भोज कुमार धमला  

सबै कोरोना कोरोना भन्छन, मलाई

लिम्पियाधुरा कालापानि र लिपुलेकमा

छिमेकिले बजारेका खुट्टाले मेरो छातीमा

बज्र प्रहार भै  मुटु कटक्क खाएको छ

म हेर्न बिबस छु मेरो देशका ब्वासाहरु

आफ्नी आमाको अश्मिता लुटिदा एउटा

रमिते  बनेर हेरेका छन रगतले पोतिएका

संगिन हेर्न लालायित छन यहा गर्जो टार्न

मेरा सखीहरु हात पसार्न बाध्य छन म यी

कलंकित पिपासुहरुको अनुहार हेरेर दिक्क

भैसके लाग्छ हातमा गोर्खाली खुकुरी बोकेर

एक एक गरि सबैलाइ छप्काइदिउ किन

नबुझे जस्तो गरेर नक्कली भेस धारण

गरेका ढोङ्गिहरुलाइ किन अझै चिन्दैनौ

आउ मिलेर यिनीहरुको नक्कली मखुण्डो

उतारौ मेरी आमा रुदै पुकार्दै छन एउटा

बहादुर नेपाली छोरोको आहुति भन्दा यी

कठपुतलीहरुको बिनास प्रिय छ म खुसि

हुन्छु जब मलाई माया गर्ने एउटा मात्रै 

छोराछोरीले मेरो ममताको कदर गर्दछ