'जीबी राईको बकपत्र'

मानिसहरू भन्छन्, जीबी राईले १६ अर्ब खायो । तर, मैले घरबाट निस्किएको दिन भात खान पनि पाइनँ  । एक दाना स्याउको भरमा २४ घण्टा कटाएँ  । काँकडभिट्टा पुगेपछि साह्रै तनाव भयो  । त्यसपछि खाली पेटमा एक गिलास रक्सी दन्काएँ  । सीमा नाका काटेपछि मलाई आफ्नो जीवनको ग्रहदशा काटिएजस्तो लाग्यो ।​

बागडोगरा आइपुगेपछि मोबाइलको सिमकार्ड झिकेर मुखमा हालें  । त्यसलाई चपाएर भुइँमा फालें । जोडसँग लात्तीले कुल्चिएँ  । त्यसपछि तपाईंहरूले सम्पर्क गर्न खोज्नुभएको मान्छे सम्पर्कविहीन भयो । मेरो जीवनको यात्रामा पनि बाढीपहिरो आयो । सिमतालमा बगेका २ बसजस्तै म पनि कसैले नभेट्टाउने गरी 'लापता' भएको छु ।

भारतको भूमिमा त आइयो, तर भूमिगत हुने तरिका नै थाहा भएन । सिक्किम जाऊँ कि दिल्ली जाऊँ भनेर मनमा दोधार भयो । सिक्किममा धेरै नेपाली छन्, त्यसमध्ये पनि राईहरू धेरै छन् । तर, मेरो अनुहार राईको जस्तो नभएका कारण सिक्किम जान डर लाग्यो । भाग्यले त साथ दिएको थिएन नै, अनुहारले पनि साथ दिएन । त्यसपछि म इन्डिगो जहाज चढेर दिल्लीतर्फ लागें ।

साँझ ९ बजेतिर दिल्ली ओर्लिएँ । थाम्नै नसकिने गरी भोक लागिरहेको थियो । नजिकै एउटा ढावा रहेछ । त्यहीँ गएर पेटभरी रोटी खाएँ । राजमाको दाल बहुत मीठो थियो । तर, त्यो ढावामा एकजना नेपाली भाइ काम गर्दा रहेछन् । युट्युबमा 'जीबी राई फरार' भन्ने समाचार बजाइरहेका थिए । हाँसो पनि लाग्यो, किनकि जीबी राई फरार भएको समाचार जीबी राईकै कानले सुनिरहेको थियो ।

केही समय अगाडिसम्म जिब्रो पड्काएर खाएको रोटी पनि माटोजस्तो लाग्यो । मुखमा मास्क लगाएँ । नाकको डाँडी भाँचिदिन्छु भन्ने मान्छेसँग संगत गरेको थिएँ, तर आज आफ्नै नाक जोगाउन गाह्रो भयो । त्यो ढावामा मेरो आफ्नै नाक भाँचिएस्तो भयो । नाक भाँच्न कसैले उडी–उडी घुमाएर किक हान्नै पर्दैन रहेछ ।

ढावामा काम गर्ने भाइ झट्ट हेर्दा जगल्टा पालेको हेमराज थापाजस्तो देखिन्थ्यो । रोटी खान गएको मान्छेले कुटाइ पनि खाने सम्भावना बढेर गयो । कमिजको खल्तीमा ५ सय भारु थियो, बाबुराम नाम गरेको साथीले दिएको । त्यो पैसा ढावाको काउन्टरमा सुटुक्क राख्दिएँ अनि पत्ली गल्ली भएर लुसुक्क निस्किएँ । एकबारको जुनीमा देशबाट त भागेकै थिएँ, ढावाबाट पनि भाग्नुपर्‍यो ।

दिल्लीबाट अब फेरि कता जाने, अर्को फसाद आइलाग्यो । यहाँ त काठमाडौंमा भन्दा धेरै नेपाली रहेछन् । दिल्लीमा म त के, मेरो जुत्ता लुकाउन पनि गाह्रो भयो । मेरो हुलिया यति अलोकप्रिय भइसकेको थियो कि २ किलोमिटर टाढाबाट पनि मानिसहरूले चिन्न सक्थे । अनि मनममै सोचें– 'मलाई जाबो २ दिन लुक्न यस्तो फसाद परेको छ, त्यो प्रचण्ड भन्ने मान्छे १२ वर्षसम्म कसरी लुक्यो होला ?'

केही दिनपछि दिल्लीमा रहेको मलेसियन दूतावास गएँ । ग्यालेक्सी टीभीको प्रेस कार्ड घाँटीमा झुन्ड्याएको थिएँ । म आफू पत्रकार नभएर होला, त्यो कार्ड भैँसीको घाँटीमा झुन्ड्याएको रालोजस्तो लाग्यो । दूतवासमा म आफू मिडिया मालिक भएको देखिन चाहन्थें । रवि लामिछानेले पनि यस्तै कुरा सिकाएको थियो । प्रेस कार्ड साथमा राख्नुहोला, संसार फाँड्न सकिन्छ भन्थ्यो । ठिकै भनेको रहेछ, उसको प्रेस कार्डले सबैभन्दा पहिला सहकारी फाँड्यो, त्यसपछि मेरो जीवन पनि फाँडेर छाड्यो ।

दूतावासबाहिर एक नेपाली सुरक्षा गार्ड ठिङ्ग उभिएका रहेछन् । उनी जुम्ली लबजमा कसैसँग फोनमा बोल्दै थिए । हाउभाउ हेर्दा ज्ञानेन्द्र शाहीको हावाले भेटेको मान्छेजस्तो देखिन्थ्यो । यो मान्छेले भोलि फेसबूकमा मेरो फोटो भाइरल गराइदेला जस्तो डर लाग्यो । मलाई बरु हिटलरसँग डर लाग्दैन, तर ज्ञानेन्द्र शाहीको हावाले छोएका मान्छेहरूसँग डर लाग्छ ।

उसले मलाई फ्याट्टै चिनेछ– 'जीबी दाइ नमस्कार !' भन्यो । 'राजाको पालामा देश कस्तो राम्रो थियो, अहिले त बर्बाद भयो दाइ' भन्दै थियो । मैले हो–हो भन्दिएँ । अनि उसले थप्यो, 'तपाईंलाई फसाएको रवि लामिछानेले हो । फसाउने मात्र हो र, टाइटानिक जहाजभन्दा नराम्रो तरिकाले डुबायो । त्यो रविभन्दा त दुर्गा प्रसाई ठीक छ । दुर्गा प्रसाईंले राजा ल्याएरै छाड्छ । राजा आए भने सहकारीको पैसा सबै मिनाहा हुन्छ ।'

त्यसपछि त्यो भाइले 'दाजु आज हामीसँगै खाना खाऊँ' भनेर झोलाबाट एक प्लास्टिक मासु र भात निकाल्यो । मासु पनि एक किलो नै रहेछ । मलाई त एकाएक ससुराली आएजस्तो महसुस भयो । पेटभरी मासुभात खाएँ । राजावादीहरूमा एउटा संस्कारचाहिँ  हुने रहेछ– खानुहोस्, बस्नुहोस् भन्ने । चिन्ता नगर्नुहोस् पनि भन्ने । त्यो ठाउँमा एमाले–कांग्रेस भएको भए मोसो दल्दिन्थे होला ।

केही दिनपछि भिसा मिल्यो । एयर एसियाको नियमित उडानमार्फत म दिल्लीबाट क्वालालम्पुरतर्फ उडेँ । रातको समय थियो । आकाशबाट हेर्दा दिल्ली शहर तिहार आएजस्तै झलमल्ल बलेको देखियो । मेरो मन भने कालरात्रिजस्तै अँध्यारो थियो । मेरो मनको तालिकामा मुकेश काफ्लेको पालामा जस्तै १८ घण्टा लोडसेडिङ चलेको थियो । म आफूलाई कुलमान घिसिङजस्तो बनाउन चाहन्थेँ, तर यथार्थमा दाउद इब्राहिमजस्तो बनिरहेको थिएँ ।

विमानमा दार्जिलिङ घर भएकी एक लिम्बूनी एयर होस्टेज रहिछिन् । ओठमा कोठी र गालामा प्रिती जिन्टाको जस्तो डिम्पल थियो । साँच्चै लिम्बूनीहरू किन यति धेरै राम्रा हुन्छन् है ? उनको सुन्दरता देखेर यस्तो लाग्यो कि बरु त्यो सहकारीको पैसा अरूले खानभन्दा यिनैले खाएको भए पनि हुन्थ्यो । यिनले खाएको भए त म यसरी एक्लै भाग्नुपर्दैनथ्यो, यिनलाई पनि लिएर सँगै भागिन्थो होला ।

उनकी बोजुको माइती घर संखुवासभा रहेछ, तर उनले आफू कहिल्यै त्यता नगएको बताइन् । राजेश पायल राईको ठूलो फ्यान रहिछन् । फ्यान मात्रै होइन, उस्तै परे राजेशसँग बिहे पनि गर्न सक्छु भनेर मजाक गरिन् । उनलाई राजेशको गीतभन्दा अनुहार मनपर्ने रहेछ । केही समयअगाडि रक्सी खाएको आरोपमा राजेश विमानबाट निकालिएको समाचार उद्धृत गर्दै भनिन्– 'हाम्रो विमानमा भएको भए त राजेशलाई म एक गाग्री रक्सी खान दिन्थें ।'

प्रेमिल कुरा चल्दै थियो । अचानक उनले नेपालको टीभीमा रवि लामिछानेको कार्यक्रम पनि हेर्ने गरेको बताइन् । रविजस्तो मान्छे प्रधानमन्त्री बन्नुपर्छ भनिन् । त्यसपछि मलाई औडाहा भयो । संसारको सबैभन्दा कुरूप एयर होस्टेज तिनै लाग्यो । त्यो ५ घण्टाको उडानमा मलाई भैँसीमाथि चढेर गधा लखेटेजस्तो अनुभव भयो । जसका कारण डुबियो, जसका कारण फरार हुनुपर्‍यो, उसैलाई मन पराउने मान्छे देख्दा प्याराग्लाइडिङको डोरी चुँडिएर जमिनमा पछारिएजस्तो हुने रहेछ ।

जब पाइलटले जहाज क्वालालम्पुर आइपुगेको जानकारी गराए, त्यसपछि भने मैले शान्तिको लामो श्वास फेरें । बल्ल थाहा पाएँ, श्वास अक्सिजनको मात्रै हुँदैन रहेछ, शान्तिको पनि हुँदोरहेछ । हतार–हतार एयरपोर्टबाट बाहिर निस्किएँ । खै कसरी हो, मेरो मोबाइलमा वाइफाइ टिपेछ । एकाएक ह्वाट्सएप कराउन थाल्यो । यसो हेरेको, शेयरधनी रवि लामिछानेको म्यासेज आएको रहेछ ।

कतै बाटो बिरायो कि, आँधीहुरीले उडायो कि, दैवी प्रकोपमा पर्‍यो कि भनेर होला– 'दाजु कता पुग्नुभयो' भनेर म्यासेज पठाएका रहेछन् । चिन्ता धेरै प्रकारका हुन्छन् । दशैंमा खानका लागि पालिएको बोका मोटाएन भने पनि चिन्ता लाग्छ, शायद त्यस्तै भयो होला । म जता पुगे पनि यिनलाई के चासो ? बाग्मतीमा बगाएको अस्तु जता पनि पुग्न सक्छ । आखिर यिनीहरूले मलाई अस्तु नै त बनाएका छन् ।

प्रसाईं थरका एक भाइ (जो हाम्रै टीभीमा कार्यक्रम चलाउँथे)ले पनि 'होशियार है दाइ, जोगिरएर हिँड्नुहोला, तपाईंमाथि षड्यन्त्र हुँदैछ' भनेर म्यासेज गरेछन् । मलाई षड्यन्त्रकारीहरूसँगै बसेर षड्यन्त्रको बारेमा सचेत गराएजस्तो महसुस भयो । रवि लामिछानेलाई उक्साउनेमा यिनी पनि अग्रपंक्तिमै थिए ।

प्रसाईंलाई पहिलोपटक भेट्दा 'हामी त पूर्व ताप्लेजुङको दाजुभाइ परियो, देश खानुपर्छ दाजु' भनेर भेगीय साइनो लगाएका थिए । यिनले देश खाए कि खाएनन्, त्यो त थाहा भएन, तर ग्यालेक्सी टीभीमा जागिर खाए, त्यही सहकारीको पैसाबाट तलब खाए । यिनी मान्छे निकै आँटिला रहेछन् । 'कुनै दिन यो देशको सूचना तथा सञ्चार मन्त्री बनेरै छाड्छु दाजु, लेखेर राख्नुहोस्' भन्थे ।

धरानमा बसिरहेको मान्छेलाई मैले काठमाडौं ल्याएको थिएँ, तर आजभोलि यिनले जीबी राईलाई जमिनमुनि भएपनि खोजेर ल्याइन्छ भन्दै भाषण गर्दा रहेछन् । सबैभन्दा पहिला तिमीहरूको खुरापाति ग्याङले मबाट लगेको पैसा फिर्ता गर, त्यसपछि मलाई कसैले खोज्नैपर्दैन, बाटो देखेकै छु, आफैं आउँछु । तिमीहरूले लगाएको चम्किलो कोट पाइन्ट र जुत्ता पनि सहकारीकै पैसाले किनिएको हो ।

मेरै थालमा खाएर, मेरै थालमा थुक्ने ? नियतिले कसैलाई ठग्दैन रहेछ, गलत नियत भएका मान्छेहरूले ठग्दा रहेछन् । यिनीहरू मुसा बनेर पसे, बाघ बनेर निस्किए । म बाघ थिएँ, आज बिरालोजस्तै भएँ । एउटा किसानले महिनौं दु:ख गरेर मकै लगाउँछ, तर गोरु पसेर एकै मिनेटमा सोत्तर पारिदिन्छ । हाम्रो सहकारी राम्रै थियो, तर अचानक सहकारीमा गोरु पस्यो । ग्यालेक्सी टीभीमा लगानी गरिएको अर्बौं रकम सत्यनाश भयो ।

केही महिनाअगाडि रवि लामिछाने मलेसिया आएका थिए । मलाई भेट्न खोजेका रहेछन्, तर मैले भेटिनँ । आफ्नो स्वार्थका लागि जे पनि गर्न सक्ने मान्छेहरूले साथमा पुलिस बोकेर पनि आउन सक्छन् । अब उनको र मेरो भेट कि माथि हुन्छ, कि त डिल्लीबजारमा । आखिर मान्छेहरूले उनलाई पनि त मलाईजस्तै सहकारी ठग भनेर चिन्दा रहेछन् । योभन्दा नरकीय जीवन अरू के हुनसक्छ ?

हिजो रवि लामिछानेसँग एमाले सांसद सूर्य थापाले बयान लिएछन् । ग्यालेक्सी टीभीबाट आफूले तलबबाहेक एकसुका लिएको भए राजनीति नै छाडिदिन्छु भनेर रविले धम्की दिएछन् ।

उनकै कारण म देश छाडेर हिँड्नुपरेको छ । उनकै कारण सहकारीपीडितहरू 'हार्ट अट्याक' भएर मर्नुपरेको छ । उनकै कारण औषधि किन्ने पैसा नभएर सडकमा हात थाप्नुपरेको छ । के हाम्रो जीवनभन्दा ठूलो उनको राजनीति हो र ?

आफूले चाह्यो भने श्रीमती छाड्न पाइन्छ । नागरिकता छाड्न पाइन्छ । टीभी छाड्न पाइन्छ । सरकार छाड्न पाइन्छ । यो संसारमा छाड्न नपाइने चिज केही पनि छैन । एक मुठी श्वास पनि छाड्न पाइन्छ । त्यसैगरी राजनीति पनि छाड्न पाइन्छ । रवि लामिछानेले राजनीति छाड्दैमा सगरमाथा पल्टिने होइन, त्रिशुली नदीको पानी सुक्ने होइन, जोमसोममा हावा चल्न छाड्ने पनि होइन, त्यसैले कसरी हुन्छ, गल्ती स्वीकार गरेर व्यवहार मिलाउने काम गर्नुपर्छ । यस्तो गर्छु, उस्तो गर्छु भनेर धेरै नाटक नगर्दा हुन्छ ।

संसदीय समितिसँग बयानमा रवि लामिछानेले भनेछन्- 'मैले सहकारीको पैसा खाएको कुनै प्रमाण छैन ।' हो, सर्पले दूध खाएको पनि कुनै प्रमाण हुँदैन । हामीले सानोमा कुखुरा चोरेर खायौं, काँक्रो चोरेर खायौं, त्यसको पनि प्रमाण छैन । रविले पैसा खाएको प्रमाण नभएपनि सहकारीले दिएको प्रमाण छ, किनकि ग्यालेक्सी टीभी खोल्न प्रयोग गरिएको करोडौं रकम मैले गाउँको हल गोरु बेचेर ल्याएको त पक्कै पनि होइन ।

रवि लामिछानेले पैसा खाएको मैले पनि देखेको छैन । उनले प्राय: दाल, भात, तरकारी नै खान्छन् । पैसा खाएको रवि लामिछानेको बैंक खाता र खल्तीले हो । बैंक खाता बडो खतरनाक हुन्छ, त्यसले घरजग्गा मात्रै होइन, मान्छेहरूको इज्जत पनि लिलामी गर्छ । त्यो बैंक खाता नम्बर बजारमा आइसकेको छ । त्यो नै सत्य हो । अब त्यो खाताबाट पैसा उनले निकाले कि, उनकी श्रीमतीले निकालिन् कि, सासूससुराले पो निकाले कि, त्यो उनैले जान्ने कुरा हो ।

रविले आफ्नो नाममा गरिएको सहकारी र गोरखा मिडियाको कारोबार कीर्ते भएको बताएछन् । कारोबार नक्कली भए पनि हजार- हजारको नोट त सक्कली नै थियो । नोट सक्कली भएपछि कारोबार कसरी नक्कली हुन्छ ? मैले आर्टिफिसियल इन्टेलिजेन्ससँग कारोबार गरेको त पक्कै होइन । मैले 'ह्युमन एक्जिस्टेन्स' भएको, टीभीमा निरन्तर ६० घण्टा बोलेर गिनिजबूकमा नाम लेखाएको रवि लामिछानेसँग कारोबार गरेको हो ।

अनलाइन मिडियाका केही समाचार हेरें । 'जीबी राई रिप' नलेखिएको कुनै 'कमेन्ट सेक्सन' थिएन । नेपालीलाई 'रिप' भन्न कसले सिकायो कुन्नि, ६०/७० वर्षको बाजे-बज्यैले पनि 'रिप' नै भनेको देखेँ, जबकि उनीहरू आफैं एक/दुई वर्षभित्रमा कालगतिले 'रिप' हुन सक्छन् । एक जनाले त जीबी राई मर्‍यो भनेर फोटो नै चिप्काएका रहेछन् । आफ्नै मृत्युको खबर देख्दा होटलको कोठा पनि मलाई मसानघाटजस्तो लाग्यो ।

हो, सहकारीको पैसा डुबेकै हो । तर, ३ करोडको फोरके क्यामेरा मैले किनेको होइन । २ करोडको गाडी किनेर म चढेको होइन । महिनाको ७ लाख तलब मैले खाएको होइन । महिनाको १५ लाख खाजा खर्च मैले निकालेको होइन । मेरो बिहेमा १ करोड खर्च भएको पनि होइन । सबै पत्रिकाहरूमा टीभीको प्रचार गराएर करोडौं रकम खोला बगाएको पनि मैले होइन । म त एक साधारण मान्छे थिएँ । होटलमा खर्च हुन्छ भनेर भात खान पनि बेलुका घरै फर्किन्थें ।

धान खाने मुसा, चोट पाउने भ्यागुता भएको छु । कोरोना भाइरस आएको समयमा जम्माजम्मी एक वर्ष जति घरबाट कतै निस्किएको थिइनँ । तर, आज मलाई यो घण्टी नामको भाइरसले आजीवन निस्किन नदिने भयो । जसले मलाई भगाए, तिनैले खोज्दैछन् । सहकारीको पैसा प्रयोग गरेर आफ्ना छोराछोरी अमेरिका, क्यानडा, जापान, बेलायत र अस्ट्रेलिया पठाउने केही सर म्याडमले पनि मलाई खोज्दै रहेछन् ।

म फर्किनका लागि तिनीहरूले आफ्ना छोराछोरीलाई पनि फर्काउनुपर्छ । जनताको पैसा ब्याज उठाएर पनि फिर्ता गर्न सकिन्छ । सबै लगानी गरिएको छ । मैले बोरामा पोको पारेर ल्याएको छैन । सहकारीको रकम नाफाका लागि लगानी गरिएको हो । मलाई सेलिब्रिटी बन्नु थिएन । सांसद बन्नु थिएन । मन्त्री बन्नु थिएन । प्रधानमन्त्री पनि बन्नु थिएन । केवल मलाई नाफा कमाउनु थियो ।

काठमाडौंको मेयरमा बालेनले चुनाव जित्नु देशका लागि राम्रो भयो, तर मेरा लागि त्यही नै दुर्भाग्य बन्न पुग्यो । जसको भरोसा, विश्वास र आग्रहमा टीभी खोलिएको थियो, ऊ नै अर्को बालेन बन्न भनेर निस्कियो । ऊसँगै उसले ल्याएका सबै मान्छेहरू कोही हर्क साम्पाङ त कोही गोपी हमाल बन्छु भनेर निस्किए । उनीहरू के-के बने समाजले देखेकै होला, मलाईचाहिँ नामुद ठग बनाए ।

माफियाहरूको बोली बन्द गरिदिने भनेर खोलिएको टीभी नै बन्द भयो । ठगहरूको पर्दाफास गर्ने भनेका थिए, तर मलाई नै ठग बनाएर छाडे । पीडितहरूलाई न्याय दिने भनेर खोलिएको टीभी नै पीडित भयो । भ्रष्टहरूको भागाभाग गराउनुपर्छ भनेका थिए, यिनीहरूले मलाई भाग्न बाध्य गराए । 'द लिडर शो' कार्यक्रम चलाएर देश हाँक्न सक्ने नेता खोज्ने भनिएको थियो, तर पैसा उठाएर आफैं लिडर बने ।

मलाई सहकारी चलाउने कुरा थाहा थियो, तर टीभी कसरी चलाउने हो, केही थाहा थिएन । रवि लामिछानेले 'हाम्रो टीम छ, सबै थाहा छ, तपाईं चिन्ता नगर्नू' भन्थे । आजभोलि त जे कुरा पनि 'मलाई थाहा छैन' भन्दा रहेछन् । सोझी युवतीलाई गर्भवती बनाएर कसैले 'मैले यौनसम्पर्क गरेकै होइन' भन्न त सक्छ, तर बच्चा जन्मिएर डीएनए टेस्ट गरेको दिन सबै कुरा थाहा लाग्छ ।

कतिपयले मलाई इन्टरपोल लगाएर समात्ने भन्छन् । समाते पछि के गर्छन् ? जेलमा हाल्छन् । मलाई जेलमा हालेर सहकारीपीडितको पैसा फिर्ता आउँदैन । जेलमा त रकम फिर्ता नगर्नका लागि बस्ने हो, म जेल जान चाहन्नँ, जसरी भएपनि कारोबार मिलाउन चाहन्छु । कसैको एक सुका पनि खाएर मर्न मन छैन । किड्नी बेचेर भएपनि बचतकर्ताको रकम फिर्ता गर्छु, किनकि म सहकारी डुबेको डरले भागेको होइन, रवि लामिछानेको टीमका कारण भागेको हो ।

म विदेशमा नै छु । कम्तीमा यहाँ मेरो कुनै फर्जी सुसाइड नोट भेटिन्न । कुनै सुनियोजित दुर्घटनामा मेरो मृत्यु हुँदैन । म बाँचे भने मेरा हजारौं शेयर सदस्यहरू बाँच्नेछन् । म मरेको दिन सबै मर्नेछन् । यसकारण मलाई प्रहरीले त नखोज्नुहोला नै, हराएको मान्छे भेटाउने चितवनका युट्युबर अर्जुन भुसालले पनि नखोजे हुन्छ ।

मेरो बकपत्र पढिदिनु भएकोमा सबैलाई धन्यवाद ! महावीर पुनको आत्मकथा त किनेर पढ्नुभएको छ भने कथा नै कथाले भरिएको यो जीबी राईको आत्मकथा नि:शुल्क पढ्न पाउनु भयो, मलाई यसैमा आनन्द छ ।

सम्पादकीय नोटः सहकारी ठगी गरेर भागेका जीबी राई अहिले नेपालबाहिर छन् । पक्राउ गरेर नेपाल ल्याउन प्रहरीले कोशिश गरिरहे पनि सफल भएको छैन । देशमा तहल्का मच्चाएको सहकारी ठगीबारे जीबी राई बोलेका छैनन् । संसददेखि सडकसम्म सहकारीको ‘महाठग’ भनेर आरोप लागेका राईले के सोच्दै होलन्, उनको मनमा के होला ?' यो जीबी राईका नाममा लेखिएको काल्पनिक मनोवाद हो ।