भगवान् परशुरामबाट धनुर्विद्या प्राप्त गरेपछि कर्णले बालुवाको कणलाई पनि निशाना बनाउन सक्ने सामर्थ्य प्राप्त गरेका थिए । 

उनी उडिसाको कोणार्कमा सूर्य भगवानको तपस्या गरेर कैयौं दिनसम्म ध्यानमा बसे । 

केही हप्ता साधनामा बसेपछि उनको भोक एकदमै बढ्यो । उनले बल्लबल्ल काँक्रो भेटे र खाए तर त्यसले त झन् उनको भोक जगायो । उनले यताउता हेर्दा झाडीपछाडि एउटा जनावर चल्मलाएको जस्तो देखे ।

हरिण होला भनेर उनले धनुष र वाण निकाले र आँखा चिम्लेर वाण प्रहार गरे । जनावरको मासु खाएर भोक मेट्ने कल्पना उनले गरे । 

तर झाडीमा पुगेपछि पो उनले थाहा पाए, त्यो त गाई रहेछ । गाईलाई मार्नु सनातन धर्ममा गम्भीर पाप ठहर्थ्यो । कर्ण एकदमै डराए । उनले गाईलाई हेरे । गाईले उनीतिर कोमल नेत्रले हेरिन् र सधैंका लागि आँखा बन्द गरिन् । 

कर्ण के गर्ने होला भनी अलमल्ल परे । त्यतिखेरै एकजना ब्राह्मण त्यहाँ आइपुगे र मरेको गाईलाई हेरेर विलाप गर्न थाले । ब्राह्मणले भने, ‘तिमीले मेरो गाई मारिदियौ । म तिमीलाई श्राप दिन्छु । तिमी योद्धा जस्ता देखिन्छौ त्यसैले म श्राप दिन्छु, तिमी रणभूमिमा अप्ठ्यारो अवस्थामा रहँदा तिम्रो रथ भुइँमा गाडिनेछ ।

तिमी रथलाई निकाल्ने कोशिश गर्दा असहाय हुनेछौ र त्यतिखेरै मारिनेछौ । तिमीले असहाय गाईलाई मारेकाले यो श्राप लाग्नेछ ।’

पछि महाभारतको युद्ध हुँदा अर्जुनसँग लड्ने क्रममा कर्णको रथ भासियो । उनले रथको चक्का निकाल्ने प्रयत्न गर्दागर्दै अर्जुनले श्रीकृष्णको इशारामा वाण चलाएर कर्णको वध गरे ।