मंसिर १४, २०८०
प्रगतिशील राजनीतिको 'फ्रन्टलाइन'मा देखिने नेताहरू जति कठोर हुन्छन्, त्यो भन्दा बढी ‘इमोसनल र सेन्टिमेन्टल’ पनि हुन्छन् । त्यस्तै ‘इमोसनल फिलिङ्स’का बाबजुद परिस्थितिले कठोर बन्दै गएक...
काठमाडौं– उनी जहिल्यै बालबालिकाहरुको हेरचाहमा तल्लीन छन् । बालबालिकाको लालनपालन र शिक्षा दिक्षा उनको दैनिकी हो । र, उनी ५३ जना बालबालिकाका एक्ला ‘बा’ हुन् ।
ललितपुर बुङगमतीका दयाराम महजर्न पेशाले शिक्षक हुन् । ५३ असहाय बालबालिकाको लागि बुवाको भूमिका निर्वाह गरिरहेका छन् । भलै, उनले यी बच्चा जन्माएका त हैनन्, तर बुवाको भूमिका निर्वाह गरिरहेका छन् ।
दृष्टिबिहीन, कान नसुन्ने, शारीरिक रूपमा अशक्त ५३ बालबालिकालाई महर्जनले रेखदेख र लालनपालन गर्दै आएका छन् । पारिवारिक रूपमा समेत अपहेलित उनीहरूका एक्लो अभिभावक हुन्, महर्जन् ।
अशक्त बालबालिकाको लालनपालनमा जुटेका उनलाई केही दाताले सहयोग पनि गर्छन् । दाताले सहयोग गर्ने चामल, खाद्यान्न, लत्ताकपडाकै भरमा उनले बालबालिकाको खर्च पनि चलाउँछन् ।
स्थानीय आदर्श सौल विद्यालयमा उनले ०४६ सालमा ब्रेललिपी पनि सिके । आफ्नो लागि हैन, अरूकै लागि । विद्यालयमा भर्ना हुन आएका दृष्टिविहीन बिद्यार्थीलाई सिकाउनकै लागि उनले ब्रेल लिपी सिकेका हुन् । शायद, त्यही घटनाको कारण उनको सोच बालबालिकाको सेवामा केन्द्रित भयो ।
दृष्टिविहीन विद्यार्थीलाई कुनै पनि व्यवस्था थिएन, स्कुलमा । कार्यालयमै राखेर पढाउँथे, महर्जन । त्यही बेला उनले बे्रल लिपी पनि सिके, विद्यार्थी पनि पढाए । यत्तिमै उनको यात्रा रोकिएन, २०५० सालमा विद्यालयमा कान नसुन्ने विद्यार्थी भर्ना हुन आएपछि राष्ट्रिय अपाङ्ग महासंघमा सांकेतिक भाषा पनि सिके ।
शारीरिक अशक्तता भएका विद्यार्थीहरूलाई सिकाउनकै लागि उनी विभिन्न संघसंस्थामा तालिमका लागि धाउन थाले । २०५४ सालदेखि उनले ललितपुरका खोकना, बुंगमति, भैंसेपाटी, छम्पी, सेतीदेवी, डुकुछापलगायतका ६ गाविसका घर –घरमा गएर शारीरिक अशक्तता भएका दुई सय ७४ बालबालिकाको लगत संकलन पनि गरे ।
घटना यस्तो सम्म पनि घट्यो, अशक्त बच्चाहरू खोज्ने क्रममै बडिखेलमा पाँच वर्षका अशक्त बालक घिस्रिरहेको देखे । बाबु आमाले छिमेकीले देख्ने डरले गोठमा बन्द गरेर रोखका थिए, उनलाई । उनको मनले मानेन, अभिभावकसँग कुरा गरेर लालनपालन गर्ने सर्तमा बुङ्गमतीमै राख्न सुरु गरे ।
महर्जनले त्यो बेला कार्यविनायक मन्दिर परिसरकै एउटा कोठामा बच्चाहरूलाई राखेर लालनपालनको व्यवस्था मिलाएका थिए । घटना अर्को पनि घट्यो, कुपण्डोलमा सुकुम्बासी बस्ती दृष्टिविहीन बालक भेटिए, सञ्जीव थापा । उनलाई बाँधेर राखेका थिए, अभाभावकले । थापालाई पनि महर्जनले आफैसँग लिएर लालन पालन गर्न थाले ।
यसरी सुरु गरेका थिए, उनले अशक्तता भएका बालबालिकाहरुको लालनपालन । यी दुई बच्चाबाटै उनले बालबालिकाको स्याहार सुसार सुरु गरेका हुन् ।पाँच वर्षदेखि २३ वर्ष उमेरसम्मका बालबालिका महर्जनसँगै छन् ।
‘मेरा बच्चालाई त घरमा परिवारले हेर्छन, यिनीहरूलाई हेर्ने कोही छैनन्,’ महर्जनले लोकान्तरसँग भने, ‘उनीहरूसँगै बस्छु, उनीहरू कै कुरा सुन्छु । मलाई मेरो परिवार भनेकै यी बच्चाहरू हुन जस्तो लाग्छ ।’
काम गर्न अप्ठ्यारै थियो । मन्दिर परिसरमा बच्चाहरुको विजोग गराउन नहुने भनेर स्थानीयले विरोध गरे । उनले बच्चाहरू त्यहाँबाट उठाएर आफैले एउटा कोठा भाडामा लिएर अभिभावकत्व प्रदान गरिरहे । मन्दिरमा आउने भक्तजनले दिएको दान र लत्ताकपडा, चामलले उनको कामलाई थप टेवा मिल्यो ।
अहिले भने उनले सञ्चालन गरेको उक्त पारिवारिक घर, अपाङ्ग सेवा संघमा परिणत भएको छ । आधुनिक भवनमा सरेको छ । रामेछाप, धादिङ, बाग्लुङ, हुम्ला गरी ५३ जना शारीरिक अशक्त बच्चाहरूलाई पढाउने र लालनपालको काम उनले गरिरहेका छन् ।
२२ जना दृष्टिविहीन, २२ कान नसुन्ने र नौ जना शारीरिक रूपमा अशक्त बच्चाहरू महर्जनसँगै छन् । अशक्तता भएका बालबालकालाई ललितपुरको आदर्श सौलः माबिले निःशुल्क पढाइरहेको छ । ‘बिहान स्कूले पोशाकमा चिटिक्क परेर विद्यालय जान्छन्,’ महर्जन भन्छन्, ‘फर्केर अपाङ संघमै आउँछन्, त्यसरी नै उनीहरूको दैनिकी वित्छ ।’
बालबालिका पढेर मात्रै बसेका छैनन् । तबला, मादल, बासुरीलगायतका सामग्रीसहित नाचगानमा पनि रमाउँछन् । साधारण मानिसले जस्तै उनीहरूले पनि आफ्नो कला देखाउन सक्छन् । आउँदो भदौ २५ गते काठमाडौंको फर्पिङमा हुने सांस्कृतिक प्रतियोगितामा पनि उनीहरू भाग लिँदैछन् ।
कान नसुन्ने बालबालिका चित्रकला सिक्दै गरेका भेटिन्छन् । महर्जनले सोचेका छन्, समाजमा स्थापित हुनका लागि कुनै न कुनै सीप बालबालिकालाई सिकाउनुपर्छ । महर्जनले बालबालिकाले यहाँ बस्दा आफ्नो पीडा र घर समेत भुल्ने बताउँछन् । बाहिर निकै अपहेलना बेहोरेका उनीहरू यहाँ निकै सम्मानका साथ बसेका छन् ।
यहीँ बसिरहेका रामेछाप डाङडुङ्गेका दृष्टिविहीन विजय तामाङले साथीहरूसँग बसेर पढ्दा निकै रामाइलो हुने अनुभव सुनाए । उनले आफू भविष्यमा शिक्षक बनेर समाज सेवा गर्ने बताउँछन् ।
बालबालिकाहरूले महर्जनलाई बुवा भनेरै बोलाउँछन् । बुवाको नाम लेख्नुपर्ने ठाउँमा महर्जनकै नाम लेख्छन् । जन्मदिने बाबु अर्कै भए पनि कर्म दिने बुबा महर्जनलाई नै मान्छन्, उनीहरू । बालबालिकासँग दिन विताइरहेका महर्जन पनि निकै खुसी छन् ।
प्रगतिशील राजनीतिको 'फ्रन्टलाइन'मा देखिने नेताहरू जति कठोर हुन्छन्, त्यो भन्दा बढी ‘इमोसनल र सेन्टिमेन्टल’ पनि हुन्छन् । त्यस्तै ‘इमोसनल फिलिङ्स’का बाबजुद परिस्थितिले कठोर बन्दै गएक...
२०५८ साल वसन्त ऋतुको समय । घमाइलो त्यो समयमा एउटा फूल काँडाको बाटो डोरिँदै थियो । बहकाउ र त्रासमा १३ वर्षको बालक सत्तालाई बन्दुक नाल तेर्स्याउन कस्सिएको थियो । लहडमा हिँडेको बाटोमा न ऊ फुल्न पायो, न ओइलियो ।...
बुधवार काभ्रेको धुलिखेलस्थित काठमाडौं विश्वविद्यालयका १ हजार ८३८ जना विद्यार्थीमाझ सनम ढकाल दृश्यमा आए । एमबीबीएसमा सर्वोत्कृष्ट भएर गोल्ड मेडल ल्याउँदै सनम दीक्षित भएसँगै सबैमाझ परिचित भएका हुन् । काठम...
रोल्पाका देवराज बुढामगर गाउँकै साधारण किसान हुन् । परिवर्तन गाउँपालिका–४ पाथावाङ निवासी देवराजका ६ छोरी र एक छोरा सरकारी जागिरे छन् । छोराको आसमा ६ छोरी जन्माए देवराज र उनकी श्रीमती नन्दाले । हुन पन...
पोखराका अशोक खड्काको पारिवारिक वातावरण सानैदेखि उद्यमशीलताको थियो । उनका बुवा सधैं एकै सुझाव दिइरहन्थे– नेपालमै केही गर्नुपर्छ । उनको बालमस्तिष्कमा त्यही छाप पर्यो । विदेश जाने सोच कहिल्यै बनाएनन् । नेप...
समय : आइतवार बिहान ७ बजे स्थान : नलगाड नगरपालिका, १ चिउरी, जाजरकोट (भूकम्पले सबैभन्दा धेरै क्षति पुर्याएको ठाउँ) ‘मेरी आमालाई किन यस्तो भयो ? मलाई पनि बाँच्न मन छैन,...
मानव स्वभाव प्रायः म र मेरो भन्ने हुन्छ । जस्तोसुकै आदर्शको कुरा गरे पनि, जतिसुकै महान देखिन खोजे पनि यी म र मेरोमा अलिकति धक्का लाग्नेबित्तिकै, ढेस पुग्नेबित्तिकै त्यस्ता आदर्श र महानता कुन सड्को ‘फू&rsquo...
२०६२ सालपछिको कुरा हो, अख्तियार दुरूपयोग अनुसन्धान आयोगका एकजना उपसचिव र एकजना शाखा अधिकृत कम्पनी रजिष्ट्रारको कार्यालयमा सरुवा भएर गए । यति मात्र होइन, राष्ट्रिय सतर्कता केन्द्रका एक उपसचिव पनि सोही कार्यालयमा...
धेरै पहिलेको कुरा हो एक जना सज्जनका दुई भाइ छोरा थिए । उनीहरूबीच निकै मिल्ती थियो । एकपटक भगवान्ले आएर वरदान माग भनेकाले उनीहरूले अमरताको वर मागेका थिए । उनीहरूको कुरा सुनेर भगवान्ले भने– ‘...