कात्तिक १९, २०८०
समय : आइतवार बिहान ७ बजे स्थान : नलगाड नगरपालिका, १ चिउरी, जाजरकोट (भूकम्पले सबैभन्दा धेरै क्षति पुर्याएको ठाउँ) ‘मेरी आमालाई किन यस्तो भयो ? मलाई पनि बाँच्न मन छैन,...
कोरोना भाइरस संक्रमणको महामारीको दोस्रो लहर शुरू भएसँगै यतिबेला नेपालको सबैभन्दा बढी कोरोना प्रभावित शहर बाँकेको नेपालगञ्ज हो । नयाँ वर्ष २०७८ लागेसँगै संक्रमण बढेको नेपालगञ्जमा २ हप्तामै कोरोना महामारी नियन्त्रण बाहिर पुगिसकेको छ ।
बाँकेमा कोरोना महामारी देख्दा भारतको जस्तै अवस्था नेपालमा पनि आउने त होइन भन्ने सबैतिर त्रास बढेको छ । त्यही कोरोनाको ‘हटस्पट’मा जनशक्ति र स्रोधसाधनको अभावबीच स्वास्थ्यकर्मी, नर्स र चिकित्सक महामारीबाट बिरामीलाई बचाउन दिनरात जुटेका छन् ।
तिनैमध्ये अग्रमोर्चामा खटिएकी ‘फ्रन्टलाइनर’ हुन् स्टार्फ नर्स सुनिता सहाकारी । संक्रमितलाई बचाउन आफ्नो दुःखलाई ‘साइड’मा राखेर सुनिता सेवामा खटिएकी हुन् । सुनिताको पीडा सुन्दा कसको मन रुँदैन होला ? तर उनै सुनिता आफ्नो मनलाई कठोर पत्थरजस्तो बनाएर महामारीमा जनतालाई बचाउन सेवामा खटिएकी छन् ।
कालिकोटको सान्नी त्रिवेणी गाउँपालिका–३ रकुकी २५ वर्षीया सुनितालाई कोरोनाभन्दा ठूलो बज्रपात परेको छ । सुनिताले लाउँलाउँ–खाउँखाउँ भन्ने उमेरमा ब्लड क्यान्सर (रक्त क्यान्सर) बाट गत माघमा पति गुमाउन पुगिन् । सुनिताको विवाह भएको ८ वर्ष मात्र भएको थियो ।
काठमाडौंको पाटन अस्पतालमा उपचारको क्रममा पतिको मृत्युपछि उतै दाहसंस्कार गरेर कोरोनाको ‘इपिसेन्टर’ नेपालगञ्जको भेरी अस्पतालमा साहस जुटाउँदै सेवामा खटिएकी छन् उनी ।
आफ्नो पीडाको आलो घाउलाई भुलेर सुनिता संक्रमितको सेवामा खटिएकी छन् । उनले ६ वर्षको छोरालाई दिदीकी छोरीसँग राखेकी छन् । उनी १३ घण्टासम्म पीपीई लगाएर कोरोनाको ‘हटस्पट’मा संक्रमितको सेवामा खटिएकी छन् । सुनिताले छोरासँग नभेटेको पनि धेरै भइसकेको छ । उनी भन्छिन्, ‘१ हप्ता भयो । मलाई पनि कोभिड देखिएको छ । बिरामी छट्पटाएको देख्दा ‘रेस्ट’ गर्न मनले मान्दैन । बाँच्ने आशा सबैको हुने रहेछ । कोभिड भए पनि म आराम नगरी सेवामै छु ।’
‘मैले आफ्नो काखैमा नसर्ने रोगबाट श्रीमान गुमाए । अहिले मेरो श्रीमानकै उमेरका युवाहरू सर्ने रोग (कोभिड) महामारीबाट धमाधम मरिरहेको दैनिक रूपमा देखिरहेकी छु,’ सुनिताले भनिन् । बिरामीका कुरुवा रुँदा सुनिताको मन थामिँदैन । झल्यास्स आफू स्वास्थ्यकर्मी भएको सम्झन्छिन् अनि मनमा गाँठो पार्छिन् । किनकि उनीहरूकै अगाडि आँसु देखाए बिरामी झन् कमजोर हुन्छ भन्ने उनलाई राम्रोसँग थाहा छ ।
बिरामीलाई औषधि दिन्छिन्, सकिएका अक्सिजन सिलिन्डर ल्याएर बिरामीलाई फेरिदिन्छिन् । रातदिन सेवामै खटिन्छिन् । प्रत्येक बिरामीलाई शय्यामै पुगेर सम्झाउँछिन् । आँखै अगाडि मृत्यु हुँदा छेउमै रहेका अरु बिरामी डराउँछन् । सुनिताले सम्झाउँछिन्, नडराउनुहोस् भन्छिन् । ‘मृत्यु हुनेहरू कोरोनासँग हारेर गए पनि तपाईंहरूले जित्नुहुन्छ’ भनेर बिरामीको आत्मबल बढाउँदै/सम्झाउँदै सेवामा खटिन्छिन् उनी ।
सुनितासहित भेरी अस्पतालका ७० जनाभन्दा बढी स्वास्थ्यकर्मीमा उपचारमा खटिँदा–खटिँदै कोभिड–१९ देखिएको छ । केही संक्रमित स्वास्थ्यकर्मीले ‘बेड रेस्ट’ गरे पनि सुनिताले १ दिन पनि आराम गरेकी छैनन् । सुनितालाई ६ महिनाअघि पनि कोरोना पोजेटिभ देखिएको थियो ।
‘मैले कोभिड भ्याक्सिन लगाएको छु,’ सुनिता भन्छिन्, ‘सामान्य खोकी, घाँटीको दुखाइ छ । आत्मविश्वासले नै सधैं सत्कर्ममा लाग्ने प्रेरणा दिने रहेछ । त्यहीँ प्रेरणाका साथ श्रीमानको मृत्युको पीडा भुलेर पनि महामारीमा उपचारमा खटिएको छु ।’
बाँकेमा अहिले अवस्था एकदमै गाह्रो भएको छ । दोस्रो लहरले ठूलो दुर्दशा निम्ताएको छ । उनकै आँखै अगाडि २० भन्दा बढी संक्रमितले ज्यान गुमाए । गत बिहीवार उनको ‘नाइट ड्युटी’ थियो । त्यो रात त उनले उपचार गर्दागर्दै ५ जना बिरामीको मृत्यु भयो । त्यो देख्दा उनको मनको एउटा कुनामा त्रास पैदा भयो । तर बचाउने कोसिस गरिरहेकै हो, के गर्ने यस्तै हो संसारको रित भनेर अन्य बिरामीको उपचारमा खटिइरहिन् ।
सरकारले मानिसहरूलाई अत्यावश्यक काम नभएसम्म घरबाहिर ननिस्कन भनेको छ तर सुनितालाई बिहानै उठेर हस्पिटल जाने हतार हुन्छ । उनले बिरामीलाई ‘खाना खानुपर्छ खानाले नै कोभिड सकिन्छ’ भनेर सुझाउँछिन् । संक्रमण तीब्र भएसँगै स्वास्थ्यकर्मीमा पनि कोभिड पोजेटिभ हुने क्रम बढेको छ । बाँकेमा मात्रै अहिले २ हजार ५०० सक्रिय संक्रमित छन् ।
‘१३ घण्टासम्म पीपीई लगाएकाले सबै कपडा डेरामा गएर फुकाल्दा निथु्रक्क भिजेका हुन्छन् । प्यासले घाँटी सुकेको हुन्छ,’ उनी भन्छिन्, ‘महामारीलाई सबै मिलेर जित्ने हो, आफ्ना पीडा गौण राखेर देशको पीडा निको पार्न लागेकी छु ।’
यस्तो अवस्थामा पनि नर्सिङ पेशालाई ‘रेस्पेक्ट’ नगर्दा उनको मन दुखेको छ । राज्य तहबाट स्वास्थ्यकर्मीको मनोबल बढाउन योजना र बजेट पनि आवश्यक रहेको उनको भनाइ छ । उनीसहित अन्य स्वास्थ्यकर्मीले महामारीमा खटिँदा पनि धेरै महिनादेखि जोखिमभत्ता पाउन सकेका छैनन् । त्यो छिट्टै दिलाए स्वास्थ्यकर्मीको सेवाप्रति जाँगर बढ्ने आशा उनले गरेकी छन् ।
सुनिता भेरी नर्सिङ कलेजबाट २०७१ सालमा ‘पास आउट’ हुन् । उनी अहिले नेपालगञ्जको कोरियन टोलमा डेरा लिएर बस्छिन् ।
कोरोनाबाट जोगिन सबैभन्दा पहिलो आफैं जिम्मेवार बन्नुपर्ने सुनिताको सुझाव छ । भौतिक दूरी कायम गर्ने, मास्कको अनिवार्य प्रयोग गर्ने, भीडभाड नगर्ने र नियमित हातधुने हो भने कोरोनामा जोगिन सकिने उनी बताउँछिन् । ‘हरेक नेपालीले अरु सबै बिर्सिएर आफैंलाई बचाउने प्रणका साथ खानपिन, आनीबानी र व्यवहारमा परिवर्तन गर्नुपर्छ,’ उनले भनिन् ।
समय : आइतवार बिहान ७ बजे स्थान : नलगाड नगरपालिका, १ चिउरी, जाजरकोट (भूकम्पले सबैभन्दा धेरै क्षति पुर्याएको ठाउँ) ‘मेरी आमालाई किन यस्तो भयो ? मलाई पनि बाँच्न मन छैन,...
श्रीमान्–श्रीमती नैं शाखा अधिकृत, त्यो पनि एकसाथ । यस्तो सुखद संयोग सरकारी सेवामा प्रवेश गर्न चाहनेमध्ये कमैलाई मात्र जुर्ने गर्छ । तर, गुल्मीको धुर्कोट गाउँपालिका वडा नम्बर–६ का सुरेन्द्र पाण्डे र रमित...
नृत्यका पारखीहरूका लागि लुम्बिनी प्रदेशमा लोकप्रिय नाम हो किशोर थापा । रुपन्देहीका किशोरको परिचय खाली नृत्यकार (डान्सर)मा मात्र सीमित छैन । उनी नृत्य निर्देशक, गायक, मोडल र फूटबल खेलाडीको रूपमा समेत उत्तिकै च...
बुटवलका कुलचन्द्र पाण्डे सफल पर्यटन व्यवसायी हुन् । कुनै समय भारतको एउटा कम्पनीमा काम गरेका पाण्डे अहिले रूपन्देहीमा ‘एसियन ब्राण्ड’ चम्काउने ‘टुरिजम’ उद्यमीका रूपमा चिनिन्छन् । तीन दशकअघि...
रोल्पाका देवराज बुढामगर गाउँकै साधारण किसान हुन् । परिवर्तन गाउँपालिका–४ पाथावाङ निवासी देवराजका ६ छोरी र एक छोरा सरकारी जागिरे छन् । छोराको आसमा ६ छोरी जन्माए देवराज र उनकी श्रीमती नन्दाले । हुन पन...
भगवान् गौतम बुद्धको जन्मस्थल लुम्बिनी विश्वकै लागि शान्तिक्षेत्र हो । यो क्षेत्र आउँदो महिना विशेष हुने भएको छ । विश्वकै प्रतिष्ठित र ठूलो पुरस्कार मानिने नोबेल पुरस्कार विजेताहरूको जमघट हुने भएपछि विशेष हुन लागेक...
सामान्यतः मानव समाजको आजसम्मको इतिहास जनयुद्धको इतिहास हो भन्दा फरक पर्दैन । किनकि, समयका प्रत्येक खण्डमा चाहे ती स्पाटाहरू होउन् या चार्टिष्टियन, सिलेसियाली होउन् या कम्युनाडोहरू अनि वोल्सेभिक–भियतकङ्&ndash...
रूढिवादी र पछौटे समाजले सधैँभरि अवतारको प्रतीक्षा गर्दछ । प्रतीक्षा गर्नेले आफू केही पनि कर्म गर्दैन र उसलाई पौरखमा त्यति विश्वास पनि हुँदैन । सामान्यतया व्यक्तिगत जीवनमा भाग्य र सामाजिक जीवनमा अवतारको प्रत...
कसैले आएर सत्य भनेको के हो ? भनेर सोध्यो भने हामी अलमलिन्छौँ । कसैले केही भनौँला कसैले केही । अझ कसैले त सत्य भनेको सत्य नै हो भन्न पनि बेर लगाउन्नौँ । तर सत्य त्यो मात्र होइन । सत्य भनेको हामी आफैँ हौँ । सत्य...