केन्या घर बताउने २८ वर्षीया राजी (सामाजिक सञ्जालमा राखेको नाम) केही समययता नेपालमा छिन् ।

वापलग, टिन्डरलगायत डेटिङ एपमार्फत नेपालीहरूसँग सम्पर्कमा रहेकी उनले तिनै एपको माध्यमबाट यौन पेशा चलाएकी छन् ।

सलक्क जिउडाल मिलेकी स्लिम अफ्रिकी युवती ‘बिजनेस’ राम्रो भएसम्म नेपालमै रहने बताउँछिन् । 

उनले भनेको ‘बिजनेस’ नेपाली युवाको यौन प्यास मेटाएर पैसा कमाउने हो ।

वापलग नामक डेटिङ एपमा अघिल्लो साताको शनिवार बेलुका उनलाई ४ किलोमिटरको दूरीमा देखाइरहेको थियो । 

उनीबारे चासो राखी म्यासेज गर्दा ठमेल आउन आग्रह गरिन् ।

त्यसपछि ग्राहक नै बनेर कुरा गर्दा उनले आफ्नो रेट पनि सुनाइन्– एकपटकको ५ हजार नेपाली रुपैयाँ ।

अंग्रेजी भाषामा भएको संवादमा उनलाई फेरि सोधियो– एकपटक कि एक रात ? 

उनले तत्कालै जवाफ दिइन्– ‘वन टाइम डुड, दिस इज इम्पोर्टेड से** !’ (एकपटकको हो, साथी । यो आयातित ... हो ।)

कहाँ आउने, सम्पर्क नम्बर कति हो ?

फोन नम्बर र सम्पर्क हुने स्थान बताउन आनाकानी गरेकी उनले भोलि (आइतवार) आउन आग्रह गरिन् ।

सम्पर्क नम्बर र ठेगाना पनि आइतवार नै दिने उनको वचन थियो । 

आफू एकदमै थाकेको कारण देखउँदै उनले भनिन्– ‘देअर वज टू फ*र्स टुडे, आई एम भेरी टायर्ड !’ (आज दुई ग्राहक थिए, म एकदमै थकित छु ।)

शनिवार मात्रै दुई ग्राहकसँग समय व्यतित गरिसकेको उनको आशय थियो ।

धेरै प्रश्न गर्न थालेपछि वास्तविक ग्राहक भएकोमा शंका लागेछ क्यारे, उताबाट म्यासेज आयो– ‘फ** यू डुड, नो मोर कोइसन !’ (जा भाग्, थप प्रश्न नगर्) 
त्यसपछि रिप्लाई आउन छाड्यो ।

यी अफ्रिकी युवती त एक उदाहरण मात्र हुन्, पछिल्लो समय नेपाल आएर यौन पेशा चलाउने विदेशी युवतीको संख्या बढ्दो छ ।
***

अफ्रिकी युवतीसँगको संवादपछि वास्तविकता जान्ने इच्छा जाग्यो ।

ठमेलका क्लब तथा पबहरूलाई बेस बनाएर विदेशी युवतीले यौनधन्धा चलाएका छन् भन्ने सूचना पहिलेदेखि नै थियो । 

एकजना साथी लिएर म स्थलगत रिपोर्टिङका लागि गत शुक्रवार राति ठमेल पुगें ।

राति करीब १२ बजेपछि कर्मचारी सञ्चयकोष चोकमा केही विदेशी युवती देखिए । मंगोलियन अनुहार थियो । चाइनिज हुन् जस्तो लाग्यो । 

उनीहरूको हुलिया तथा मध्यरातको समय हेर्दा यौनकर्मी भएको अनुमान लगाउन गाह्रो भएन । 

तैपनि हामीलाई उनीहरूको गतिविधि पछ्याउनुथियो । 

गतिविधि नियाल्न पिछा गर्ने निधो गर्‍यौं । अनि २ युवतीको पछि लाग्यौं ।

उनीहरू अन्य विदेशी पर्यटकजस्तै ठमेलको एक पबमा छिरे । 

हामी पनि थाहा नपाउने गरी पछाडि लाग्यौं ।

भित्र पुगेर हामीले बीयर र चिकेन चिल्ली मगायौं ।

उनीहरू नाच्न अगाडि गए ।

त्यहीँ नाचिरहेका नेपाली केटाहरूसँग कुराकानी पनि गर्दै थिए । 

उनीहरूको कुराकानीको चियो गर्नकै लागि नाच्ने बहानामा हामी पनि अगाडि गयौं । 

एक युवतीले चिनियाँ लवजमा नेपालीमै सोधिन्, ‘तपाईं नयाँ आउनुभएको ?’ उनको प्रश्नले हाम्रो शंका यथार्थमा बदलिँदै थियो ।

मैले जवाफ दिएँ, ‘होइन, म यहाँ आइरहन्छु !’ तर उनले विश्वास गरिनन् ।

‘नेभर विफोर सी यू । आइ थिंक यु आर फ्रम आउट अफ भ्याली ?’ (यसअघि देखेकी थिइनँ । भ्याली बाहिरबाट हो?) उनले जिज्ञासा थपिन् ।

‘नोप’ हामीले शर्टकट उत्तर दियौं ।

‘क्यान यु जोइन् अस ?’ (हामीसँग आउने हो ?) हामीले अनुरोध गर्‍यौं ।

‘यप्’ उनको जवाफ यति मात्र आयो ।

हामीसँगै २ जना युवती आए, एउटै टेबलमा बस्यौं ।

उनीहरूले २ वटा भोड्का मगाए । 

हामीले १ बीयर र १ हट लेमन मगायौं ।

हामीलाई उनीहरूको बारेमा जान्नु थियो । प्रश्न गर्नतर्फ लाग्यौं । 

यति बेलासम्म उनीहरू निर्धक्क भैसकेका थिए, हामी उनीहरूको ग्राहक हौं भनेर । 

मैले नेपालीमै प्रश्न गरें, ‘तपाईंहरू नेपाल बस्न थाल्नुभएको कति भयो नि ?’ 

पहिलो युवतीले जवाफ दिइन्, ‘८/९ महिना जति भयो ।’ 

भिसा ? मैले फेरि प्रश्न गरेँ  । खित्का छाडेर हाँस्दै उनले भनिन्, ‘नेपालमा बस्न सजिलो छ नि !’ हाँसो लामो समय नै गयो । 

त्यसपछि थाहा भयो उनीहरूले शुरूमा ९० दिनको भिसा लगाएका रहेछन्, त्यसपछि गैरकानूनी रूपमा बस्दै आएका ।

‘नेपाली भाषा त धेरै राम्रो जान्नुहुँदो रहेछ नि ?’

‘मैले इंग्लिस त २ महिना सिकेको, नेपाली सिक्न ४ महिना लाग्यो, अहिले बोल्न सक्छु,’ ती युवतीले जवाफ दिइन् ।

हामी सजिलै घुलमिल भएको र प्रश्न गरिरहेको देखेर उनीहरूले अलिकति शंकाको घेरामा पनि राखेका रहेछन् । 

हामीसँग कुरा गरिरहेकी युवतीले भनिहालिन्, ‘तपाईं कति धेरै सोध्नुहुन्छ ? इन्टरभ्यु नै लिनुपर्छ र ?

‘हैन–हैन उसको बानी नै यस्तै हो’ मसँगै गएका मित्रले जवाफ फर्काए । केहीबेर सबै चुपचाप भयौं । बीयर पिउन थाल्यौं ।

झण्डै ५ मिनेटको मौनता तोड्दै मैले रेट जान्न खोजेँ ।

‘अब जाने होइन ?’ साथीले पनि 'जाऊँ' भनिहाले ।

तीमध्येकी दोस्री युवतीले भनिन्, ‘टेन (दश हजार) पर हेड ।’

‘सो एक्सपेन्सिभ, वी कान्ट अफोर्ड ।’ (एकदमै महंगो, तिर्न सक्दैनौं) मेरा मित्रले जवाफ दिए ।

‘वी आर भीआईपी,’ तीमध्येकी दोस्री युवतीले भनिन् ।

हामीले प्रतिव्यक्ति १० हजार नखर्चिने बताएपछि केहीबेर पुनः मौनता छायो ।

त्यसपछि उनीहरूले नै कुरा झिके– ‘फाइभ थाउजेन्ड ।’

हामी पनि के कम, १५ सय भनिहाल्यौं ।

मैले भनें– ‘ठमेलमा त १५ सयमा जत्ति पनि पाइन्छन् ।’ 

त्यसपछि पहिलो युवतीले फेरि भनिन्, ‘५ भन्दा कम हुन्न ।’ हामीले अस्वीकार गर्‍यौं । 

मेरा मित्रले फ्याट्टै भनिहाले– ‘२ थाउ पर हेड ।’

उनीहरूले केही कानेखुसी गरे । 

त्यसपछि पहिलो युवतीले भनिन्, ‘ओके ! बट होटल इज आवर ।’

होटल उनीहरूले खोजेकैमा जानुपर्ने भयो ।

कुन होटल हो भनेर जिज्ञासा राख्दा उनीहरूले ३ दिन अघिबाटै बूक गरेर राखेको बताए । हामीलाई अझै आश्चर्य लाग्यो ।

तीन दिनपहिल्यै किन बूक गरेको भन्ने जिज्ञासामा उनीहरूले सुरक्षाको कारण देखाए । कोही न कोही त भेटिने उनीहरूको आत्मविश्वास पनि रहेछ ।

त्यसो त प्रायः उनीहरूले ग्राहक भेटेकै हुने रहेछन् ।

हाम्रै साधनमा उनीहरूले भनेको लोकेसनतर्फ लाग्यौं । सुन्धारा पुगियो ।

हामीले ‘यो ठाउँमा त बस्दैनौं’ भन्यौं । त्यसपछि उनीहरू हातपातमै उत्रिन खोजे ।

कुटाइ खाइन्छ भन्ने लागेपछि मित्रले हाम्रो पहिचान खुलाइहाले ।

त्यसपछि खतरा उनीहरूलाई पनि महसूस हुने नै भयो । हामी पनि डराएका चाहिँ थियौं ।

फेरि ठमेल फर्किने कुरा भयो ।

साथी अझै बढी डराएछन्, सुटुक्क भने– केही हुने हो कि फेरि ?

मैले जे त पर्ला, जाऊँ भनें ।

मलाई उनीहरूको नाम जान्ने इच्छा थियो र अहिलेसम्म पनि छ । 

पहिलो युवतीले नेपाली नाम रोजी र दोस्रोले युनिसा राखेका रहेछन् । चिनियाँ नाम भने बताउन चाहेनन् । 

ठमेल फर्किएपछि केही कुराकानी भयो । हाम्रो वास्तविकता जानेपछि डराएका उनीहरू कुनै रिस्क लिने मूडमा थिएनन् ।

सौहार्दपूर्ण वातावरणमै कुरा गरे र अप्ठ्यारो नपारिदिन आग्रह पनि ।

उनीहरूको योजना पैसा कमाएर नेपालमै सेटल हुने रहेछ । रोजीले त नेपालमा केटा साथी समेत बनाइसकेको बताइन् ।

शुरूमा भेटिएकै क्लबमा पुगेर हामी छुट्टियौं ।