माघ ५, २०८०
मनीषा जीसीको वास्तविक नाम विष्णु घर्ती क्षेत्री हो । गुल्मीको धुर्कोट गाउँपालिका– ३ हाडहाडेकी विष्णुलाई धेरैले मनीषा भनेर चिन्छन् । उनै मनीषा लोक सेवा आयोगले लिएका पाँचवटा परीक्षामा एकसाथ नाम निकालेर अह...
पाेखरा | जेठ १९, २०८१
ढोका खोलेर भित्र पस्नासाथ प्रतीक्षार्थ ग्राहकको बाक्लो भीड थियो । थकाली खानाको स्वाद लिन टेबलमा खाना कुरेर बसिरहेका थिए सबै । वेटरलाई कामको चटारो थियो । केही टेबल पार गरेर रेस्टुरेन्टपछाडि पुगेपछि वेटर किचनको ढोकाबाट टेबलसम्म खाना पुर्याउन हतारो गरिरहेका थिए । त्यही बीचमा थिए नमीता भट्टचन र रोशनी शेरचन ।
रेस्टुरेन्टको व्यस्ततामा नमीता ध्यान दिइरहेकी थिइन्, खानाको स्वादमा कमी नआओस् भन्ने उनको ध्येय थियो । त्यही माहोलमा ३० जनाका लागि खानाको बेग्लै अर्डर आएको थियो । रोशनी त्यसैमा खटिएकी थिइन् ।
यो दृश्य पोखराको न्युरोडमा रहेको मन्त्र थकालीको हो । यी दुईसँगै चारजना साथी यसरी व्यस्त हुन थालेको झण्डै डेढ दशक भयो । अरु साथीमा तृष्णा शेरचन र बिनीता गौचन छन् । त्यो बेला उनीहरूले खाना पकाउने सौखलाई व्यावसायीकरण गर्ने अठोट गरेका थिए । त्यसपछि यिनीहरू गृहस्थीको भान्साबाट बाहिर निस्किए । तबदेखि यिनको दैनिकी यसैगरी बितिरहेको छ ।
न्युरोडस्थित भाटभटेनीपछाडि छ मन्त्र थकाली । १३ वर्षअघि चार साथी मिलेर खोलेको रेस्टुरेन्ट यतिबेला काठमाडौंसम्म फैलिएको छ । दुई साथी पोखरा हेर्छन् दुई काठमाडौँमा भान्सा चलाइरहेका छन् । सानो रेस्टुरेन्टलाई ब्रान्ड बनाउन चारैजनाको उत्तिकै हात छ ।
आफन्त पर्ने चार जनाबीच सम्बन्ध साथीसंगीको रुपमा झनै गाढा थियो । नमीताबाहेक सबै जापान गए । तीनैजना जापानबाट आएपछि केही गर्ने सोचमा थिए । नमीतालाई पनि काम गर्ने हुटहुटी थियो । साथीहरूको भेलाले ठम्यायो– व्यवसाय गर्ने । थकाली समुदायमा हुर्केका हुनाले खाना पकाउने सौख चारै जनाको उत्तिकै थियो । उनीहरूले त्यसैलाई व्यवसाय बनाउने निर्णय गरे । र, जुराए नाम ‘मन्त्र थकाली’ । अहिले नमीता, रोशनी, तृष्णा र बिनीता सबै यसका सञ्चालक छन् ।
नमीता र रोशनीले पोखरामा तथा तृष्णा र बिनीता भने काठमाडौंको रेस्टुरेन्ट सम्हालिरहेका छन् ।
सानो पुँजीबाट शुरू भएको काम अहिले करोडौँको व्यवसाय बनेको उनीहरू बताउँछन् । नमीता आफू यसैमा रमाउन थालेको बताउँछिन् । रेस्टुरेन्टमा आएका पाहुनालाई खाना खुवाउन नमीतालाई आनन्द आउँछ ।
‘खाना पकाउने सौख थियो, अहिले यसैलाई व्यवसाय बनाइएको छ । आफूले जानेका परिकार बनाएर पाहुना (ग्राहक)लाई खुवाउँदा एक किसिमको आत्मसन्तुष्टि मिल्छ,’ नमीताले भनिन् । नमीतासँगै पोखरा कमान्ड सम्हालिरहेकी रोशनी पनि आफ्नो काममा सन्तुष्ट छिन् । ‘सबै जनाको आ–आफनो सोच थियो, ठ्याक्कै समयले जुराइदियो । हामी यत्तिकै नबसौँ भन्ने लागेको थियो । आ–आफू केही गर्ने भन्दै थियौँ । संयोगले सँगै गर्न जुर्यो । थोरे पैसामा शुरू गरेको व्यवसाय अहिले बिस्तार भएको छ । सम्झिँदा खुशी लाग्छ,’ उनले भनिन् ।
रेस्टुरेन्ट खोल्ने योजना बनाएपछि चार साथीलाई परिवारको साथ मिल्यो । थकाली समुदायमा घर–व्यवहार महिलाको हातमा नै हुने भएकाले व्यवसाय सञ्चालन गर्दा उनीहरूले समस्या झेल्नु परेन । तर, व्यवसाय सञ्चालन गरेपछि दिगोरुपमा अघि बढ्न चारैजनाले चुनौती भने सामना गरे ।
घरपरिवारबाट रेस्टुरेन्ट खोल्न साथ मिलेपनि महिला व्यवसायको लागि माहोल बनिसकेको थिएन । उनीहरूले रोजेको ठाउँ खासै चहलपहल हुने ठाउँ पनि थिएन । रेस्टुरेन्ट चलाउन घरमा पाहुनालाई पकाएर खुवाएजस्तो सजिलो हुँदै भन्ने उनीहरूलाई पनि लागेको थियो ।
‘घरमा परिवार र पाहुनालाई पकाएर खुवाउनु र रेस्टुरेन्ट सञ्चालक गर्नु फरक विषय हुन् भन्ने हामीलाई थाहा थियो । यो चुनौतीलाई चिर्दै हामी अघि बढेका हौं,’ नमीता भन्छिन् ।
५० लाखको हाराहारीमा रेस्टुरेन्ट खोलेपछि सञ्चालनमा आफैँ जुटे । शुरूवाती समयमा उनीहरूलाई थोरै मूल्यमा मिठो र राम्रो खाना पस्किन चुनौती बन्यो । स्टाफ कम भएकाले चारैजना काममा उत्तिकै खटिए ।
परिवारको साथ, आर्थिक रुपमा पनि सहजै भयो । तर गृहस्थ जीवन बिताइरहेका चारैलाई परिवारलाई समय दिन नपाएको विषयले पोल्थ्यो । अधिकांश समय रेस्टुरेन्टमा बित्थ्यो । घरमा थकान मेटाउनमात्र पुग्थे । सबेरै रेस्टुरेन्ट आइपुग्थे । कहिले त उनीहरूले राति १२–१ बजेसम्म रेस्टुरेन्टमै काम गरेर बस्नुपथ्र्यो ।
त्यो बेला नमीताका बच्चा सानै थिए । घरमा बच्चाको रेखदेख गरिदिन्थे मान्छे हुँदा पनि उनीहरू आमा खोज्दै आउँथे । त्यतिबेला भने नमीतालाई काम गर्दा खिन्न हुन्थ्यो ।
‘जुन बेला रेस्टुरेन्टमा भीड हुन्छ, त्यतिबेला नै बच्चाहरू पछि लाग्ने गर्थे । कतिबेला त रोएर हैरान पार्थे । यो बेला कहिले त आपत नै पथ्र्यो,’ ती दिन उनले सम्झिइन् ।
यता, रोशनीलाई पनि घरमा समय दिन नसकेको कुराले पोल्थ्यो । किनकि उनको अधिकांश समय रेस्टुरेन्टमै बित्थ्यो । घर अबेर रातिमात्र पुग्थिन् ।
‘बुहारी भएपछि सबैलाई खुशी पार्नुपर्ने । काम गरेर घरमा छिर्दा पनि डर मानी–मानी घर छिर्नुपर्ने । भन्न त केही भन्नुहुन्नथ्यो । तर आफैँलाई अफ्ठ्यारो लाग्थ्यो,’ उनले हाँस्दै सुनाइन् ।
धेरै दुःख गरेर उनीहरू रेस्टुरेन्ट स्थापित गरेका हुन् । एकचोटी आएका ग्राहक फर्की–फर्की आउन थाले । एकपटक आएका ग्राहकले अरु साथी पनि लिएर आउँथे । व्यवसाय बढ्दै थियो । उनीहरूलाई हौसला मिलिरहेको थियो । ‘नआत्तिनुस्’ भन्दै ग्राहकले नै हौसला दिन्थे ।
यससँगै रेस्टुरेन्टका माध्यमले उनीहरूलाई चिन्ने बढ्न थालेका छन् । व्यवसायको एकदशक पार गरेपछि बल्ल मानिसहरूको सकारात्मक प्रतिक्रिया खुलेर आउन थालेको नमीता बताउँछिन् । ‘प्राउड अफ यू भनेको सुन्दा हामीलाई खुशी लाग्छ । कतिले आजकल त मन्त्र थकाली रहेको प्रगति मार्गलाई मन्त्र मार्ग भन्न थालिसकेका छन् । त्यो सुन्दा आफूहरूलाई थप खुशी लाग्ने गरेको उनीहरू बताउँछन् ।
६ जना स्टाफबाट शुरू गरेको रेस्टुरेन्टले अहिले ९५ जनालाई रोजगारी दिइरहेको छ । रेस्टुरेन्टको पुँजी बढेर चार करोड पुगिसकेको छ । पोखराबाट शुरू भएको रेस्टुरेन्ट काठमाडौंसम्म बिस्तार भएको छ । काठमाडौंका ग्राहकले लेकसाइडमा मन्त्रको स्वाद खोजेपछि बाराही चाैकमा रेस्टुरेन्ट खुलेको धेरै भएको छैन ।
तीन ठाउँमा थकाली स्वाद पस्किरहेको मन्त्रले काठमाडौंको चक्रपथमा ब्रान्च ओपनिङ गर्ने तयारीमा गर्दैछ । आजभोलि यी चार साथीलाई शारीरिक कामको बोझ हुँदैन । व्यवस्थापनको पाटोले मात्र थकाउँछ । तर, मन्त्रले पाएको सफलता र मायाले उनीहरूको थकाइ मेटिने गरेको छ ।
मनीषा जीसीको वास्तविक नाम विष्णु घर्ती क्षेत्री हो । गुल्मीको धुर्कोट गाउँपालिका– ३ हाडहाडेकी विष्णुलाई धेरैले मनीषा भनेर चिन्छन् । उनै मनीषा लोक सेवा आयोगले लिएका पाँचवटा परीक्षामा एकसाथ नाम निकालेर अह...
रोल्पाका देवराज बुढामगर गाउँकै साधारण किसान हुन् । परिवर्तन गाउँपालिका–४ पाथावाङ निवासी देवराजका ६ छोरी र एक छोरा सरकारी जागिरे छन् । छोराको आसमा ६ छोरी जन्माए देवराज र उनकी श्रीमती नन्दाले । हुन पन...
बुटवलका कुलचन्द्र पाण्डे सफल पर्यटन व्यवसायी हुन् । कुनै समय भारतको एउटा कम्पनीमा काम गरेका पाण्डे अहिले रूपन्देहीमा ‘एसियन ब्राण्ड’ चम्काउने ‘टुरिजम’ उद्यमीका रूपमा चिनिन्छन् । तीन दशकअघि...
समय : आइतवार बिहान ७ बजे स्थान : नलगाड नगरपालिका, १ चिउरी, जाजरकोट (भूकम्पले सबैभन्दा धेरै क्षति पुर्याएको ठाउँ) ‘मेरी आमालाई किन यस्तो भयो ? मलाई पनि बाँच्न मन छैन,...
सार्वजनिक यात्रुबाहक सवारीसाधन अधिकांश पुरुष चालकले कुदाउने गर्छन् । काठमाडौं–पोखराजस्ता केही प्रमुख शहरमा फाटफूट ‘पब्लिक भेइकल’मा महिला चालक देखिए पनि लामो दूरीमा चल्ने गाडी महिलाले चलाए...
पोखराका अशोक खड्काको पारिवारिक वातावरण सानैदेखि उद्यमशीलताको थियो । उनका बुवा सधैं एकै सुझाव दिइरहन्थे– नेपालमै केही गर्नुपर्छ । उनको बालमस्तिष्कमा त्यही छाप पर्यो । विदेश जाने सोच कहिल्यै बनाएनन् । नेप...
धर्मेन्द्र झा ‘नहाए–खाए’ सँगै यस वर्षको महापर्व छठ मङ्गलबार सुरु भइसकेको छ । बुधबार साँझ खरनासँगै परिवारकी मुख्य महिला र अन्य श्रद्धालुले व्रतसँगै पूजा गर्ने प्र...
३०३६ सालको जनमत संग्रह घोषणाको तिथिसम्म नेपाली राजनीतिमा दुई धुरी मात्र थिए, निर्दलीय पञ्चायत र कांग्रेस । अरू दलहरू सैद्धान्तिक रूपमा मात्र उपस्थित थिए, शक्तिको रूपमा होइन । विस्तारै उनीहरू फैलँदै थिए । तत्काल...
गण्डकी प्रदेशले चर्चेको भूगोल वरपर पर्ने झुम्म परेका गाउँ/बस्ती पँहेलपुर छन् । पछिल्ला दिनमा लाहुरेहरू भरिया लिएर गाउँ जाने परम्परा लोप हुँदै गएको छ, बस्ती सरेका कारण । दमाई समुदायले बजाउने एकनासे एकोहोरो बा...