केशव सिग्देल

ध्यानस्थ भएर अविरल बगिरहेको नदीलाई 
अभियुक्तजस्तो कँठालो समातेर 
समयको कठघरामा उभ्याइदियो भने
आफ्नै उद्गमको प्रमाण जुटाउन
के गर्छ होला नदी ? 

नदीलाई राम्रै थाहा छ
फर्कि गए पनि आफ्नो शिरसम्म
हिमालमा जोडिएको छ उसको नाभि 
हिमालका चट्टानहरुलाई पनि थाहा छ
आकाशबाटै हो सहस्र झर्ने हिउँ र पानी 
आकाशलाई पनि थाहा छ 
महासागरमा समाधिस्थ छ
बादल उत्पन्न गर्ने तेजमय वाष्प र ध्वनी । 

आफ्नो उद्गम खोज्दाखोज्दै 
नदी जब पुग्छ–– 
हिमालसम्म,
आकाशसम्म,
सागरसम्म,
साँध भत्काइरहेका मानिसहरु 
के नापिसक्लान् हिउँको आयतन ?
के तोक्न सक्लान् आकाशको सिमाना ?
अथवा, समुन्द्रको ज्वारभाटामा 
के भेट्टाउलान् सन्धीसर्पनको न्याय ?

नदीलाई 
सम्झाइरहनु पर्दैन उसको धर्म
बगिरहन्छ नित्य 
अनन्तसम्म । 
तर जुन दिन
आफ्नै उद्गमको प्रमाण खोज्न
आफ्नै शिरतिर बग्न विवश हुनेछ नदी 
त्यसपछि 
सहस्र धमनी बनेर दौडाउनेछ 
हाम्रो शरीरको रगत
र ति सबै धमनीहरु छिनालिएपछि मात्र
कोरिनेछ भूगोलको नयाँ सिमाना ।