उहिलेको जमानामा रेडियो नेपालमा 'म तिम्रो शहर छोडी टाढा जाँदैछु…' भन्ने गीत निकै सुनिन्थ्यो । त्यही गीतको झल्को दिनेगरी टोपबहादुर रायमाझी यतिखेर काठमाडौं शहर छाडेर कतै टाढा गएका छन् । फर्किने गरी गएका हुन् कि नफर्किने गरी गएका हुन्, कुनै अत्तोपत्तो छैन । 

बिचरा भोकभोकै कुन गाउँको कुन ठाउँमा अनुहारमा मास्क लगाएर हिँडिरहेका होलान् टोपबहादुर । बटुवाहरूले मनमनै गम खान्छन् होला, 'यो मान्छेलाई त अझै पनि कोरोनाको डर रहेछ ।'

कहिले कोरोनाको डर, कहिले पुलिसको डर, सबै डर लुकाउन मास्कको काम निकै प्रभावकारी देखिएको छ । 

जे होस्, उनी सकुशल फर्किने आशामा पुगनपुग ३ करोड नेपाली जनताहरू विश्वस्त छन् । एउटा हँसिलो अनुहार भएको, चुच्चो नाकधारी राष्ट्रप्रेमी नेता अनि एउटा कुशल 'डान्सर' हराएको कसलाई पो मन पर्छ र ?

मानिसहरूले कुकुर हराउँदा त फोटो पोस्ट गरेर फेसबूकमा रुवाबासी गर्छन्, प्रहरीमा उजुरी गर्छन्, टोपबहादुर त मान्छे हुन् । मान्छे हराउँदा मान्छेहरू चिन्तित हुनु स्वाभाविक हो । 

रेडियो नेपालमा बज्ने त्यही गीतको दोस्रो अन्तराले भन्छ, 'तिमीसँग कहिल्यै नभेट्ने कसम खाँदैछु ।'

टोपबहादुरले हामीसँग कहिल्यै भेट नहुने कसम त किन खाए होलान् र ? तर, कुखुरोको मासु पकाएर राख्नु, म रातिसम्म आउँदैछु भनेर बुटवलको होटल बूक गरेका टोपबहादुर अहिलेसम्म आएनन् ।

यस्तो लाग्छ, खुला सिमाना भएतिर टाप कसेका टोपबहादुरसँग अब फेरि यो जुनीमा हाम्रो भेट हुँदैन क्यारे । अर्घाखाँचीको प्रख्यात सुपादेउराली भगवानसँग हाम्रो यही प्रार्थना छ, टोपबहादुर जता हराए पनि, जे जस्तो अवस्थामा रहे पनि कुशलमंगल रहन सकुन् । हाम्रो यही कामना छ, अझै केही दिन नेपाल प्रहरीलाई छक्याउन सक्ने शक्ति प्रदान होस् ।

फेरि पनि गीतकै कुरा आयो । 'पर्खी बसें आउला भनी…' भन्ने बोलको गीत इयरफोनमा सुन्दै नेपाल प्रहरीका सकलदर्जाहरू विमानस्थलको प्रवेशद्वारमा पर्खेर बसिरहे । तर स्वार्थी, निर्दयी टोपबहादुर आएनन् । प्रहरीलाई दु:ख मात्रै भयो ।

पूर्व हिँड्छु भनेर पश्चिम हिँड्ने तालिमप्रप्त पूर्व लडाकू कमान्डरलाई प्रहरीले बागबजारको पटके चोरलाई जस्तै च्याप्प समात्छु भनेर सोचेको थियो होला । तर त्यतिञ्जेलसम्म टोपबहादुर कतै टाप कसिसकेका थिए । यिनको गाडी मलेखुमा रोकिएर तारेको माछा अर्डर गर्‍यो, तर गाडीमा आउने त ड्राइभर मात्र पो रहेछन् ।

अघिल्लो दिनसम्म 'म आफैं चौकी आउँछु, दु:ख गर्नुपर्दैन' भनेर फोन गरेका टोपबहादुरले प्रहरीको आँखामा छारो हालिदिए । टोपबहादुरले झुक्याएपछि काठमाडौंमा रहेका आईजीपीसा'बले मनमनै भने होलान्, 'तोरी' मलाई भागीभागी नसताऊ, कानमा आई सुटुक्क बताऊ … ।'

टोपबहादुर यतिसम्मको तोरी होलान् भनेर सोचिएको थिएन । अरे, गल्ती छैन भने सिधै प्रहरी वा अदालतमा जानु नि ! रवि लामिछाने कसरी गएका थिए ? केही त सिक्नु नि !

छोरालाई पक्राउ गरेपछि यिनी निकै आत्तिएजस्तो छ । सन्तानको माया कति लाग्छ भन्ने कुरा बिहे नै नगरेका गृहमन्त्री नारायणकाजी श्रेष्ठलाई प्राक्टिकल्ली थाहा छैन । पहिले बाउलाई समातेर छोरो समातेको भए राम्रो हुन्थ्यो । यो त 'बाउलाई सक्दिनँ, छोरोलाई राख्दिनँ' भनेजस्तो भयो । 

जे भए पनि त्यो सन्दीप रायमाझी सोझो केटो हो । डाम्नाहरूले फसाए । हिरासतमा उडुसको टोकाइले कति गाह्रो भएको होला । बिहे नगरेको भए उसले केटी पाउन पनि गाह्रो हुन्थ्यो, धन्न पैसाको हार लगाएर उहिल्यै बिहे गरेका हुन् ।

वास्तवमा बाउ नै बेकार हो । आफूले लामो हात गरे पनि छोरालाई किन गलत काम गर्न लगाउनु ? छोराको नाममा किन चेक कटाउनु ? बरु मेरो नाममा चेक काटेको भए उतिखेर चेक काट्ने मान्छेलाई अमेरिका हैन, हनुमानढोका पुर्‍याइदिन्थें ।

यो लेखक पैसामा बिक्ने मान्छे नै हैन । बरु एक गिलास अनारको जुसमा बिक्न सक्छ । अझ यो शरणार्थी भन्ने शब्द सुन्दा नै वाक्क लाग्छ । यो पृथ्वीमा कोही पनि शरणार्थी हुँदैनन् यार । कुन भतुवाले हो, बाहुनलाई शरणार्थी भनेर भाषण गरेको सुनेको थिएँ । त्यो नमकहरामी भतुवालाई चारपाटा मुडेर डाँडै कटाउनुपर्छ ।

उहिले म गोठमा बस्दा भैँसी हराउँथ्यो । हराएको भैँसी भेट्टाउन सहज होला भनेर भैँसीको घाँटीमा भेल झुन्ड्याइन्थ्यो । भेलभित्र रालो झुन्ड्याउनुपर्थ्यो । रालो अर्थात् घण्टी । रालोको आवाज सुनेर आफ्नो भैँसी कुन पाखामा चर्दैछ भन्ने पत्ता लाग्थ्यो । तर यतिखेर भैँसी हैन, मान्छे हराएको छ ।

मान्छेको घाँटीमा भेल झुन्ड्याउन नमिल्ने । रालोजस्तै मानिएको मोबाइल अफ ठोकेछन् । टोपबहादुर कुन पाखामा चर्दैछन्, थाहा पाउनै गाह्रो भयो । तर केही बेतलबी सुराकीहरू भन्छन्, 'टोपबहादुर लखनउ पुगेका छन् ।'

'अरे यार नेताजी, आप इसीका लायक हो क्या ? जल्दी नेपाल आईए । इधर माओवादी बदनाम हो गया, यार ।' मलाई अचानक हिन्दी बोल्न मन लाग्यो । मानिसहरू भन्छन्, टोपबहादुर एमाले हो । तर, त्यो कुरा म मान्दिनँ, टोपबहादुर माओवादी नै हो । रेडियोलाई काठको खोल हालेर यो काठको रेडियो हो भन्न मिल्छ र? मिल्दैन नि ! टिनको पातालाई खोल हाल्दैमा त्यो सिरक हुन्न नि !

टोपबहादुरको आदेशमा हजारौं मान्छे मर्ने, हजारौं बालबच्चा टुहुरा हुने अनि अहिले आएर एमाले हो भन्न मिल्छ ? नाना रे बाबा ठाकुरे, बिल्कुल मिल्दै मिल्दैन । दु:खी गरीब जनता र शहीद परिवारको श्रापबाट यिनी जता गए पनि भाग्न मिल्दैन । कहिल्यै नभेटिने गरी हराएछन् भने पनि मिल्दैन ।

मन्त्री भैसकेका मान्छे कसरी मानव तस्कर भए त ? यिनलाई के पुगेको थिएन ? तपाईं हामीलाई जस्तो खान पुगेको थिएन कि, लाउन पुगेको थिएन कि, मासु खान पाएका थिएनन् कि, ऋषि धमलाले चिनेका थिएनन् कि, सरकारी बडी गार्ड मिलेको थिएन कि ? जनताको सपना खाएकै थिए, सबैथोक पाएकै त थिए । 

यसकारण भेलुबाजेको छिमेकी सूर्य थापा नचम्किए हुन्छ, महेश बस्नेत नलम्किए हुन्छ, नाता प्रमाणित हुनै नसक्ने केपीबा नबम्किए हुन्छ । टोपबहादुरसहितका पूर्वमाओवादी नेता जो यो प्रकरणमा मुछिएका छन्, तिनीहरूलाई अदालतको कठघरामा खडा गराएर, हर्जना असुलेर, तिनको घरजग्गा, लुगाफाटो,  नगद जिन्सी सबै लिलामी गरेर ठगिएकाहरूको चित्त बुझाइदिनुपर्छ ।

यसैगरी नेपाली नागरिकता साथमा हुँदाहुँदै पनि शरणार्थी बन्न खोजेका ती पटमूर्खहरूलाई समेत आफ्नै अनुहार देखिने दालको झोलसँग कुहिएको चामलको भात खुवाउनैपर्छ । काम गराउने, तर काम तमाम नभएपछि म ठगिएँ भन्ने ? ठगिने सोझो मान्छेको हातमा करोडौं पैसा कताबाट कसरी आयो ? हुन त 'पैसा भएको मान्छेसँग दिमाग हुँदैन' भन्छन् । 

रोलेक्स घडी हराएको, बाख्रा हराएको, सिक्री हराएको, जुत्ता हराएको समाचार त बेलामौकामा आई नै रहन्छन्, तर केही दिनयता मन्त्री भैसकेका मान्छे हराएको दु:खद् समाचार आइरहेको छ । मोबाइल अफ गरेर टोपबहादुरले कुन कुनामा भारु तिरेर दारु तन्काइरहेका छन् होला ? पक्कै पनि रक्सीविरोधी प्रहरी जवानहरू जान्न चाहन्छन् ।

टोपबहादुर कहाँ छन् भनेर केपीबालाई थाहा छ किनकि केपीबालाई त डायनोसर कहाँ छ भन्ने पनि थाहा छ । एलियन कहाँ बस्छ भनेर पनि उहाँलाई थाहा छ । हिमानीको फेक ट्विटर खाता पनि थाहा छ । भगवान् राम चितवनमा नै जन्मिएका हुन् भन्ने पनि थाहा छ ।  रामले खाना खाएको, नुहाएको ठाउँ यही हो भनेर किटानीका साथ ठोकुवा गर्ने केपीबालाई जाबो एउटा टोपबहादुर कहाँ छन् भनेर थाहा हुँदैन ? पक्कै पनि थाहा हुन्छ । 

तर, टोपबहादुर यहीँ छन् भनेर अहिले नै भन्न मिल्दैन किनकि भन्नेबित्तिकै ऋषि धमला दाजुले थाहा पाउँछन् । तिनले थाहा पाए भने त क्यामेरा बोकेर जता पनि जान सक्छन् । पानीमुनि गएर भए पनि अन्तर्वार्ता लिन सक्छन् । 

हिन्दी भाषामा राम्रो दख्खल भएका धमला दाजुलाई टोपबहादुर कता छन् भनेर कहिल्यै थाहा नहोस् । थाहा पाए भने तिनले त मोदीको पावर लगाएर नेपाल प्रहरीलाई थर्काउन पनि सक्छन् ।

खैर, मन शान्तिका लागि टोपबहादुर केही दिन जता हराए पनि एक न एक दिन प्रहरीको भ्यान नचढी सुखै छैन । संसारको कुनै पनि माइकलालले अब टोपबहादुरलाई जोगाउन सक्दैन । 

हुन सक्छ, टोपबहादुरले गोप्य नम्बरबाट शक्ति केन्द्रहरूलाई फोन हानिरहेका होलान् । तर अब यस्तो दृश्य निर शाहद्वारा अभिनीत चलचित्रमा मात्रै चल्छ । 

एउटा कुराचाहिँ पक्का हो, टोपबहादुरले कमरेड प्रचण्डलाई फोन गर्ने हिम्मत गर्दैनन् । गरेका पनि छैनन् किनकि भ्रष्टाचारीसँग कुरा गर्न प्रचण्डलाई मन पर्दैन । भ्रष्टाचारीहरू प्रचण्डको वरिपरि देखा पर्ने हिम्मत पनि गर्दैनन् । प्रचण्डको नाम सुन्नेबित्तिकै भ्रष्टाचारीहरू तर्सेर सात कोस पर भाग्छन् । टोपबहादुर सात कोस टाढा भाग्नुको कारण पनि प्रचण्डकै डर हो ।

टोपबहादुरले नयाँ सिमकार्डबाट कता-कता फोन घुमाएका होलान्, जता फोन घुमाए पनि रि-चार्ज कार्डको सत्यनास मात्रै हो । केटीको बाउले मार्छ भनेर गोप्य नम्बरबाट गर्लफ्रेन्डलाई कल गरेर, गोप्य नम्बरबाट नै सल्लाह गरेर बिहे गर्न राजी भएजस्तै टोपबहादुरको पनि एकदिन डिल्लीबजार कारागारतिर लगनगाँठो कसिने निश्चित छ । 

खै किन हो कुन्नि, केही दिनदेखि सामाजिक सञ्जालमा टोपबहादुरको मुजुरा नाच भाइरल भइरहेको छ । स्रष्टाको सम्मान त मरेपछि पो गरिन्छ, टोपबहादुर ज्युँदै छँदा यिनको नृत्य भाइरल गर्ने को हो ? बरु यसको खोजीनीति हुनुपर्छ ।

के भ्रष्टाचारीलाई नाच्ने अधिकार छैन? कुन संविधानमा लेख्या छ भ्रष्टाचारीहरू नाच्नु हुँदैन भनेर ? हुन त टोपबहादुर पनि उस्तै हो, कतै बाजागाजा बज्नै नहुने, जुरुक्क उठेर नाचिहाल्नुपर्ने । गीतको बोल एकातिर छ, कम्मरको हाउभाउ अर्कोतिर । थप त्यसमाथि महिलाको हात समातेर निकै बेरसम्म नाच्न मन पराउने यिनी । यति मात्रै हो र ? केपीबालेजस्तै काखमा कार्यकर्ता राखेर फोटो समेत खिचाउन पछि पर्दैनन् । अंग्रेजीमा एउटा कथन छ नि Like father like son. (जस्तो बाउ उस्तै छोरा) ।

एक वर्षअगाडि माघ महिनातिर हो, तम्घास घर भएकी पार्टीकै एक महिला कार्यकर्ताले टोपबहादुर दाइको पैसा खेलाउँछिन् अरे भन्ने सुनेको थिएँ । यसो चाल बुझ्न ती दिदीलाई सम्पर्क गर्दा 'खेलाएँ त खेलाएँ, तिमीलाई के सकसक ?' भनेर झपारेकी थिइन् । 

हिजो ती दिदीले फेसबूकमा बडो भावुक हुँदै स्टाटस लेखेकी रहिछिन्, 'यो शरणार्थी काण्डमा पक्कै पनि आरजु देउवाको हात छ । नेपालका नेताहरूलाई तिनको श्रीमती र गर्लफ्रेन्डले नै भ्रष्टाचारी बनाएका छन् ।'

त्यति बेला म्याग्दीतिरका केटाहरूले चालिस लाखजति पैसा बुझाएका रहेछन् । पर्दाफास गरिदिनुपर्‍यो भनेर मलाई आग्रह गरेका थिए । एकबारको जुनीमा ज्यानको खतरा हुनसक्छ भनेर मैले उनीहरूलाई तत्काल ब्लक गरें । खै किन हो, मलाई दश लाखभन्दा धेरैको कुरा गर्ने मान्छेसँग बोल्न पनि 'डेन्जर फील' हुन्छ । 

यदि त्यो बेला मैले डेन्जर फील नगरेको भए मेरो नाम पनि लोकान्तर अनलाइनमा प्रकाशित हुन्थ्यो होला । त्यसपछि त मेरो इज्जत पनि माटोमा मिल्ने थियो होला । 

टोपबहादुर भागेर कता जाने हो र ? बाह्र वर्षसम्म लुकेर लडाईं गर्दा त सहमति गरेर आउनुपर्‍यो, अहिले सानो कुरामा किन भूमिगत हुनु ? पानीमुनि गएर बसेको मान्छेलाई पनि नेपालीले सजिलै चिन्छन् । उस्तै परे नेपालीले दाउद इब्राहिम कहाँ छन् भनेर समेत पत्ता लगाइदिन सक्छन् । टोपबहादुरचाहिँ कुन डालीको चरा हुन् र ?

ठाउँ र मान्छे पत्ता लगाउन नेपालीलाई कुनै जीपीएसको सहारा चाहिन्न । पाइलटले म्याप र कम्पास हेर्नुपर्छ, तर नेपालीलाई कुहिरो मात्रै नलागे पुग्छ । एकदिन बहराइनबाट जहाजमा नेपाल फर्किँदा झ्यालको सीटमा बसेका झापाका एकजना ब्रदरले भनेका थिए, 'यो तल देखिने बस्ती अफगानिस्तानको हो । त्यहाँ ढावामा निकै मीठो रोटी पकाउँछन् । चिकेन ग्रेभीसँग कति खाइयो, खाइयो ।' तर, वास्तवमा त्यो बस्ती मुजफ्फरपुरको थियो । 

यदि टोपबहादुर मुजफ्फरपुरतिर नै टाप कसेका हुन् भने यिनलाई एउटा आग्रह छ, त्यहाँको गल्लीहरूमा लुक्नुभन्दा नेपालको हिरासतमा बस्नु धेरै हितकर छ । बरु जेलभित्र पनि घरकोजस्तै खाना खुवाउने जिम्मा हाम्रो भयो ।

हुन त नेपालको जेलमा धेरै सुविधा हुन्छ । यतिसम्मकि जेलरले कहिलेकाहीँ लुकाएर, छिपाएर रक्सी पनि दिन सक्छन् । एउटा गुण्डाले त श्रीमती नै भित्र लगेको थियो अरे ! 

त्यसैले टोपबहादुरजी, छिट्टै फर्किनुपर्‍यो । यसरी दिउँसै रात पारेर हराउनु भएन । रोशन काफ्लेको बिहे हुँदैछ, गएर नाच्नुपर्छ । चार्ल्स शोभराजले हात्ती छिराउँछु भनेको एयरपोर्टबाट जाबो शरणार्थी छिराउन नसकेको त हो । किन यत्तिकै 'मोरल डाउन' गराउनुपर्‍यो र ? खासै ठूलो गल्ती केही भएकै छैन ।  त्यति ठूलो कुख्यात अपराधी शोभराज त आफ्नो देश फर्किसके, तपाईं के लुक्नुहुन्छ यार ? अब भयो, आफ्नै देश फर्किनुस् ।

टोपबहादुर फर्किएनन् भने अन्तिम उपाय छ । हाम्रो गाउँमा एक जना नामी झाँक्री थिए, हराएको मान्छे फेला पारिदिने । त्यसका लागि वीर चलाउनुपर्छ । एउटा काठको लौरो समातेर वीर चल्ने मान्छे काँप्दै हराएको चिज खोज्न थाल्छ ।

नेपाल प्रहरीले टोपबहादुर भेटाउन सकेन भने बरु झाँक्रीकै सहारामा वीर पो चलाउने कि ? तर वीर चलाएर पनि हराएको मान्छे भेटिएको उदाहरणचाहिँ हाम्रो गाउँमा छैन । तर, त्यो झाँक्रीको साथमा लागेर लोकल कुखुराको सपेटाचाहिँ बहुत खाइयो । टोपबहादुर नभेटिए पनि फेरि एकपटक त्यस्तै सपेटा खान मन छ ।