असोज ३, २०८०
त्यो शिक्षकले पढायो, नेता बन्न सिकायो र त आज देशको बागडोर चलाइरहेका छौ । त्यो शिक्षकले पढायो, कर्मचारी बन्न सिकायो र त आज देशको प्रशासन चलाइरहेका छौ । त्यो शिक्षकले पढायो, डाक्टर बन्न सिकायो र त आज हजारौ...
अच्युत मान सिंह प्रधान "उत्सुक"
बिहानको झिसमिस नहुदै नगरपालिकाका केहि कर्मचारीहरु आएर फुटफाटमा सुतिरहेका सडक बालबालिकाहरुलाई उठाउन्छन्। अनायाश आफुहरुलाई कसैले उठाएको उनिहरुले चाल पाउन्छ। अनि आखा मिच्दै हतपत आफ्नो ओधने र ओछ्याउने थोत्रो बोरा बोकि भाग्न खोज्छन्। यो उनिहरुको दैनिकि नै भै सकेको छ। किनकि प्रत्येक झिसमिस बिहान नगरपालिकाको कर्मचारिहरु आई यसरि लखेत्न आई पुग्छन्। अनि उनिहरु यसै गरि कुलेनम भाग्नु पर्छ। त्यसैले उनिहरुलाई यसरि भाग्ने अभ्यास नै भै सकेको छ।
तर आज ति कर्मचारिहरुले उनिहरुलाई भगाउन आएका नभई कतै लग्नको लागि लिन आएका हुन्। भाग्न लागेका बालबालिकाहरुलाई उनिहरुले रोक्न खोज्छन्। झन् बालबालिकाहरु अतालिएर भाग्छन्। ति कर्मचारिहरुले घेराउ गरेर उनिहरुलाई नियन्त्रनमा लिन्छन्। ति बालबालिकाहरु भने झन् कोलाहल गरेर रुन्छन्। तब ति कर्मचारिहरुले ति बालबालिकाहरुलाई सम्झाई बुझाई गरेर मिठाई, खैलौना अनि लुगा दिएर फगाउन्छन्। सधै हपार्ने, गालि गरेर लखेत्नेहरु आज माया गरेको देखेर ति बालबालिकाहरु अचम्ममा पर्छन्। आज किन यस्तो राम्रो ब्यबहार गरि रहेका छन्? उनिहरुको बाल मस्तिस्कले बुझन् सक्दैन ।
तर उनिहरुलाई आज किन यस्तो ब्यबहार गरिरहेका हुन् बुझने मतलब पनि भएन्। आफुहरुले मिठाई, खैलौना अनि राम्रो लुगा पाए पछि सबै मख्ख पर्छन्। त्यस् मध्यका एक कर्मचारिले सबैलाई छितो छितो मिठाई खाई नया लुगा लगाउने उर्दि जारि गर्छन्। सायद ति कर्मचारि उनिहरुको नाइके हुन् सक्छ। सबै बालबालिकाहरु फताफत मिठाई खान्छन, अनि हतपत् लुगा लगाउन्छन्। त्यस पछि उनिहरु सबैलाई गाडिमा राखेर कतै लान्छन्।
उनिहरुलाई कुनै एउटा भब्य झकि झकाउ समारोह स्थलमा पुर्याउन्छन्। सबैलाई एक एक गरि गाडिबाट ओराल्छन्। अनि लाइनमा राखि कार्यक्रमस्थलमा लग्छन्। उनिहरु सबैलाई हातमा एक एक ओटा फुलको गुच्छा दिन्छन्। “जब अतिथि समारोह स्थलमा पुग्छ्, तब तिमिहरु सबैले यो फुलको गुच्छा एक एक ओटा दिई स्वागत गर्नु” भनि सिकाउन्छ र उनिहरुलाई लाईनमा लगाउन्छन्।
झन्दै एक घन्टा कुरे पछि उनिहरु सामु एउटा चिल्लो गाडि रोकिन्छ्। गाडिबाट एकजना सुकिलो कपदा लगाएको ब्यक्ति ओर्लन्छन्। साथमा एक जना हतियारधारि सैनिक पनि हुन्छ्। अघि उनिहरुलाई सिकाए जस्तै गरि गरेर गाडिबाट ओर्लेका अतिथिको हातमा आ-आफ्नो हातमा भएको फुलको गुच्छा क्रमै सन्ग निहुरेर दिन्छन्। उनिहरुले स्वागत गरेको अतिथि को हो? उनिहरुले अतिथिलाई चिन्दैनन्। सन्धै चिल्ला, मह्गो कालो सिसादार गाडिमा सबारि हुने लाई चिनोस् पनि कसरि? आजको प्रमुख अतिथि बालबालिका मन्त्रि थियो।
फोतोग्राफरहरु धमाधम फोतो अनि भिदियो खिच्न थाल्छन्। त्यसपछि सबै समारोहस्थल तर्फ प्रस्थान गर्छन्। ति बालबालिकाहरुलाई पनि क्रमै सन्ग गद्दिदार नरमदार् मुलायम कुर्सिमा बसाल्छन्। उनिहरु सबै बिस्तारै मुलायम कुर्सिलाई हातले सुमसुम्याउन् थाल्छन्। सडकको बिझाउने कदा कदा भुईमा बस्ने अनि सुत्ने उनिहरुलाई यस्तो मुलायम कुर्सिमा बस्न पाउदा अचम्ममा पर्नुका साथै निकै खुशि नलागोस् पनि किन?
आज उनिहरु निकै नै खुशि देखिन्छन्। खुशि नदेखुन पनि किन सन्धै सडकमा मागेर, फोहरमा प्लास्तिक बतुल्ने, अनि सबैले हेला गर्ने उनिहरुलाई आज मिठा खानेकुरा खाएर, राम्रो लुगा लगाएर मुलायम कुर्सिमा मस्त सन्ग बस्न पाएका छन्।
उनिहरु आरामदायि मेचमा खुत्ता हल्लाएर भिडमा बसेका सबैलाई मुस्काएर हेरि रहन्छन्। कार्यक्रमस्थलमा भएका श्रोताहरुले अतिथिले बोलेको प्रत्येक कुरा तालि बजाएर समर्थन गर्छन्। तब ति बालबालिकाहरुले पनि खुशि भै तालि बजाउन्छन्। अतिथिले के बोले उनिहरुले के बुझे तर पनि श्रोताहरुले जे गरे त्यसै गर्थे।
अतिथिले बोलेको कुरा उनिहरुले भुझ्दैनन् पनि त्यता तर्फ उनिहरुलाई ध्यान पनि छैन्। केवल “आज बालदिबस”, “आजका बालबालिका भोलिका देशका कर्नधार हुन्” यस्तै यस्तै केहि शब्दहरुमात्र उनिहरुले सुन्छन, तर उनिहरुलाई यसको अर्थ बुझ्दैनन्।
समारोह सके पछि उनिहरुलाई पेत भरि मिठा मिठा खानेकुरा खुवाई अघि उनिहरुलाई ल्याएको गाडि मै राखि जहा बाट ल्याएको हो उतै छोडि दिन्छन्। अब उनिहरु स्वतन्त्र भए। अनि उनिहरुले सबै खुशि मानि उफ्रि उफ्रि नाच्छन्, गाउन्छन्। उनिहरुले केहि पनि बुझेका छैनन्, आज के हो? किन आज उनिहरुलाई यसरि मानेर माया गरेका हुन? उनिहरुको बाल मस्तिस्कले यो कुरा बुझ्न सकदैनन्।
यो उनिहरुलाई चाहिने पनि थिएन्, केवल् थियो त आज उनिहरुले पेट भरि मिठा मिठा खानेकुरा खान पाए। अनि खैलौना, राम्रा राम्रा लुगा लगाउन पाए, गद्दिदार नरम कुर्सिमा बस्न पाए। केहि समय भए पनि उनिहरुले माया पाए। जुन कुराहरु आज सम्म पनि उनिहरुले पाएको थिएन्। यहि नै उनिहरुलाई प्रशस्त थियो।
त्यो शिक्षकले पढायो, नेता बन्न सिकायो र त आज देशको बागडोर चलाइरहेका छौ । त्यो शिक्षकले पढायो, कर्मचारी बन्न सिकायो र त आज देशको प्रशासन चलाइरहेका छौ । त्यो शिक्षकले पढायो, डाक्टर बन्न सिकायो र त आज हजारौ...
विसं २०७९ को मदन पुरस्कार प्राप्त गरेको ‘ऐँठन’ उपन्यासका लेखक विवेक ओझालाई गृहनगर टीकापुरमा विभिन्न संघसंस्थाले सम्मान गरेका छन् । ओझालाई नेपाल रेडक्रस सोसाइटी टीकापुर उपशाखा, उद्योग वाणिज्य सङ्घ, ...
सानीमा भेट्न चितवन गएको थियो गोपाल चार दिन हिँडेर । राप्ती किनार नजिकको सानो गाउँमा बस्दै आएकी थिइन् उनी, जो पहाडमा खान लाउन नपुगेपछि केही वर्ष अघि पुगेकी हुन् त्यतातिर । त्यतिबेला अहिलेजस्तो यातायातको साधन...
असोज तेस्रो साता बिहीबार, बुकीबाट गोठ औल झर्ने दिन । लाहुरेहरू आउनु र बुकीबाट गोठालाहरूको हुल गाउँमा झर्नु दशैंको रौनक हो । ‘भोलि साँझ डाँफे चराउन जाने’, सुत्ने बेला गोठमा सल्लाह भयो । घर...
गोपाललाई सानैदेखि धूमपानको लत बसेको थियो, शायद संगतको प्रभाव भनेको यही हुनुपर्छ । घरमा बाबुदाजुहरू हुक्का तान्थे । त्यति बेलाको चलन के भने सबैभन्दा सानोले तमाखु भर्नुपर्ने । त्यतिसम्म त ठीकै थियो, सल्काएर समे...
पहाडमा उखु पेलेर खुदो पकाउने समय पारेर मधेशको गर्मी छल्न राजेन्द्र काका (ठूलो भुँडी लागेकाले हामीले मोटे अंकल भन्थ्यौं) गुल्मीको पहाड घरमा आउँथे । चैत–वैशाखको समयमा कोलबाट पेल्दै गरेको उखुको रस, रसेट...
हामी १५औं अन्त्य गरेर १६औं योजनाको तयारीमा जाँदै छौं । दलका शीर्ष नेताबीच १६औं योजनाको विषयमा छलफल भएको छ । १५औं योजनाको असफलता र नमिलेका कुरालाई १६औं मा सुधार्छौं । हाम्रो गन्तव्य कहाँ हो भन्ने संविधानले ...
सच्चा लोकतन्त्रमा सिमान्तमा रहेको नागरिकले पनि यो देश मेरो हो भन्ने अनुभूति गर्न सक्नेछ- माहात्मा गान्धी । माथि गान्धीको भनाइ किन उद्धृत गरिएको हो भने नयाँ वर्षको आगमन भैसकेको छ र २०८० को बिदाइ बडो हर्षपूर्वक...
एक दिन काम विशेषले नयाँ सडकतिर गएको थिएँ, मोबाइल टिङटिङ गर्यो । हेरेँ पुराना मित्र जयदेव भट्टराई, सम्पादक मधुपर्क (हाल अवकाश प्राप्त) ले सम्झेका रहेछन् । हामी दुई लामो समयसम्म सँगै रह्यौँ, कहिले गोरखापत्र...