बैशाख ११, २०८१
फागुन २१ मा नाटकीय ढंगले सत्ता समीकरण बदलिएको दुई महिना पनि नबित्दै नयाँ समीकरणका लागि कसरत भइरहेको संकेत देखिएको छ । नेपाली राजनीति तथा सत्ताका खेलाडीसँग निकट विश्वसनीय स्रोतले भित्रभित्रै अर्को नयाँ स...
२०८० कात्तिक १७ गते शुक्रवार राति ११ बजेर ४७ मिनेटको समयमा जाजरकोटलाई केन्द्रबिन्दु बनाएर ६ दशमलव ४ म्याग्निच्युडको भूकम्प गयो । ल्यापटपमा केही जरुरी काम गरिरहेको थिएँ । साथी गगन अर्यालको फोन आएपछि तत्कालै समाचार अपडेट गर्न भ्याइहालें । ११ः५५ मा समाचार पोस्ट गरेर शेयर भइसकेको थियो । भेरिफाइ गर्दा केही ढिला भयो ।
१५४ जनाको मृत्यु हुने गरी गएको भूकम्पबारे त्यसपछि मात्र केही अनलाइन मिडियामा समाचार आयो । राष्ट्रिय भूकम्प प्रविधि मापन केन्द्रका वरिष्ठ भूकम्पविद् लोकविजय अधिकारीले आधिकारिक सूचना दिएपछि मध्यरातमा फेरि अर्को समाचार लेखें । भोलिपल्ट शनिबारको दिन थियो, साप्ताहिक बिदा । तर विपदको समयमा पत्रकारलाई के बिदा ? यो एउटा उदाहरण मात्र हो । भूकम्पसम्बन्धी समाचार तत्काल लेखेका अरू पनि कयौं घटना छन् ।
२०७९ कात्तिक २२ गते मध्यराति २ बजेर १२ मिनेटको समयमा डोटी जिल्लाको खप्तड राष्ट्रिय निकुञ्ज आसपासलाई केन्द्रबिन्दु बनाएर ६ दशमलव ६ म्याग्निच्युडको भूकम्प गयो । ६ जनाको मृत्यु हुनेगरी सुदूरपश्चिमका जिल्लालाई जोडले हल्लाएको भूकम्पको झट्का भारतको राजधानी दिल्लीसम्म महसुस गरियो । काठमाडौंमा ठूलो झट्का महसुस नभएकाले त्यो भूकम्प धेरैले थाहा पाएनन्, जति दिल्लीले थाहा पायो ।
मंसिर ४ गतेको चुनावी रिपोर्टिङको शिलशिलामा म डडेल्धुरा जानेक्रममा त्यो दिन धनगढीको ‘रुवस होटल’मा सुतिरहेको थिएँ । चुनावी तयारीबारे निर्वाचन आयोगले बोलाएको कार्यक्रममा सहभागी हुन आएका सुदूरपश्चिमका विभिन्न जिल्लाका सीडीओ र प्रहरी प्रमुख त्यही होटलमा थिए । भूकम्पको झट्काले भवन हल्लाएपछि उनीहरूमध्येका केही होटल बाहिर निस्किए । धनगढीमा मानिसहरू घरबाहिर निस्किए । बाहिर होहल्ला शुरू भयो ।
तर, पत्रकारलाई भूकम्पपछि भाग्ने छुट थिएन । हत्तपत्त झोलामा रहेको ल्यापटप खोलेर २ लाइन समाचार ब्रेक गर्नतर्फ लागें । ‘सुदूरपश्चिमका जिल्लामा भूकम्पको झट्का’ विस्तृत केहीबेरमा । राति सवा २ बजेको समयमा लेखेको समाचार एकछिनमा भाइरल भयो । नेपालमा अधिकांश सुते पनि विदेशमा बस्ने नेपाली जागाराम थिए ।
६ जनाको मृत्यु हुनेगरी गएको भूकम्पबारे अधिकांश समाचार माध्यमले बिहान ६ बजेपछि मात्र थाहा पाए । यस्तो बेला कसले समाचार पोस्ट गर्ने ? ड्युटीमा को छ ? डेस्कमा को छ ? भनेर सोच्ने या सोध्ने कुरा पनि भएन । डेस्कमा बस्नेलाई फोन गरेर समाचार टिपाउँदासम्म धेरै ढिला भइसकेको हुन्थ्यो । अपवादबाहेक अनलाइन सञ्चार माध्यम अपडेट रहने भनेको राति १२ बजेसम्म मात्र हो ।
अलि अघिको कुरा हो, २०७९ जेठ २७ गते राति २ बजेर ३६ मिनेटमा भक्तपुरको चाँगुनारायणलाई केन्द्रबिन्दु बनाएर भूकम्प झट्का महसुस भयो । मस्त निद्रामा रहेको बेला ललितपुरको भैंसेपाटी एरियामा जोडले बेड हल्लायो ।
भूकम्प भन्ने सेन्स गर्नासाथ नजिकै टेबलमा रहेको ल्यापटप अन गरिहालें । दुई लाइन समाचार लेखेर २ बजेर ३८ मिनेटमा मैले लोकान्तर डटकममा समाचार पोस्ट नै गरिसकेको थिए । दिउँसोको समयमा तत्कालै अपडेट भएपनि रातिको समयमा यति छिटो अपडेट गर्न धेरैले भ्याउँदैनन् ।
भूकम्प आयो कि मानिसहरू सामाजिक सञ्जाल खोलेर हेर्न आतुर हुन्छन् । यस्तो बेला समाचार पोस्ट गन मिनेटको होइन, सेकेन्डको भ्यालु हुन्छ । जसले पहिला पोस्ट गर्न सक्यो उसैको समाचार भाइरल हुने हो । यस्तो बेला कसको ड्युटी भन्ने कुरा भएन ।
गएको भदौ २६ बिहान ४ बजे एमालेका एक प्रभावशाली नेताको फोन आयो । पार्टी उपाध्यक्ष सुवास नेम्वाङको निधन भएको कुरा उनले सुनाउँदा त म झसंग भएँ । तै पनि त्यो लेभलको नेताले भनेपछि हत्तपत्त उठेर ल्यापटप निकालें अनि समाचार पोस्ट गरें । समाचार ब्रेक गर्ने कुरा महत्त्वपूर्ण भयो । पत्रकारको प्रमुख दायित्व जनतालाई सुसूचित गराउने हो ।
गत वर्ष सम्पन्न प्रतिनिधि सभा निर्वाचनको मतगणनाको समयमा पनि पत्रकारहरूले रातभर चुनावी नतिजाको अपडेट गरे ।
यस्ता महत्त्वपूर्ण घटनामा पत्रकारले सरकारी कर्मचारीले जस्तो मेरो ड्युटी समय यति बजेदेखि यति बजेसम्म भन्ने छुट हुँदैन ।
बिहान १० बजेदेखि बिहान ४ बजेसम्मको ड्युटी !
२०७८ मंसिर १२ गते चितवनको सौराहामा नेकपा एमालेको १० औं महाधिवेशनको बन्दशत्र मध्यरातसम्म चलिरहेको थियो । पदाधिकारी चयनमा सहमति जुट्न नसक्दा दिउँसो शुरू गर्ने भनिएको बन्दशत्र मध्यरातमा मात्र शुरू भयो । बन्दसत्रमा नयाँ नेतृत्वबारे सहमति जुट्न नसकेपछि बिहान साढे ३ बजेको समयमा केपी ओलीले महाधिवेशनबाट चुनिने पदाधिकारीको सूची पढे ।
महाधिवेशनको रिपोर्टिङका लागि लोकान्तरकर्मी उद्धव थापा र गगन अर्याल सौराहमा थिए । देशकै प्रमुख राजनीतिक दलको महाधिवेशनमा नयाँ पदाधिकारी प्रस्ताव गरेको समाचार छुटाउन मिल्ने थिएन । रात्रिकालीन डेक्सका एकजना साथीलाई जागराम राखेर म पनि बसिरहेको थिएँ । राति १२ बजेसम्म पाठक पनि धेरै थिए । १२ बजेपछि क्रमशः घटे ।
अघिल्लो दिन बिहान १० बजेदेखि अपडेटमा बसेको भोलिपल्ट उज्यालो हुने बेलासम्म पूरै समय अपडेटमा रहनुपर्ने भयो । खेलाडीले मैदानमा जतिबेर खेले पनि यदि गोल गर्न चुक्यो भने खेलेको अर्थ हुँदैन । देशको प्रमुख दलको महाधिवेशनको समाचार कभर गर्ने कुरा पनि यस्तै हो । राति शुरू भएको बन्दसत्रमा बिहान उज्यालो हुने बेलामा मात्र पदाधिकारी प्रस्ताव भयो ।
रेडियो या टेलिभिजनजस्तो निश्चित आवरको समाचार बुलेटिन या अखबारको जस्तो डेटलाइन अनलाइन सञ्चार माध्यममा नहुने । ठाउँको ठाउँ अर्थात् जतिसक्दो छिटो समाचार दिनुपर्ने अनलाइनको बाध्यता हुन्छ । बिहान ३ बजेको समयमा ओलीले गरेको पदाधिकारीको प्रस्ताव र भीम रावललगायत असन्तुष्ट नेताहरूको प्रतिक्रिया समेटेर समाचार बनाउँदा रात छर्लङ्ग भयो ।
प्रतिनिधिसभा विघटनको त्यो मध्यरात
२०७८ जेठ ७ गते मध्यरातमा केपी ओलीले दोस्रोपटक प्रतिनिधिसभा विघटन गरे । सरकार गठनका लागि राष्ट्रपतिले दिएको समय सकिएलगत्तै दोस्रो विघटन हुने संकेतहरू देखिएका थिए । दिउँसैदेखि त्यसको तरखर थियो । संसदीय मामिलाको रिपोर्टिङ गर्ने भएकाले त्यो दुर्लभ राजनीतिक दुर्घटनालाई नजरअन्दाज गर्ने कुरा थिएन ।
मध्यराति १२ बजे मन्त्रिपरिषद्को बैठक बस्यो । कानूनमन्त्री लीलानाथ श्रेष्ठसँग कुरा गरेर सिफारिशको समाचार बनाएँ । राति २ बजेर ८ मिनेटमा त राष्ट्रपति विद्या भण्डारीले मन्त्रिपरिषद्को सिफारिशमा प्रतिनिधिसभा विघटन गरेको विज्ञप्ति राष्ट्रपति कार्यालयबाट जारी भयो ।
देशमा हुन लागेको यति ठूलो राजनीतिक घटनाक्रमप्रति बेखबर भएर पत्रकारलाई सुत्ने छुट थिएन । समाचार तयार नै थियो । राष्ट्रपति कार्यालयबाट औपचारिक विज्ञप्ति आएपछि तत्कालै ब्रेक गरियो । नेपालमा बहुसंख्यक मानिस सुतिसकेको भएपनि विदेशमा रहेका नेपाली सुतेका थिएनन् । राजनीतिक दलका नेताहरू सुतेका थिएनन् । राति नै नेताहरूसँग प्रतिक्रिया लिएर समाचार बनाउनुपर्यो ।
धेरैले बिहान उठेपछि मात्र देशमा भएको राजनीतिक परिवर्तनको खबर थाहा पाए । २०७७ पुस ५ गतेको पहिलो प्रतिनिधिसभा विघटनको समयमा पनि एक मन्त्रीले बैठकबाटै पठाएको एसएमएसका आधामा समाचार ब्रेक गरिएको थियो । राष्ट्रिय राजनीतिका महत्त्वपूर्ण घटनाक्रम र आफ्ना बिटको इभेन्ट भएको दिन पत्रकारको ड्युटी आवरमा होइन काममा गणना हुन्छ ।
समय फरक, पत्रकारका दुःख उस्तै
२० को दशकमा पत्रकारिता गर्नेका आफ्नै दुःख थिए । त्यो बेला पत्रिका प्रकाशित गरेका पाका पत्रकारहरूको कुरा सुन्दा अहिलेको दुःख केही होइन । पत्रकारिता डिजिटल युगमा प्रवेश गर्नुअघि अखबारहरू बिहान मात्र निस्कन्थे । डेटलाइनको प्रेसर राति मात्र हुन्थ्यो । रेडियो र टेलिभिजनमा निश्चित समय समाचार बुलेटिन हुन्थे । एउटा समय काम गरेपछि पत्रकारको मुख्य ड्युटी पूरा हुन्थ्यो । मध्यरात १२ बजेसम्म एफएम रेडियोमा समाचार पढेको अनुभव पनि छ ।
डिजिटल न्युजपेपर (चलनचल्तीको भाषामा अनलाइन पोर्टल) मूलधारको मिडियाको रूपमा स्थापित भएपछि पत्रकारको काम गर्ने शैली र ड्युटी पनि बदलिएको छ । मिनेट-मिनेटमा अपडेट र चनाखो रहनुपर्ने अहिलेका पत्रकारको बाध्यता छ । पञ्चायतको समयमा साप्ताहिक पत्रपत्रिका प्रकाशित गरेको पुस्ताका पत्रकार अहिले डिजिटल पत्रिका चलाएर बसेका छन् । समयसँग अपडेट हुन उनीहरूलाई पनि सकस परिरहेको छ ।
यो पुस्ताका धेरै पत्रकार त्यस्ता घटनाको साक्षी बसेर आएका छन् । पटक–पटकका संसद् विघटन, सरकार र माओवादी शान्ति वार्ता तथा अन्तरिम संविधान जारी गर्ने प्रक्रियाको चरणमा कयौं पत्रकारले प्रधानमन्त्री निवास बालुवाटारको गेटबाहिर रात बिताएका छन् । संविधानसभाबाट संविधान लेखनको चरणमा रातभर बानेश्वरको संसद् भवनमा जागाराम बस्ने अनुभव पनि पत्रकारले लिएका छन् । संविधानसभाको कार्यकाल थप्ने, संविधानसभा भंग गर्ने निर्णय प्रायः मध्यरातमा भएका थिए । कोरोनाकालमा भाइरस संक्रमणको खतरा मोलेर पत्रकारहरूले स्टोरी लेखे, जुन कम्ती जोखिमपूर्ण थिएन ।
जागिरे बन्न सजिलो, पत्रकार बन्न कठिन !
जब पत्रकारले आफूलाई ८ घण्टे ड्युटी गर्ने कर्मचारी ठान्छ, त्यो जागिरे पत्रकार बन्न सक्दैन । सधैं होइन, बेलाबखत पत्रकारले नियमित ड्युटी टाइमभन्दा बढी समय पनि खट्न सक्नुपर्छ । अहिलेको प्रतिस्पर्धात्मक जमानामा पत्रकारको ड्युटीको सीमा हुँदैन । तीव्र प्रतिस्पर्धात्मक बजारमा उसले आफूलाई समयानुसार ढाल्न सक्नुपर्छ । आवश्यक परेको समयमा पत्रकार २४ सै घण्टा खडा र तयार रहनुपर्छ ।
सामाजिक सञ्जालको व्यापक प्रयोगका कारण कुनै घटना न्युज हुन छाडे । घटना भएको क्षणभरमै समाचार र तत्कालै विश्लेषण गर्न नसके प्रतिस्पर्धामा पछि पर्ने निश्चित छ । फोनबाट औपचारिक कोट लिन पनि अल्छी गरेर नेताका ट्वीट जोडेर कोठाबाट समाचार लेख्ने कामले पत्रकारलाई निखार्दैन । बिस्तारै-बिस्तारै पत्रकारको भूमिका फेरिँदैछ– ‘जर्नालिस्ट विदआउट टाइम लिमिटेसन’को रूपमा । २१ औं शताब्दीको डिजिटल युगमा यो चुनौतीलाई स्वीकार गर्नेहरू नै सफल पत्रकार बन्छन् ।
फागुन २१ मा नाटकीय ढंगले सत्ता समीकरण बदलिएको दुई महिना पनि नबित्दै नयाँ समीकरणका लागि कसरत भइरहेको संकेत देखिएको छ । नेपाली राजनीति तथा सत्ताका खेलाडीसँग निकट विश्वसनीय स्रोतले भित्रभित्रै अर्को नयाँ स...
सरकारमा सहभागी मन्त्रीको कार्यक्षमतालाई लिएर प्रश्न उठेपछि अहिले सरकारमा रहेका मन्त्रीलाई फिर्ता बोलाएर मन्त्रिमण्डल पुनर्गठन गर्न सत्तारुढ दलहरूभित्र दबाब बढ्न थालेको छ । अपवादबाहेक सरकारमा सहभागी मन्त्रीले जनअपे...
सत्ता र शक्तिको आडमा गैरकानूनी ढंगले सरकारी जग्गा हडप्ने नेपालको शक्तिशाली व्यापारिक घराना चौधरी ग्रुपमाथि राज्यको निकायले पहिलोपटक छानबिन थालेको छ । काठमाडौंको बाँसबारीमा ठूलो परिमाणमा सरकारी जग्गा...
देशका विभिन्न शहरमा गरिब–मजदूरहरूले छाक काटेर सहकारीमा जम्मा गरेको पैसा बदनियतपूर्ण ढंगले हिनामिना गरेर टेलिभिजनमा लगानी गरेको विषयले बजार तातिरहेको छ, जसमा जोडिएका छन् रास्वपा सभापति रवि लामिछाने...
सर्वोच्च अदालतको परमादेशले प्रधानमन्त्रीबाट पदमुक्त भएपछि नेकपा एमालेका अध्यक्ष केपी शर्मा ओली बालुवाटारबाट रित्तो हात फर्केका थिए, २०७८ असार ३० गते । संसद् विघटनको अवगाल छँदै थियो, लामो समय सँगै राजनीति गर...
चरम आर्थिक संकटबाट गुज्रिएको श्रीलंकाले सन् २०२२ को अन्त्यतिर औषधि किन्ने क्षमता पनि गुमाएको थियो । ५० अर्ब डलरभन्दा बढीको विदेशी ऋण 'डिफल्ट' भएको थियो भने लाखौंले रोजगारी गुमाएका थिए । दशौं लाख मान्छे...
२०६२ सालपछिको कुरा हो, अख्तियार दुरूपयोग अनुसन्धान आयोगका एकजना उपसचिव र एकजना शाखा अधिकृत कम्पनी रजिष्ट्रारको कार्यालयमा सरुवा भएर गए । यति मात्र होइन, राष्ट्रिय सतर्कता केन्द्रका एक उपसचिव पनि सोही कार्यालयमा...
धेरै पहिलेको कुरा हो एक जना सज्जनका दुई भाइ छोरा थिए । उनीहरूबीच निकै मिल्ती थियो । एकपटक भगवान्ले आएर वरदान माग भनेकाले उनीहरूले अमरताको वर मागेका थिए । उनीहरूको कुरा सुनेर भगवान्ले भने– ‘...
ललितपुरको गोदावरीस्थित सनराइज हलमा नेकपा (एमाले)का दुई महत्वपूर्ण कार्यक्रम भए । एमालेको प्रथम विधान महाधिवेशन (२०७८ असोज १५ र १६ गते) सनराइज हलमै भएको थियो । विधान महाधिवेशनले विभाजनदेखि चौतर्फी घेराबन्दी...