असोज ३०, २०८०
आज ‘सबैका लागि मर्यादित जीवन’ को आदर्श वाक्यसाथ अन्तर्राष्ट्रिय गरिबी निवारण दिवस मनाइँदै छ । भोक, रोग, अभाव र आवश्यकता पूरा भएपछि मात्र मानवीय मर्यादा पाउन सकिन्छ । नेपालमा गरिबी र असमानताका विभि...
मुलुक एकतन्त्रीय सामन्तवादी राजसंस्थाबाट गणतन्त्रमा प्रवेश गरेको एकदशक भयो । यो एक दशकमा धेरै ठूलो महत्त्व राख्ने परिवर्तन भएका छन् । राजनीतिक, सामाजिक र आर्थिक क्षेत्रमा व्यापक अभूतपूर्व परिवर्तन भएको छ । यी परिवर्तनले युगौं युगसम्मको महत्त्व राख्दछन् ।
आर्थिक, सामाजिक लगायतका क्षेत्रमा भएका परिवर्तनलाई राजनीतिक परिवर्तनसँग जोडेर हेर्नु आवश्यक छ, किनभने राजनीति नै सबै आयामहरूको केन्द्रविन्दु हो । नेपाललाई विकासोन्मुख देशबाट विकसित देशको सूचीमा अंकित गराउनका लागि अबको राजनीतिक नेतृत्व इमान्दार हुनुपर्छ ।
मुलुकलाई दिगो विकासको मार्गमा प्रस्थान गराउने विषयमा विकासका विभिन्न मोडेलबारे पाँचतारे होटेलमा छलफल र बहस भएको समाचार सुन्न र पढ्न पाइन्छ । शहरमा हुने विकासका बहस बिरलै मात्रामा जीवन व्यवहारमा कार्यान्वयन भएका छन् । कतिपय दूरदराज गाउँका बस्तीमा हालसम्म पनि बिजुली, कच्ची बाटो पुगेका छैनन् । पाँचतारे होटेलमा हुने बहस र छलफलले गाउँको विकासको प्रारूप तयार गर्न सक्दैन ।
नेपाल तीव्र आर्थिक विकास गर्नुपर्ने पछिल्लो ७० वर्षको समय राजनीतिक संक्रमणमै बितेको छ । अबको नेतृत्वले राजनीतिक मुद्दालाई प्राथमिकता दिनुहुँदैन । नेपालले विगत ७० वर्षको राजनीतिक संक्रमणकालको भरपाइ गर्नु छ । राजनीतिक संक्रमणको अवधिमा विकासका मुद्दा प्राथमिकतामा परेनन् ।
वर्तमान समयमा पनि जनता राजनीतिक नेतृत्वप्रति सशंकित छ । जनताले जुनसुकै राजनीतिक नेतृत्वको सरकार आए पनि असन्तुष्टि मानिरहेका जस्ता देखिन्छन् । यो स्थितिले तानाशाह जन्माउन पनि सक्छ, नेताहरू व्यावहारिक बन्न जरूरी छ ।
जनताका अपेक्षाअनुरूप राजनीतिक नेतृत्वमा विकासवादी चिन्तन प्राथमिकतामा हुनुपर्दथ्यो, तर त्यस्तो खाले चिन्तन नेतामा कहिल्यै पाइएन ।
राजनीतिक नेतृत्वले राष्ट्रिय गौरवका ठूला महत्त्व राख्ने उद्योग, जलश्रोत, विद्युत र यातायात विकासमा ध्यान दिएन फलस्वरूप सबै क्षेत्रमा दलाल पूँजीवादी शैली हावि भएको छ । त्यस्तो शैली नेपालको निजामति कर्मचारीमा पनि देखिने गरिएको छ । परिणामस्वरूप मुलुकमा राजनैतिक संक्रमण सकिँदै गर्दा बेरोजगारीका कारण तीव्र गतिमा युवाहरू रोजगारीको शिलशिलामा विदेश पलायन भएका छन् ।
विश्वको आर्थिक क्षेत्रमा तेज गतिमा भूमण्डलीकरणको प्रभाव बढिरहेको छ । बहुराष्ट्रिय कम्पनीले स्वदेशी उत्पादनलाई निकम्मा सावित गरिदिएका छन् । नेपाल सरकारका प्रत्यक्ष लगानी रहेका विराटनगर जुटमिल, भृकुटी कागज कारखाना लगायतका उद्योग हाल बन्द अवस्थामा छन् ।
२०४७ सालदेखि २०६२/६३ सम्मको समयमा राष्ट्रिय उद्योगहरूलाई नीजिकरणको नाममा बेचियो । मुलुकको राष्ट्रिय उत्पादनमा योगदान दिने उद्योग कलकारखानाहरू छैनन्, नेपालको अन्तर्राष्ट्रिय व्यापार सन्तुलनमा छैन ।
निजी क्षेत्रको प्रवर्द्धन सँगै नियमन नहुँदा कर छली लगायतका समस्या राज्यले भोगिरहेको छ । देश विकृत पूँजीवादको चंगुलमा फसेको छ । देश सिन्डिकेट र कार्टेलिङको मारमा परेको छ । यो अवस्थामा राष्ट्रिय पूँजीको विकास अपरिहार्य साथै चुनौतीपूर्ण छ । राष्ट्रिय पूँजीनिर्माणमा निजी क्षेत्र सहायक मात्र हो, सरकार निर्णायक हो ।
नेपाली जनतालाई आफ्नै स्रोत र साधनको उपयोग गर्दै स्वाभलम्बी बनाउनेतर्फ नेतृत्वको ध्यान कम भएको जस्तो देखिन्छ । परिणामस्वरूप तराईमा उत्पादन हुने धान भारत पुगेर चामल बन्छ र पुनः नेपाल भित्र्याइन्छ ।
नेपालको राष्ट्रिय आम्दानीमा मुख्य भूमिका खेल्ने व्यावसायिक कृषि क्षेत्र विचौलियाको नियन्त्रणमा छ ।
यस्तो दर्दनाक यथार्थमा अन्य उपायबारे ज्यादै कम छलफल भएका छन् । मुलुकलाई सम्पन्न बनाउने विषयमा भन्दा अमूर्त तरिकाले समृद्धिको बहस चलिरहेको छ, जुन घातक छ ।
अर्कोतर्फ नेपाली भूगोलभित्रका नदीनालाहरूमा नेपाली जनताको अधिकार छैन, दाताको नाममा नेपाल छिरेका विदेशीको रजाईं छ । जनताले के बुझ्नु जरुरी छ भने- मन्त्री बन्नका लागि नेताहरूले हदैसम्म चाकडी गरेका कारण यतिबेला नेपालको विकासको मेरुदण्ड मानिएको जलस्रोतको व्यवस्थापन विदेशीको हातमा पुगेको छ । विदेशीले नेपालको खोला आफ्नो झोलामा बोकेका छन् ।
नेपाली जनताले विकासवादी चीनका राष्ट्रपति सी चिनफिङ, सिंगापुरका पूर्वप्रधानमन्त्री लि क्वान यु, मलेसियन प्रधानमन्त्री डा. मोहम्मद महाथीरजस्तै गुण नेपाली नेतामा भएको देख्न चाहेका छन् । यो अपेक्षा नेपालका ठूला दलका नेताले महसुस गरिदिनुपर्छ । स्वदेशी उत्पादनले स्वदेशी आवश्यकता पूरा गर्ने स्थितिमा देशलाई लगेपछि मात्र अन्तर्राष्ट्रिय व्यापारका लागि बहुराष्ट्रिय कम्पनीको आवश्यकता हुने हो ।
दलाल पूँजीवादलाई सेवा गर्ने उदारवादीहरूले अहिले समाजवादी व्यवस्था नआएमा खुसी हुन्छन् । गरिबीको रेखामुनी रहेका अधिकांश जनताको आवश्यकता पूँजीवाद निकास होइन । नेपालको सन्दर्भमा उदारवादाले सीमित मानिसलाई धनी बनाउँदै गइरहेको छ । आर्थिक उदारीकरणले दक्ष युवाहरूलाई वैदेशिक रोजगारीका लागि विदेश पलायन गराउने गरेको छ ।
देशभित्र भएका युवाहरू अर्काको चाकडी गर्ने र विदेशी दाताहरूसँग मागी खाने धन्दामा लागेका छन् । यो परिस्थिति समृद्ध नेपालको बाधक परिस्थिति हो ।
अहिले बहस भइरहेको समाजवादले पूँजीपति वर्गको सेवा गर्ने हो या सर्वाहारा श्रमजीवी वर्गको सेवा गर्ने हो ? यो प्रश्न गम्भीर छ ।
वामपन्थी नेताहरूले नेपालको यो जटिल अवस्थालाई श्रमजीवी जनताको पक्षमा ढाल्ने साहस गर्नुपर्छ । नेपाली समाजमा समाजवादको लागू कसरी हुन्छ भन्ने विषयमा अहिलेसम्म ठूलो बहस भएको छैन । सत्ता पहिलेजस्तै दलाल पूँजीपतिको संरक्षण गर्नतिर लाग्यो भने नेपालमा अर्को रक्तपातपूर्ण क्रान्ति हुनेछ । तर आशा गरौं हाम्रा नेताहरूमा सुझबुझ कायम छ ।
आज ‘सबैका लागि मर्यादित जीवन’ को आदर्श वाक्यसाथ अन्तर्राष्ट्रिय गरिबी निवारण दिवस मनाइँदै छ । भोक, रोग, अभाव र आवश्यकता पूरा भएपछि मात्र मानवीय मर्यादा पाउन सकिन्छ । नेपालमा गरिबी र असमानताका विभि...
उमेरले ३५ वर्ष पुग्नै लाग्दा मैले लोकसेवा आयोगको फाराम भरें । ३५ वर्ष कटेको भए फाराम भर्न पाउँदैनथें, तर नियुक्ति लिँदा भने ३५ वर्ष कटिसकेको थिएँ । लोकसेवा आयोगको सिफारिशअनुसार क्षेत्रीय सिञ्चाइ निर्देशनालयले...
नेपालको सार्वजनिक प्रशासन, विशेषतः निजामती सेवामा व्यावसायिक सदाचारिता विकास भएन भन्ने प्रश्न समय समयमा उठ्दै आएको छ । कर्मचारीमा स्वाभाविक रूपमा हुनुपर्ने कार्यसम्पादनलाई व्यवस्थित बनाउने सीप, संस्कार र अनुभवजन्य...
धरान उपमहानगरपालिकाका मेयर हर्क साम्पाङले राष्ट्रपति र प्रधानमन्त्रीको फोटो नगरपालिकाबाट हटाएको विषय अहिले निकै चर्चामा छ । २०५४ मा त्यही प्रकृतिको क्रियाकलाप गरेका थिए, लीला थापा मगरले । जिल्ला विकास समिति...
कमेडी क्लब चलाउने मुन्द्रे उपनाम गरेका एकजना मान्छे छन्। एकै श्वासमा चारवटा प्रश्न सोध्न सक्ने क्षमता भएका जानेमाने पत्रकार ऋषि धमलाको कार्यक्रममा पुगेर तिनले भन्न भ्याए, 'यो टिकटकका कारण मान्छेहरू अल्छी भए, कुन...
डिसेम्बर पहिलो साता एनसेलको माउ कम्पनी आजियाटाले आफ्नो रेनोल्ड होल्डिङ्स यूकेको शतप्रतिशत स्वामित्व गैरआवासीय नेपाली सतिशलाल आचार्यको कम्पनी स्पेक्ट्रलाइट यूकेलाई बेच्न गरेको सम्झौताबारे समाचार बाहिरिएको झन्डै ३ हप्...
सामान्यतः मानव समाजको आजसम्मको इतिहास जनयुद्धको इतिहास हो भन्दा फरक पर्दैन । किनकि, समयका प्रत्येक खण्डमा चाहे ती स्पाटाहरू होउन् या चार्टिष्टियन, सिलेसियाली होउन् या कम्युनाडोहरू अनि वोल्सेभिक–भियतकङ्&ndash...
रूढिवादी र पछौटे समाजले सधैँभरि अवतारको प्रतीक्षा गर्दछ । प्रतीक्षा गर्नेले आफू केही पनि कर्म गर्दैन र उसलाई पौरखमा त्यति विश्वास पनि हुँदैन । सामान्यतया व्यक्तिगत जीवनमा भाग्य र सामाजिक जीवनमा अवतारको प्रत...
कसैले आएर सत्य भनेको के हो ? भनेर सोध्यो भने हामी अलमलिन्छौँ । कसैले केही भनौँला कसैले केही । अझ कसैले त सत्य भनेको सत्य नै हो भन्न पनि बेर लगाउन्नौँ । तर सत्य त्यो मात्र होइन । सत्य भनेको हामी आफैँ हौँ । सत्य...