी होटलमा थिए । इन्टरकन्टिनेन्टल होटल विदेशीहरूमाझ लोकप्रिय छ । सन् २०१८ को जनवरी २० मा तालिबानी बन्दूकधारीहरूले होटलमा प्रवेश गरेर ४० जनाको हत्या गरेका थिए । आफू कसरी बाँचें भनी भासिलीऊले वर्णन गरेका छन् । 

मैले छिट्टै डिनर खाने निर्णय गरें । बेलुका ६ बजे नै डिनर खानका लागि मैले अर्का पाइलट माइकल पूलिकाकोसलाई बोलाएँ । म इन्टरकन्टिनेन्टल आउन थालेको तीनदेखि चार महिनामा यसो गरेको पहिलोपटक थियो । नत्र म सधैं साढे ८ बजेतिर रात्रिभोजन गर्थें । 

हामीले साढे ७ बजे डिनर सक्यौं र म आफ्नो कोठा नम्बर ५२२ तर्फ गएँ । त्यो सबभन्दा माथिल्लो तल्लाको कोठा हो । त्यहाँ गएर फोन गर्दैथिएँ । एथेन्समा फोन गरिरहँदा मैले तल लब्बीमा ठूलो विस्फोटको आवाज सुनें । 

म बाल्कोनीमा निस्किएँ । मैले भुइँमा एक मानिस रगतमा लत्पतिएको देखें अनि होटल भित्र र बाहिर गोली चलेको आवाज सुनें । म सौभाग्यवश त्यतिखेर तल रेस्टुराँमा थिइनँ भन्ने थाहा पाएर मैले आफैंलाई भनें, ‘लौ, भासिलीओस, बाँच्नका लागि अब तिमीले केही त गर्नैपर्ने भयो ।’

मैले बाल्कोनीको ढोका खुलै छाडें र आफ्नो कोठाको ढोका बन्द गरें । मेरो सुइटमा दुईवटा खाट थिए त्यसैले मैले आफूलाई ग्रिनेडबाट बचाउन एउटा बिछ्यौना ढोकामा राखें र तन्ना, रुमाल र कपडाहरू जम्मा गरें अनि त्यसको डोरी बनाएँ । आवश्यक परेमा त्यही डोरीको सहायताले म चौथो तल्लामा जान सक्थें । 

म विमानचालक र प्रशिक्षक भएकाले मैले वर्षौंदेखि संकट व्यवस्थापन र निर्णय लिने कामको अध्ययन गरेको छु । त्यसैले म रेस्टुराँ र थिएटर गएँ भने पनि ढोकानजिक वा इमर्जेन्सी एक्जिटनजिक बस्ने गरेको छु । यो मेरो बानी नै हो । 

अब के गर्ने हो भनी मैले सोच्न थालें । कतिजना आक्रमणकारी छन् अनि उनीहरू होटलको कुन कुनाकन्तरामा छन् मलाई केही थाहा थिएन । अनि पाँच तल्लामाथिबाट हाम्फाल्नु पनि बुद्धिमत्तापूर्ण हुने थिएन । त्यसैले मैले आफैंलाई भनें, ‘भासिलीओस, भित्रै बस अनि आफूलाई जोगाउने भरमग्दूर कोशिश गर ।’

म कारणको व्याख्या गर्न त सक्दिनँ तर म अनपेक्षित रूपमा शान्त थिएँ । 

मैले बिछ्यौना भएको खाटलाई अलिक अस्तव्यस्त जस्तो बनाएँ अनि बिछ्यौना हटाएको खाटलाई चाहिँ चिरिच्याट्ट पारें । त्यसपछि मैले बत्ती निभाएँ र भारी पर्दाका पछाडि अनि अँध्यारोमा फर्निचरको पछाडि लुक्ने निर्णय लिएँ । 

आधी घन्टा बितेपछि आक्रमणकारीहरूले लब्बी, रेस्टुराँ अनि होटलका पहिलो र दोस्रो तल्लामा भएका लगभग सबैजनालाई मारिसकेका थिए । उनीहरू तेस्रो र चौथो तल्ला हुँदै पाँचौं तल्लामा आइसकेका थिए र माथि छतमा दौडिरहेको आवाज पनि मैले सुनें । अन्तर्राष्ट्रिय सुरक्षा बलका हेलिकप्टरलाई उनीहरू छतमा बसेर त्यहाँ आइपुग्न नदिने प्रयास गरिरहेका थिए ।

मैले नजिकैको कोरिडोरमा गोली चलेको आवाज सुनें र अचानक होटलको सबै बत्ती निभ्यो । 

आक्रमणकारीले पाँचौं तल्लाको पहिलो कोठामा छिरेको भनेको ५२१ मा हो । त्यो मेरोसँगैको कोठा थियो । त्यही कोठामा बसेर उनीहरूले रातभरिको आक्रमणको कारवाही चलाए ।

मेरो कोठाको ढोकामा गोली चलेको आवाज सुनेपछि मैले सोचें, ‘यो लुक्नका लागि राम्रो ठाउँ त हैन ।’

म भुइँमा लम्पसार परें अनि बिछ्यौना राखिरहेको खाटमुनि पसें । आफूलाई बचाउनका लागि मैले यो सिंगल बेडलाई मुट्ठीले अनि गोडाका औंलाले उचालेको थिएँ । 

मैले धेरै त देख्न पाइनँ तर खाट हावामा लगभग १० सेन्टिमिटर उचालिएको थियो । उनीहरूले ढोकाको ताल्चामा गोली हाने, ढोकामा भारी ह्याम्मरले हिर्काए अनि चारजना मानिस मेरो कोठामा छिरे । ढोका खुला देखेर एकजना तत्कालै बाल्कोनीतिर दौडिए । 

मैले पिस्तोलबाट गोली चलेको आवाज सुनें र अबको केही सेकेन्डमा म मर्छु कि क्या हो भन्ठानें । मैले आफ्नो परिवारलाई याद गरें, मेरा सन्तानको अनुहार सम्झिएँ अनि मेरा जीवनका राम्रा र नराम्रा क्षणहरू पनि याद गरें । 

ढोका खुला छाडियो अनि बन्दूकधारीहरू आउनेजाने गरिरहे । अनि उनीहरूले पाँचौं तल्लाका अन्य ढोका खोल्न थाले । कोरिडोरको अर्कोपट्टि एकजना विमान कर्मचारी र मैले सँगै काम गरेका केही अन्य पाइलटहरू बसेका थिए । उनीहरू मारिनुअघिको चिच्याहट मैले सुनें । अरूबेला केही पनि सुनिएन ।

उनीहरूले पाँचौं तल्लाका सबै ढोका खोले अनि भेटेजति सबैजनालाई मारे जस्तो लाग्छ । मैले चिच्याएको आवाज सुनें, गोलीको आवाज सुनें । जम्मा एउटा गोली चलाउने अनि अर्को ढोकामा पुग्ने गर्थे उनीहरू । गोली चलाएपिच्छे उनीहरू हाँस्थे मानौं उनीहरू रमाइलो गरिरहेका छन् वा यो कुनै ठूलो पार्टी हो ।

बिहान लगभग ३ बजे उनीहरूले पाँचौं तल्लामा ठूलो आगो लगाए र धूवाँको मुस्लो उठेपछि त्यहाँबाट हिँडे । लगभग २५ मिनेटसम्म गोलीको आवाज आएन अनि मैले खाटमुनिबाट बाहिर आउने निर्णय लिएँ । 

बाहिर आएपछि मैले थाहा पाएँ, म एउटा खाटमुनि लुकेको थिएँ तर उनीहरूले अर्को खाटमा गोली प्रहार गरेछन् अनि त्यसको पिँध उचालेर कोही लुकिरहेको छ कि छैन भनी हेरेछन् । 

मैले सोचें, ‘म मृत्युबाट जोगिएको आज यो दोस्रो अवसर हो ।’

केही समयपछि मेरो कोठामा धूवाँ पस्यो । मैले केही त गनैपर्ने थियो त्यसैले म बाल्कोनीतिर गएँ । मैले देब्रेतिर आगो बलेको देखें । आगो दनदनी दन्किरहेको थियो र मेरो कोठमा आगो आइपुगेमा म बाँच्दिनँ भनी मैले थाहा पाएँ । 

मैले टीभीका तारहरू छतबाट झुण्डिरहेको देखें । ती तार सीधै जमीनसम्म पुगेका थिए । म तार समात्नलाई शरीर तन्काएँ । तिनले मेरो भार थाम्छन् कि अनि तिनलाई समातेर म तल जान सक्छु कि भनी मैले जाँच्नुपर्ने थियो । तर

त्यतिखेरै मैले आफूनजिकैबाट गोली चलेको सुनें । एउटा गोली त मेरो देब्रे काँधको २० सेन्टिमिटर टाढाबाट गयो र अर्को चाहिँ लगभग आधा मिटर परबाट गयो । दुई गोलीले ठ्याक्कै मपछाडिको झ्यालको शीशामा दुईवटा प्वाल पारे । 

अन्तर्राष्ट्रिय सुरक्षाबलका एक स्नाइपरले त्यो गोली चलाएको हुनुपर्छ । उनले ५२२ नम्बरको कोठाभित्र मलाई नाइट भिजन क्यामराबाट देखेको हुनुपर्छ र म पनि आतंकवादी नै होला भनी सोचेको हुनुपर्छ । स्नाइपरहरूले त्यत्तिको दूरीबाट प्रायः निशाना चुकाउँदैनन् तर उनीहरूले गोली चलाएको आधी सेकेन्डमा मैले टीभीको तार समात्नका लागि शरीर तन्काउँदा गोलीले मेरो शरीरलाई नछोएको हुन सक्छ । 

मैले भित्र जाने निर्णय लिएँ । म आवाज ननिस्कोस् भनेर एकदमै बिस्तारै बाथरूम गएँ । मसँग नङकट पनि थियो र म त्यो लिएर फेरि खाटमुनि पसें अनि सानो नङकट लिएर खाटको काठे पिँधभित्र रहेको प्लास्टिकमा प्वाल पारें । त्यति गरेपछि मलाई खाटभित्रको ढ्वाङमा लुक्न सहज भयो । 

मैले मेरो कोठामा रहेको सानो फ्रिजबाट पानीका दुई बोतल र अलिकति दूध लिएँ र एउटा टीशर्ट पनि लिएँ । मैले टीशर्टलाई ससाना टुक्रा पारें र धूवाँ छेक्नका लागि केही टुक्रा नाकमा कोचें । टीशर्टको अर्को टुक्रा मैले मुखमा हालें र त्यसमा टन्नै दूध र पानी हालें । त्यसले डबल फिल्टरको काम गरिदियो । यो कुरा मैले एथेन्स अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलमा अग्निनियन्त्रण विभागमा तालिम लिने क्रममा सिकेको थिएँ । 

म खाटमा छिर्नेबित्तिकै तालिबानीहरू फर्किए । तीमध्ये एकजना आएर म लुकेकै खाटमाथि बस्यो । मैले उसको गोडा देखें । ऊ लगातार भुइँमा थुकिरहेको थियो । ऊ अरू व्यक्तिहरूलाई आदेश दिएर यसो गर्, उसो गर् भनिरहेको थियो र म उसको आवाज अझै सम्झन्छु । अनि ऊ बाथरूम गयो र त्यसपछि बाल्कोनी गयो र एके ४७ बाट गोली बर्सायो । मैले आवाज निकाल्नै मिल्दैनथियो किनकि गोलीबारी सकिएपछि पूर्ण मौन छायो । 

त्यस क्षणमा मेरो मस्तिष्कमा रहेको केही कुराले म त्यो दिन मर्दिनँ भन्यो । मैले सधैं जाने समयमा डिनर नगरेर बाँचेको हुँ । ती मानिसहरू मेरो कोठामा छिरेर म लुकेको खाटमा नभई अर्को खाटमा गोली हान्दा म बाँचेको हुँ । अनि स्नाइपरको गोलीले मलाई नछुँदा पनि म बाँचेको हुँ । अनि अहिले त म राम्रैगरी लुकेको छु । 

अन्तर्राष्ट्रिय सैन्य बलहरूले कुनै पनि बेलामा नियन्त्रण लिन सक्छन् भन्ने सोचेर मैले जहाँ थिएँ त्यहीँ बस्ने निर्णय लिएँ र केही नगरी बस्दा ठीक हुन्छ भन्ठानें । 

तर बिहान सबेरै अन्तर्राष्ट्रिय बलहरूले होटलका कोठामा ट्यांकबाट गोलाबारुद हान्न थाले । उनीहरूले मेरोसँगैको कोठा ५२१ मा केन्द्रित गरेर प्रहार गरिरहेका थिए तर अन्य कोठामा पनि प्रहार गरे किनकि बन्दूकधारी यताउता हिँडिरहेका थिए र उनीहरूमाथि गोली चलाइरहेका थिए । 

ट्यांकका भारी बन्दूकहरूले गोली हानेपिच्छे पूरै होटल नै थर्किन्थ्यो । पछि मैले ती बन्दूकले गरेको क्षति देखें । काठका सबै सामान धूलो भएका थिए अनि कोठाका छतमा प्वालै प्वाल थिए । म अझै जीवित रहनु भाग्यकै कुरा हो भन्ठानें । 

उनीहरूले बिहान ६ बजेतिर ठ्याक्कै मेरो कोठाबाहिर दोस्रोपटक गोलीबारी गर्न थाले । मेरो लुगा राख्ने दराजबाट उनीहरूले केही कपडा लिएको मैले सुनेको थिएँ । अनि उनीहरूले कार्पेट लिए र त्यसमा टन्नै डीजेल खन्याए । उनीहरूले आफू बसेको कोठा ५२१ पनि डढाए । 

आगो मनजिकै आयो र भारी धूवाँ र तापका कारण म बढीमा ३० मिनेटसम्म बाँच्छु भन्ने मलाई थाहा थियो । बाल्कोनीको खुला ढोकाबाट आइरहेको भारी चिसो हावाबाट अन्तिम अक्सिजन पाउनका लागि म भुइँमा पल्टेर सास फेरिरहेको थिएँ । 

काठ वा कार्पेट डढाउँदा आउने सामान्य गन्ध जस्तो थिएन यो धूवाँको गन्ध । यो राम्रो गन्ध थिएन । यो मान्छेको लाश डढेको गन्ध थियो । 

मैले वरिपरि कसैको आवाज नसुनेपछि बाहिर आउने निर्णय लिएँ । तर म बाहिर आएपछि अचानक झ्यालको शीशा फुटेको आवाज आयो । यस्तो आवाज ५२१ नम्बरको कोठाबाट आइरहेको थियो तर त्यही कुरा मेरो कोठामा पनि भइरहेको थियो र मैले आफूलाई जोगाउनका लागि तत्काल प्रयास गर्नुपर्ने थियो । 

अन्तर्राष्ट्रिय सैनिकहरूले कोठाहरूमा आगो निभाउनका लागि पानीका मुस्ला फ्याँकिरहेका थिए र तिनैले झ्याल फुटाइरहेका थिए । आगो त छिट्टै निभ्यो र म झ्याल र ढोका नभएको कोठामा निथ्रुक्कै भिजें । काबुलको चिसो रातमा बाहिरको तापक्रम माइनस ३ डिग्री थियो । म केही क्षणपछि नै चिसोले कठ्यांग्रिने स्थितिमा थिएँ । 

बिहान ९ बजेर २५ मिनेट जाँदा मैले लिफ्टनेर तलको कोरिडोरबाट गोली चलेको आवाज सुनें । त्यो आवाज अलिक फरक सुनिन्थ्यो त्यसैले अन्तर्राष्ट्रिय बलको गोलीको आवाज हो भनी अनुमान गरें । कोठा नम्बर ५२१ बाट एक बन्दूकधारीले कालाश्निकोभ राइफल चलाएर त्यो गोलीको जवाफ फर्काइरहेका थिए । 

बिहान साढे ९ र सबा ११ बजेको बीचमा अन्तर्राष्ट्रिय बलहरूले थुप्रै ग्रिनेड फालिरहेका थिए । मैले भुइँमा ग्रिनेड गुडिरहेको सुनें । ती ग्रिनेड कोठा नम्बर ५२१ मा पनि आइपुगे र कहिलेकाहीँ ती मेरो कोठाबाहिर ड्याम्म पड्किन्थे । तीमध्ये एक ग्रिनेडले कुच्याएको एक फ्लाइट केसलाई मैले त्यो घटनाको चिनोका रूपमा राखेको छु । 

बिहान लगभग साढे ११ बजे एउटा मात्र बन्दूकधारी बचेको जस्तो लाग्यो । त्यो मान्छे ५२१ नम्बरको कोठामा थियो । उसले कालाश्निकोभ छोडेर पिस्तोलबाट गोली हान्यो । उसको गोलीगट्ठा सकिएछ । अनि उसले ब्लोटर्च प्रयोग गरेर फेरि आगो लगाउन खोज्यो तर त्यसको ग्यास सकियो । 

म एकदमै उत्साहित भएँ र पूरा जोशमा आएँ । अनि मैले हाँसो रोक्नका लागि मुखलाई हातले छोपें । त्यो मान्छे केही मिनेटपछि गायब भयो । 

म असाध्यै थाकेको थिएँ । यो सबै शुरू हुनुअघि राति ढिलो मैले विमान उडाउनुपर्ने थियो अनि म अघिल्लो दिन र रात सुतेको थिइनँ । त्यसैले म ३५ देखि ४० घन्टा जागै थिएँ । 

त्यसको केही समयपछि मैले अरू आवाज सुन्न थालें । मानिसहरू मेरो कोठातिर आए तर राम्रा मान्छे आए कि खराब आए भन्ने मैले देखिनँ । बिहान लगभग ११ बजेर ४० मिनेट जाँदा कसैले अफगानी लवजमा 'पुलिस, पुलिस' भनी चिच्यायो । तर खराब मान्छे पो हो कि भनी मैले बाहिर नआउने निर्णय लिएँ । त्यसको १० देखि २० सेकेन्डपछि मैले केही मानिसले अंग्रेजी लवजमा फेरि पुलिस भनी चिच्याएको सुनें । म एकदमै खुशी भएर चिच्याउन थालें र खाटबाट घस्रिँदै बाहिर आएँ । बाहिर आउन गाह्रो थियो र मलाई सास फेर्न नै हम्मेहम्मे परिरहेको थियो । खाटभित्र एउटै पोजिसनमा कुचुक्क परेर बस्नुपर्दा मेरो छाती एकदमै दुखिरहेको थियो । 

म धूवाँले कालो भएको थिएँ त्यसैले उनीहरूले मेरो अनुहार देख्न पाएनन् र चारजना कमान्डोले चिच्याए, ‘तलै बस । तलै बस ।’ यसो भनिरहँदा उनीहरूले मतिर बन्दूक तेर्स्याइरहेका थिए । 
एकजनाले सुस्तरी भन्यो, ‘यो भूत हुनुपर्छ ।’

म चिसोले कठ्यांग्रिएको थिएँ तर मैले भनें, ‘म काम एयरको क्याप्टेन हुँ । गोली नहान्नुस् ।’

उनीहरूले विश्वासै गर्न सकेनन् । म कति घन्टादेखि त्यहाँ थिएँ भनेर उनीहरूले सोधे । मैले यो घटना भइरहुन्जेल यहीँ छु भनें । उनीहरूले खाटमा हेरे र म कसरी बाँच्न सफल भएँ भनी सोधे ।

उनीहरूमध्ये एकजनाले मलाई भने, ‘ठीक छ, म तपाईंलाई तल लग्छु तर सुन्नुस् हामी जानुअघि तपाईंसँग एउटा फोटो खिचाउन चाहन्छु ।’ मैले पनि त्यो क्षण सम्झने फोटो राख्न चाहेको बताएँ । 

होटलबाट निस्कने म अन्तिम व्यक्ति थिएँ । उनीहरूले बाँचेका सबैलाई काबुलमा रहेको ब्रिटिश सैन्य अड्डा पु-याए । मैले त्यहाँ सहकर्मी माइकललाई देख्नेबित्तिकै यत्ति खुशी भएँ कि विश्वासै लागेन । मैले हासूँ कि रोऊँ भनेर खुट्ट्याउनै सकिनँ । हामीमाझ मिश्रित भाव आए । हामीले धेरै साथी गुमायौं । सँगै काम गर्ने पाइलट, अपरेसनमा खटिने कर्मचारी, इन्जिनीयर लगायत धेरै मानिससँग हामीले काम गरेका थियौं र उनीहरूलाई गुमायौं । 

परराष्ट्र मन्त्रालयले मेरो परिवारलाई होटलमा बाँचेका सबै व्यक्तिलाई निकालिएको तर उनीहरूले मलाई फेला नपारेको बताएपछि मेरो परिवारले म नबाँचेको ठान्यो । तीनचार घन्टापछि मैले परिवारलाई फोन गरेर म ठीक छु भन्दा उनीहरू यति खुशी भए कि त्यसको कल्पना तपाईंले गर्न सक्नुहुन्न ।   

म पहिलेदेखि नै सकारात्मक मानिस हुँ तर आजकल म झनै सकारात्मक सोच राख्छु । म जीवनको हरेक क्षणको आनन्द उठाउँछु र आफूसँग भएको कुराप्रति कृतज्ञ छु । जीवन एक उपहार हो र हामीले बाँचुन्जेल यसको आनन्द लिनुपर्छ । 

तपाईंलाई थाहा छ, कहिलेकाहीँ ग्रीसमा समुद्र किनारमा साथीहरूसँग बस्दा मैले मानिसहरूको गुनासो सुन्छु । आर्थिक संकटका कारण पहिले भएका केही सुविधालाई अहिले भोग्न नपाइएको उनीहरू बताउँछन् । तर म भन्छु, ‘हत्तेरिका । आफ्नो जिन्दगी र स्वास्थ्यको आनन्द उठाउनुस् । तपाईं समुद्र किनारमा बसेर माछा र रक्सी खानुहुँदैछ । हामीहरू स्वतन्त्र छौं, हाम्रा गतिला साथी छन् र हामी हाँसिरहेका छौं । मानिसहरूले गर्नुपर्ने नै यही हो ।’
काम अनि तनावपूर्ण र खराब चीजमा मात्र ध्यान केन्द्रित नगर्नुस् । जीवनमा राम्रा क्षण बनाउने अनि राम्रा मानिसको वरिपरि हुने कुरामा जोड दिनुस् किनकि जीवन बहुत सुन्दर छ । 

काबुलको त्यो घटनापछि मैले वास्तवमै बुझें – जीवन अत्यन्तै सुन्दर छ । अनि मलाई विश्वास गर्नुस्, म प्रत्येक क्षणको आनन्द लिइरहेको छु । 

बीबीसीमा प्रकाशित भासिलीयोस भासिलीऊको अनुभवको भावानुवाद