प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीसँग संवाद गर्नुको कुनै अर्थ नभएको भन्दै कात्तिक ४ गतेयता प्रचण्ड बालुवाटार छिरेका  थिएनन् ।

बरु 'यसो नगर्नुहोस् न प्लिज' भन्दै ओलीको दूत बनेर नेकपा महासचिव एवं अर्थमन्त्री विष्णु पौडेल र परराष्ट्र मन्त्री प्रदीप ज्ञवाली यो बीचमा खुमलटार जाने/आउने गरेका थिए । पौडेल तिनै नेता हुन्, जसले पार्टीलाई पटक-पटक अप्ठ्यारो स्थितिबाट जोगाउन भूमिका खेल्दै आएका छन् ।

'भारतीय प्रधानमन्त्री मोदीका दूत रअ प्रमुख सामन्त गोयल नेपाल आएर प्रधानमन्त्री ओलीसँग भेटघाट गरेपछि तपाईंहरूलाई पनि त्यस्तै दूत बन्ने रहर जाग्यो' भन्दै प्रचण्डले खुमलटार पुग्ने नेताहरूसँग हाँसीमजाक गर्ने गरेका थिए । तर हाँसीमजाकका बीच नेकपामा ठूल्ठूला काण्ड घटिरहेका थिए, जसले प्रचण्डलाई पीडा दिँदै आएका थिए ।

जनताहरू अक्सिजन नपाएर छट्पटाइरहेका बेला सरकारले आत्मसमर्पण गरेको थियो, कोभिड संक्रमितको नि:शुल्क उपचार नगर्ने भनेर । त्यस्तो घिनलाग्दो सरकारी हर्कत प्रचण्डलाई मन परिरहेको थिएन।

अस्ति साँझ मात्रै प्रचण्डले आफू निकटका एक नेतालाई खुमलटारमा बोलाएर दु:खेसो शेयर गर्दै भनेका थिए- 'यो त गणतन्त्रको नै बदनाम हुने काम भइरहेको छ, अर्को चुनावमा जनतासामु कसरी मुख देखाउने ।'

यसरी पार्टी अध्यक्षबीचको संवादहीनताको अवस्थामा दूतहरूको अथक प्रयासपश्चात अन्तत:  शनिबार दिउँसो डेढ बजे  दुई अध्यक्षबीच भेटवार्ता भयो । तर उनीहरूबीच पार्टीभित्रको समस्या समाधान गर्ने विषयमा छलफल प्रारम्भ  हुनै सकेन । बरु विगतमा जस्तै नोकझोकको स्थिति बन्यो ।

प्रचण्ड सोफामा बसेर प्रधानमन्त्री केपी ओलीतर्फ हेरिरहेका थिए। ओली अप्रासंगिक ढंगले जंगिए- 'मलाई मिडियाले यत्रो  खेदिरहेको छ । तपाईं उल्टो फेसबूकमा नानाथरी लेखेर बस्नुभएको छ । सिराहाका मुकेश चौरसियालाई कसले मारेको हो प्रहरीले पत्ता लगाइहाल्छ नि । तपाईंकै कमरेड बादल गृहमन्त्री छन्, फेसबूकमा किन लेख्नुभएको हो ? किन छुट्टै विज्ञप्ति निकाल्नुभएको हो ?'

सरकार सञ्चालन र पार्टीका समस्याका बारेमा छलफल गर्न गएका बेला कुनै मन्त्रालयका सचिवलाई जस्तै व्यवहार गरेर एक्कासि 'फेसबूकमा किन लेखेको हो?' भन्ने ओलीको प्रश्न सुनेपछि शुरूमा प्रचण्ड अक्क न बक्क परे। 

अनि प्रचण्डले जवाफ फर्काए, 'तपाईं कस्तो कुरा गर्नुहुन्छ प्रधानमन्त्रीजी, त्यहाँ के भएको छ त्यो भिडियो आइसकेको छ, प्रहरीले जाहेरी लिन मानिरहेको छैन । चौरासिया कात्तिक ६ गते विन्दावासिनी गाउँपालिका पार्टी कमिटीको शपथग्रहण कार्यक्रममै मारिएका छन्। उनी जिल्ला समिति सदस्य तथा गाउँपालिका सचिव थिए । मैले पार्टी केन्द्रको कार्यकारी अध्यक्षको हैसियतले दोषी जोसुकै भएपनि कानूनी कारवाहीको दायरामा ल्याउन सरकारसँग माग गरेको हुँ । मैले के अपराध गरें ?'

ओलीले प्रतिवाद गरिहाले– 'मसँग सल्लाह नगरी तपाईंले त्यस्तो विज्ञप्ति निकाल्न मिल्छ?' ओलीको प्रतिप्रश्न थियो । 

ओलीले हेपाहा शैलीमा भनेका थिए- 'मैले  कर्णाली प्रदेशका मुख्यमन्त्रीका विषयमा धेरै कुरा सुनें । उनी जनताको भावनाविपरीत नाजायज काम गर्दै हिँडेका छन् । हाम्रा मान्छेलाई अनाहकमा दु:ख दिएका छन्, पेलेका छन् । त्यही भएर मैले प्रधानमन्त्रीको हैसियतमा ती शाहीलाई  बर्खास्त गर्ने पहलकदमी लिएकै हो । तपाईंले फेरि किन लिखित विज्ञप्ति निकाल्नुभयो ? एउटा कार्यकारी प्रधानमन्त्रीले चाहेमा मुख्यमन्त्री परिवर्तन गर्न सक्दैन ?'

प्रचण्डको जवाफ थियो– 'कसले कति गरेको छ त्यो जनतालाई राम्रोसँग थाहा छ । तपाईं देशको प्रधानमन्त्री हो, कुनै गुटको हैन । त्यहाँ के भएको हो त्योबारे म राम्रोसँग अपडेट छु । जे भयो ठीकै भएको छ । मैले आफूलाई लागेको कुरा अध्यक्षको हैसियतले जायज नै गरेको छु ।'

प्रचण्डले प्रश्न गरे, बरु भारतीय रअ प्रमुखको नेपाल भ्रमण के कति प्रायोजनका साथ भएको हो ? तपाईंसँगको भेटमा के कस्तो संवाद भएको हो ? नेपालको नयाँ नक्सा भएको पाठ्यक्रम किन रोकियो ? जनताको उपचारबाट सरकार किन पछाडि हट्यो ? यस्ता कयौं विषयमा छलफल गर्नुपर्ने छ । तत्काल पार्टीको बैठक बस्नुपर्‍यो ।'

पार्टीको बैठक बस्नुपर्ने  प्रचण्डको माग सुन्नासाथ ओली विगतमा जस्तै झर्किए, अनि भने– 'बैठक किन राख्ने ? बैठकसैठक केही बस्नुपर्दैन । तपाईंसँग नबसेर पनि सरकार चलेकै छ । यो कोरोना महामारीका बेलामा जनतालाई बैठक हैन औषधि चाहिएको छ । बरु त्यतातिर ध्यान दिऊँ । मैले त्यतातिर ध्यान दिएको छु ।'

बहुसंख्यक नेताहरूको माग बैठक बस्नुपर्ने भएको भन्दै प्रचण्डले सम्झाउन खोजे तर ओली झर्किन छाडेनन् । बरु झन् झर्किंदै भने- 'बैठकको निर्णय मान्ने मान्छे म हुँ ? मान्ने भएको भए त तपाईंको कुरा पहिले पनि मान्ने थिएँ नि ! तपाईंले के–के भन्नुभयो । मलाई असफल बनाउने रणनीतिमा लाग्नुभयो, तर म आफ्नै ढंगले चलेर सफल भएँ । म सफल प्रधानमन्त्री भएँ ।'

प्रचण्डका सामुन्ने आफ्नो प्रशंसा गर्दै केपी ओलीले थपे, 'म जनताको दुईतिहाइ बहुमतको प्रधानमन्त्री हुँ । तपाईंले जे भन्यो त्यो खुरुखुरु मान्न म प्रधानमन्त्री भएको हैन । म बैठक राख्दिनँ र तपाईंहरूले बैठक राख्नुभयो भने त्यसको निर्णय पनि मान्दिनँ । कसैका टाउको, कसैका खुट्टा गनेर तपाईंहरू बहुमत जुटाएर केन्द्रीय समिति, स्थायी समिति र सचिवालय बैठक गर्नुस् तर म मान्दिनँ । मलाई तपाईंहरूको कुनै पनि निर्णय स्वीकार्य हुँदैन । यो सरकार त्यसरी चल्दैन ।'

क‍ेपी ओलीको पुरानै शैली र तर्क सुनेर प्रचण्ड आक्रोशित बने। उनले भने- 'तपाई एक्लै चुनाव लडेर दुईतिहाइ बहुमत आएको हो ? तपाईं पार्टीविहीन निरंकुश प्रधानमन्त्री हो ? तपाईं  विधि, पद्दति नभएको पार्टीको अध्यक्ष हो ? अनि हामीचाहिँ जनताको नेता हैन ? संघीय लोकतान्त्रिक गणतन्त्रका लागि कसको कति योगदान छ, तपाईं भित्रैबाट सोचेर भन्नुहोस् । संविधानको, समावेशी नेपालको सबैभन्दा धेरै माया कसलाई छ ?'

प्रधानमन्त्री ओलीको तर्क सुनेर हार खाएका प्रचण्डले अति गरे खति हुन्छ भन्दै थपे-'ल ठीकै छ, तपाईंलाई जे मन लाग्छ, त्यही गर्नुहोस् प्रधानमन्त्रीज्यू । अब मसँग कुनै संवादको अपेक्षा पनि नगर्नुहोस् । म तपाईंसँग साँच्चै थाकिसकें । तपाईंलाई पार्टीको विधि पद्दति केही लाग्दैन, जनताको जनजीविकासँग पनि कुनै सरोकार छैन । तपाईं मेरो कुरा नै सुन्नुहुन्न भने त म तपाईंको उपदेश पनि किन सुनौं ? तपाई एकल ढंगले चलेपछि त के गर्न सकिन्छ र ? म साथीहरूसँग सल्लाह गर्छु' भन्दै प्रचण्ड उठेर हिँड्न खोजे । 

'तपाईंका साथीहरू मैले नचिनेको हैन, नभेगेको हैन । माधव नेपाललाई प्रधानमन्त्रीको आश्वासन दिनुभएको छ रे, कुरा के हो ?' उठेर हिँड्न लागेका प्रचण्डलाई अल्झाउन खोज्दै प्रधानमन्त्रीले सोधे ।

'तपाईंलाई क-कसले के–के कुरा सुनाउँछ, कसले कान फुक्छ त्यो सबैको मैले जिम्मेवारी लिनुपर्दैन,' प्रचण्डले थपे- 'भन्ने नै हो भने माधव नेपालजी तपाईंभन्दा धेरै असल नेता हो । नेतृत्व क्षमता भएको नेता हो । उहाँ प्रधानमन्त्री हुँदा आकाश त खस्दैन, बरु तपाईंको भन्दा राम्रो नै हुन्छ । तपाईंले त्यस्तो सुन्नुभएको छ भने, उहाँलाई प्रधानमन्त्री बनाऊँ न त ! बनाउने ? मेरो त उहाँलाई प्रधानमन्त्री बनाउने कुरामा समर्थन रहनेछ ।'

'विचरा माधव नेपाललाई किन बोक्नु हुन्छ ? बरु म आफैँ प्रधानमन्त्री बन्न मन लाग्यो भन्नुहोस् न !' प्रधानमन्त्री ओलीले भने ।

'मलाई प्रधानमन्त्री दिने ? ल दिनुहोस्, म कुन आधारमा प्रधानमन्त्री नहुने देख्नुभयो ? चुनाव जितेकै छु, दुईपटक प्रधानमन्त्री भएको अनुभव छ । पार्टी अध्यक्ष हुँ । ओलीको खिस्सीटिउरीबाट रिसाएका प्रचण्डले थपे, 'फेरि तपाईं र मबीच चुनाव र एकताका सन्दर्भमा के सहमति भएको थियो ? के त्यो सहमति अक्षरश: पालना गर्न सक्नुहुन्छ ? तपाईं कति वर्ष भयो प्रधानमन्त्री भएको, बाहिर यो सरकारको बारेमा के कस्ता टिप्पणी छन्, विचार गर्नुभएको छ ?'

'बाहिर केही आएको छैन, सबै राम्रो छ । जनता यो सरकारसँग धेरै खुशी छन् । हामीले रेल पनि उद्घाटन गरिसक्यौं । केही नियोजित  मिडिया र फेसबूक/ट्विटरको हल्लाको पछाडि नदौडिनुहोस् । बरु सक्नुहुन्छ भने तपाईंले पनि फेसबूकमा लेख्न छाड्नुहोस् । फेसबूक चलाएर काम छैन ।'

ओलीले धम्कीपूर्ण भाषामा थपे– 'यदि तपाईंहरूले छुट्टै बैठक गर्नुभयो भने पनि त्यसको बदलामा म ठूलो एक्सन लिन्छु । त्यसैले बरु पार्टी नै अलग/अलग गरौं ।’

पार्टी अलग गरौं भन्ने केपी ओलीको प्रस्ताव सुन्नेबित्तिकै प्रचण्डले भने, 'मैले फेसबूक चलाएको छैन, पार्टीका आधिकारिक विज्ञप्तिहरू सहयोगीमार्फत सामाजिक सञ्जालमा आउने हुन् । बरु तपाईं नै ट्विटर चलाएर थाक्नु हुन्न । ल यस्ता झिनामसिना कुरा नगरौं । प्रधानमन्त्रीज्यू, यिनै पुराना कुरामा बहस नगरौं । तपाईं पार्टीको सल्लाह नै नमान्ने, विधि पद्दति नै नमान्ने, सधैँ अत्यन्तै 'डिसरेस्पेक्ट' गरेर संवाद गर्ने । यसरी त कसरी हुन्छ भन्या ? म गएँ, अब यसरी हुँदै हुँदैन ।'

लामो समयदेखि रिसाएका प्रचण्ड 'केही नयाँ हुन्छ कि' भनेर बालुवाटार छिरेका थिए । तर निस्किने बेला पनि केपी ओलीको पुरानै कुरा सुनेर निस्किए । अनि सरासर खुमलटारस्थित निवास गए ।​

ओलीसँगको भेटबारे प्रचण्डबाट यो ब्रिफिङ नेकपाका वरिष्ठ नेता झलनाथ खनाल, माधव नेपाल, उपाध्यक्ष वामदेव गौतम र प्रवक्ता नारायणकाजी श्रेष्ठले खुमलटारमा सँगै बसेर सुने ।

फेरि पार्टी फुटाउने कुरा आयो भन्ने सुन्दा नेपाल रातोपिरो भए । खनालले टाउको हल्लाए । श्रेष्ठ मुसुक्क हाँसे ।

भएको यत्ति हो !