वी वीलीन

मुर्दाले कार्बन फैलदै थियो,

जलेको दौरा,

विक्षिप्त मन,

टुहुरो छोरो,

बिधवा आमा,

र श्वेत कात्रो |

नओभाउदै आँखाका डिलहरू,

सुनिन त्यो धुन आमाले,

थिएन आलाप,

थिएन धुन शोकको

एकसुरमा बजेको पिपिरी

कानहरु छोपी हातहरुले

आवाज रोकिन्न रहेछ थुनिए पनि कानहरु ||

चिच्याइन आमा,

“बज्दैन किन सुरिलो बाँसुरी”

“शासक हो बाँसुरी” साउती मार्यो छोरोले

आँखा नहुने सबै अन्धा हुदैनन्,

उति अन्धो थिएन धृतराष्ट्र

शक्तिले मातेपछी झनै अन्धो भयो |||

जिउदै थियो हिजोसम्म आजको लास

ओइलाएथ्यो घाउ पनि,

निस्किएथ्यो मधुर आवाज

खुल्लै थियो दवाखाना

फेरिएको हो अंग उनको पनि

एउटाले बाँसुरी बजाए अर्कोले बाँस |

Twitter: @bbileen