मृत्यु त्यति सुन्दर नै छ होला सायद,
जसलाई पाएपछि बाँच्न नै छोडिदिन्छ मान्छे ।
सत्यका लागि जीवनभर लडिरहन्छ मान्छे,
तर, जुन शाश्वत सत्य 
अन्तिममा भेट्न पुग्दछ,
त्यसैसँग हरक्षण किन डराउँछ होला ?

कसैलाई अन्याय नगर्ने एउटा सत्य,
कसैलाई पक्षपात नगर्ने एउटा सत्य,
न धनी, न गरीब; न ठूलो, न त सानो नै,
सबैलाई समान रुपमा प्राप्त हुने त्यो सत्य ।
अरु बेला भुइँमा पछार्ने मानिसहरू,
मृत्युलाई भेटेपछि, माथि काँधमा उठाउन पुग्छन् ।
अरु बेला एक्लो बनाउने मानिसहरू,
मृत्युलाई भेटेपछि पछ्याउँछन्, अंगाल्न पुग्छन्
सायद यति सुन्दर चिज,
तैंले पाइस् भनेर खोस्न होला !

जन्मिने बित्तिकै रुन्छ मानिस,
तर अरु हाँसिरहेका हुन्छन् ।
सायद जीवन पो कुरुप छ होला, मृत्युभन्दा !
र पो त्यस चक्रमा फस्न पुग्दा, गिज्याउँछन् होला अरु
तर जब मृत्युलाई प्राप्त गर्दछ मान्छे,
अरुहरू रुन पुग्छन्, बिलौना गर्छन्
सुन्दर सत्य, तैंले पाइस् भनेर होला सायद !

मान्छे आफैं मृत्युसँग भेट्दा,
त्यति शान्त, त्यति भव्य र त्यति शालिन 
त्यसकारण हुन्छ होला सायद,
किनकी मृत्यु त्यति सुन्दर नै छ होला,
सायद, सायद !