चैत १, २०८०
सर्वोच्च अदालतको परमादेशले प्रधानमन्त्रीबाट पदमुक्त भएपछि नेकपा एमालेका अध्यक्ष केपी शर्मा ओली बालुवाटारबाट रित्तो हात फर्केका थिए, २०७८ असार ३० गते । संसद् विघटनको अवगाल छँदै थियो, लामो समय सँगै राजनीति गर...
चीनलाई एकान्तवासबाट बाहिर आउन र संसारको सबभन्दा ठूलो आर्थिक महाशक्ति बन्न ७० वर्षभन्दा कम समय लागेको छ ।
चीनले जनवादी गणतन्त्र स्थापनाको वर्षगाँठ मनाइरहँदा कसरी उसको परिवर्तनले अभूतपूर्व रूपमा धन आर्जन गर्यो र असमानतालाई गहिरो बनायो भनी विश्लेषण गरिँदैछ ।
‘कम्युनिस्ट पार्टीले चीनलाई नियन्त्रणमा लिँदा देश निकै गरीब थियो,’ चिनियाँ अर्थतन्त्रविज्ञ क्रिस ल्युङ बताउँछन् ।
‘उसका व्यापारिक साझेदार थिएनन्, कूटनीतिक सम्बन्ध थिएन र चिनियाँहरू आफैंमा निर्भर थिए ।’
विगत ४० वर्षमा चीनले ऐतिहासिक रूपमा बजार सुधार गर्दै व्यापारिक मार्ग खोल्यो र लगानी भित्र्यायो र यसबाट करोडौं मानिसलाई गरीबीबाट बाहिर ल्यायो ।
सन् १९५० को दशक बीसौं शताब्दीको सबभन्दा ठूलो मानवीय विपतमध्ये एक थियो । माओत्से तुङको अग्रगामी छलाङले चीनको कृषि अर्थतन्त्रलाई तीव्र गतिमा औद्योगिकीकरण गर्न खोजेपनि त्यो असफल भयो । सन् १९५९ देखि १९६१ सम्म एकदेखि चार करोड मानिसको मृत्यु भयो । मानव इतिहासमा यो सबभन्दा महंगो भोकमरी थियो ।
त्यसपछि सन् १९६० को दशकमा ल्याइएको सांस्कृतिक क्रान्तिमा आर्थिक अवरोध आयो । माओले कम्युनिस्ट पार्टीमा आफ्ना शत्रुहरू पन्छाउनका लागि सांस्कृतिक क्रान्ति ल्याएका थिए तर त्यसले देशको सामाजिक तन्तु नै नष्ट गरिदियो ।
तर सन् १९७६ मा माओको मृत्युपछि देङ श्याओपिङले अर्थतन्त्रलाई पुनर्गठन गर्न थाले । कृषकहरूलाई आफ्नो जमीनमा खेती गर्ने अधिकार दिइयो । यसले गर्दा जीवनस्तर सुधार भयो र खाद्य संकट हुन छोड्यो ।
सन् १९७९ मा अमेरिका र चीनबीच कूटनीतिक सम्बन्ध पुनःस्थापित भएपछि विदेशी लगानीको ढोका खुल्यो । सस्तो श्रम र कम भाडाको फाइदा उठाउन विदेशीहरूले चीनमा पैसा खन्याउन थाले ।
‘चीनमा सन् १९७० को अन्त्यदेखि हामीहरूले कुनै पनि देशको आर्थिक इतिहासमा भएको अद्भुत चमत्कार देख्न पाउँछौं,’ स्ट्यान्डर्ड चार्टर्ड बैंकका ग्लोबल चीफ इकोनोमिस्ट डेभिड मानले भने ।
सन् १९९० को दशकमा चीनले तीव्र गतिमा वृद्धिदर कायम गर्यो अनि सन् २००१ मा विश्व व्यापार संगठनमा प्रवेश गरेपछि उसले अर्को फाइदा उठायो । अन्य देशसँगका व्यापार अवरोध र आयातशुल्क घटाइयो अनि चिनियाँ सामान सबैतिर पाउन थालिए ।
‘त्यसपछि चीन संसारको कार्यशाला बन्यो,’ मानले भने ।
लन्डन स्कूल अफ इकोनोमिक्सका यी आँकडा हेर्नुस् : सन् १९७८ मा चीनको निर्यात १० अर्ब थियो जुन विश्व व्यापारको १ प्रतिशतभन्दा कम हो ।
सन् १९८५ सम्ममा त्यो अंक २५ अर्ब डलर पुगिसकेको थियो अनि त्यसको २० वर्षभन्दा कम अवधिमा निर्यात ४.३ खर्ब पुग्यो । यसले चीनलाई वस्तु कारोबारको सबभन्दा ठूलो राष्ट्र बनायो ।
आर्थिक सुधारका कारण करोडौं चिनियाँहरूको भाग्य चम्कियो ।
विश्व बैंकले ८५ करोड मानिसलाई चीनले गरीबीबाट उठाइएको बताएको छ । चीनले सन् २०२० सम्ममा निरपेक्ष गरीबी अन्त्य गर्ने बाटोमा छ ।
त्यसै समयमा शिक्षा दर पनि बढेर गयो । सन् २०३० सम्ममा चीनको कामदारमध्ये २७ प्रतिशतले विश्वविद्यालयीय शिक्षा पाउने स्ट्यान्डर्ड चार्टर्डले प्रक्षेपण गरेको छ ।
तर आर्थिक सफलताको फल चीनका सबै १.३ अर्ब मानिसले चाख्न पाएका छैनन् ।
महाधनी मानिस र मध्यमवर्गको उदयसँगै गरीब गाउँले समुदाय पनि छन् । कामदार समूह कम क्षमतायुक्त र बढ्दो उमेरको छ । असमानता गहिरिएको छ अनि विशेषगरी शहर र गाउँबीचको खाडल बढ्दो छ ।
‘पूरै अर्थतन्त्र विकसित भएको भन्न मिल्दैन, विभिन्न भागमा विशाल अन्तर छन्,’ मानले बताए ।
विश्व बैंकका अनुसार, चीनको प्रतिव्यक्ति आय अझै पनि विकासशील देशकै जस्तो छ र विकसित अर्थतन्त्रको औसतभन्दा एक चौथाइ कम छ ।
चीनको औसत वार्षिक आय १० हजार डलर जति छ जुन अमेरिकाको ६२ हजार डलर जतिभन्दा निकै कम हो ।
चीन अहिले सुस्त वृद्धिको चरणमा छ ।
वर्षौंसम्म उसले निर्यातमा रहेको निर्भरता घटाउने प्रयास गरिरहेको छ र उपभोगवादी वृद्धितर्फ अघि बढेको छ । चिनियाँ सामानप्रति संसारमा माग घटेको र अमेरिकासँग व्यापारयुद्ध लम्बिएको लगायतका नयाँ चुनौती उसले खेप्नुपरेको छ । जनसांख्यिक परिवर्तन र बूढो हुँदै गएको जनसंख्याका कारण पनि देशको आर्थिक भविष्यमा बादल छाएको छ ।
तैपनि चीनको आर्थिक वृद्धि ५ देखि ६ प्रतिशतमा रह्यो भने उक्त देश विश्वको आर्थिक वृद्धिको सबभन्दा शक्तिशाली योगदानकर्ता हुनेछ ।
चीनले वैश्विक आर्थिक विकासमा नयाँ आयाम कोरिरहेको छ । पेटी सडक पहलमार्फत उसले संसारभरि विकास संरचनामा व्यापक लगानी गरेको छ र त्यसैमार्फत राष्ट्रनिर्माणको नयाँ अध्याय लेखिरहेको छ ।
नयाँ रेशममार्ग भनिएको परियोजनाले संसारको लगभग आधा जनसंख्यालाई र वैश्विक कुल गार्हस्थ्य उत्पादनको २० प्रतिशत भागलाई सम्पर्कमा ल्याउनेछ । यसमार्फत संसारभरि व्यापार र लगानीका सम्पर्कसूत्रहरू स्थापना गरिनेछ ।
बीबीसीमा प्रकाशित भर्जिनिया ह्यारिसन र डेनियल पालुम्बोको विश्लेषण
सर्वोच्च अदालतको परमादेशले प्रधानमन्त्रीबाट पदमुक्त भएपछि नेकपा एमालेका अध्यक्ष केपी शर्मा ओली बालुवाटारबाट रित्तो हात फर्केका थिए, २०७८ असार ३० गते । संसद् विघटनको अवगाल छँदै थियो, लामो समय सँगै राजनीति गर...
दुई–दुईपटक मिर्गौला फेरेको शरीर । मध्यजाडो नजिकिँदै गरेका मंसिरका चिसा दिन । त्यसमाथि वृद्धावस्था । यस्तो बेला ७० नाघेकाहरूको अधिकांश समय ओछ्यानमै बित्छ । नभए पनि घरको चार दिबारभित्र आराम गरेर अनि तात...
चरम आर्थिक संकटबाट गुज्रिएको श्रीलंकाले सन् २०२२ को अन्त्यतिर औषधि किन्ने क्षमता पनि गुमाएको थियो । ५० अर्ब डलरभन्दा बढीको विदेशी ऋण 'डिफल्ट' भएको थियो भने लाखौंले रोजगारी गुमाएका थिए । दशौं लाख मान्छे...
अन्तिम समयमा आएर कुनै फेरबदल नभएको खण्डमा सम्भवत: आज एनसेलको शेयर खरिद बिक्री सम्बन्धमा छानबिन गर्न सरकारले गठन गरेको समितिले आफ्नो अध्ययन प्रतिवेदन बुझाउने छ । बहस चरम उत्कर्षमा पुगेका कारण एक निजी कम्पनीको अप्...
आफ्नो तेस्रो कार्यकालको दोस्रो वर्षलाई प्रभावकारी बनाउने भनी दाबी गरेका प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल ‘प्रचण्ड’ले कांग्रेस महामन्त्री गगन थापालगायत केही नेतासँग नियमित सल्लाह सुझाव लिन थालेका छन् । रा...
एकाधबाहेक अधिकांश मन्त्रीले प्रभावकारी कार्यसम्पादन गर्न नसकेपछि प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल ‘प्रचण्ड’ स्वयंले मन्त्रीहरूलाई प्रस्ट चेतावनी दिएका छन् । नेपालीलाई नक्कली भुटानी शरणार्थी बनाएर अमेरिका ला...
सामान्यतः मानव समाजको आजसम्मको इतिहास जनयुद्धको इतिहास हो भन्दा फरक पर्दैन । किनकि, समयका प्रत्येक खण्डमा चाहे ती स्पाटाहरू होउन् या चार्टिष्टियन, सिलेसियाली होउन् या कम्युनाडोहरू अनि वोल्सेभिक–भियतकङ्&ndash...
रूढिवादी र पछौटे समाजले सधैँभरि अवतारको प्रतीक्षा गर्दछ । प्रतीक्षा गर्नेले आफू केही पनि कर्म गर्दैन र उसलाई पौरखमा त्यति विश्वास पनि हुँदैन । सामान्यतया व्यक्तिगत जीवनमा भाग्य र सामाजिक जीवनमा अवतारको प्रत...
कसैले आएर सत्य भनेको के हो ? भनेर सोध्यो भने हामी अलमलिन्छौँ । कसैले केही भनौँला कसैले केही । अझ कसैले त सत्य भनेको सत्य नै हो भन्न पनि बेर लगाउन्नौँ । तर सत्य त्यो मात्र होइन । सत्य भनेको हामी आफैँ हौँ । सत्य...