शुक्रवार रिलिज भएको हिन्दी फिल्म 'स्टुडेन्ट अफ दी ईयर २' को कथा रोहन (टाइगर श्रोफ) ले स्टुडेन्ट अफ दी ईयरको ट्रफीका लागि गरेको भिडन्तको झल्कोबाट शुरू हुन्छ । 

रोहन अत्यन्तै साधारण पिशोरीलाल चमनदास कलेजबाट सम्भ्रान्तहरूले पढ्ने सेन्ट टेरिजा कलेजमा आउँछन् किनकि उनकी प्रेमिका मृदुला वा मिया (तारा सुतारिया) त्यहाँ पढ्छिन् । 

प्रेमिकालाई पछ्याउँदै टेरिजामा आउँदा उनले श्रेया (अनन्या पाण्डे) लाई भेट्छन् । उनीहरू दुवैलाई नाच्न मन लाग्ने भएकाले एकअर्कासँग नजिकिन्छन् । मियाले चाहिँ रोहन गँवार भएकाले उनलाई मन पराउँदिनन् अनि रोहन श्रेयाप्रति आकर्षित हुन थाल्छन् । 

मियाले आफू गलत रहेको बिस्तारै बुझ्दै जान्छिन्, रोहनले आफू सही रहेको थाहा पाउँछन् अनि श्रेयाले केही पनि थाहा पाउँदिनन् । अनि यो सब हुँदा अन्य पात्रहरू कबड्डी खेलिरहेका हुन्छन् । हलिवूड स्टार विल स्मिथ एउटा गीतमा झ्याप्प देखापर्छन् अनि हराउँछन् । समिर सोनी गूउउउउड मर्निङ भनिबस्छन् अनि अन्य पात्रहरू वाहियात काम गरिरहन्छन् । 

फिल्मको कथा लेख्ने अर्शद शायेदले यो फिल्ममा प्रोडक्सन भ्याल्यु उच्च हुने अनि सुन्दर अभिनेताहरू देखिने र टिकटकको ट्रेन्डिङमा रहने गीतहरू हुने थाहा पाएरै होला कथामा गहिराइ ल्याउने कुनै प्रयासै गरेनन् । पटकथामा सम्झनलायक केही पनि कुरा छैन । यसले कुनै पनि सन्देश दिँदैन र त्यही केही नभनेको पनि झूर तरिकाले भन्छ । 

बलियो कन्टेन्ट नभएपछि सुन्दर अभिनेतालाई हेर्न मात्र सिनेमाघरमा जानुको औचित्य छैन । फिल्मका याक्सन दृश्यहरूको कुनै अर्थ छैन तर तिनलाई गजबले प्रस्तुत गरिएको छ । यस्ता याक्सन दृश्य टाइगरका अन्य फिल्ममा पनि भेटिन्छन् । यसअघि आएको स्टुडेन्ट अफ दी ईयर त रमाइलै थियो तर सिक्वेल बकवास छ । 

फिल्ममा हर्ष बेनिवाल छन् र उनी बलिउडको ठूलो फिल्ममा खेल्ने पहिलो युट्युबर हुन् । उनको अभिनय उम्दा छ । उनको पात्रलाई थप बलियो बनाउन सकिन्थ्यो र त्यसमा हास्य तथा मनोरञ्जन थप्न सकिन्थ्यो ।

टाइगर श्रोफ नाच्दा र याक्सन गर्दा उम्दा देखिन्छन् तर अभिनय गर्न थाल्दा चिप्लिहाल्छन् । उनले अझै पनि अभिनय सिकेका छैनन् । बागी २ मा हल्का दाह्री पालेको चरित्र उनले यहाँ पनि कायम राखेका छन् । सुगठित शरीरका कारण उनी निकै सुन्दर देखिन्छन् तर यो फिल्मको कथा उनका लागि सुहाउँदो देखिएन । 

पहिलोपटक फिल्ममा देखिएकी अनन्या पाण्डेले आफ्नो उपस्थिति जनाउन निकै कोशिश गरेकी छन् । उनी निकै सुन्दर छिन् तर उनले अझै अभिनयका एबीसीडी सिक्न बाँकी छ । आफ्ना बुवा चंकी पाण्डेबाट उनले सिके हुन्छ । 
अर्की अभिनेत्री तारा सुतारियाको पनि यो पहिलो फिल्म हो तर उनलाई खासै भूमिका दिइएको छैन । उनको पात्रलाई अल्छी पारामा लेखिएको छ र डेब्यु फिल्मका लागि उनलाई यो चरित्र सुहाएको छैन । उनी हट छिन् तर कथामा उनी कतै हराउँछिन् । 

आदित्य सील राम्रै देखिएका छन् तर उनले फिल्मको कथा अघि बढाउन कुनै भूमिका निर्वाह गरेका छैनन् । 

निर्देशक पुनित मल्होत्राले फ्लप फिल्म गोरी तेरे प्यार में बनाएको लामो समयपछि यो फिल्म बनाएका हुन् । उनी अलिकति सुध्रिएका देखिन्छन् । झ्याप्पै कट हान्ने काम उनले यसमा गरेका छैनन् र उनलाई गजबको सिनेमाटोग्राफीले सघाएको छ । उनले गतिलो स्क्रिप्ट पाएको भए हुन्थ्यो । 

फिल्मको गीत संगीत विशाल शेखरको सबभन्दा कमजोरमध्येको एक हो । फिल्ममा याद गर्न लायक एउटा पनि गीत छैन । क्लासिक गीत ये जवानी है दीवानीलाई यसमा ध्वस्त पारिएको छ, जट लुधियाने दा झूर छ र हूकअप गीतले मूड खराब गरिदिन्छ । 

धर्मा प्रोडक्सनका गुलिया प्रेमकथाहरू राम्रै हुन्छन् तर यो सिक्वेल चाहिँ अनावश्यक नै थियो । 

फिल्मलाई पाँचमा डेढ भन्दा बढी स्टार दिनु पाप हो ।

कोइमोइ डट्कममा प्रकाशित उमेश पुनवानीको समीक्षा