टक्क रोकियो समय (कविता)

छविरमण सिलवाल

चलिरहेको घण्टाघरको सुई 
एकाएक रोकियो भने के हुन्छ  ?

बगीरहेको समुन्द्र 
अचानक रोकियो भने 
त्यो पानी कता जान्छ ?

चलिरहेको हावा 
केही क्षण रोकियो भने के हुन्छ ?

ताप दिएर उज्यालो बाढेको सूर्य  
एक्कासी पृथ्वीमा 
झर्यो भने के हुन्छ ?

तीन भाग पानीमा अडेको 
यो पृथ्वी, 
पानीमा चुर्लुम्म डुब्यो भने के हुन्छ ?

यो हामीले कल्पना मात्र गर्ने हो 
तर,
प्रकृतिले भने आफ्नो धर्म छोडेको छैन् 
मान्छे भने, 
सधैँ प्रकृतिसँग जोरी खेलीरहेका हुन्छन् 
यतिबेला मान्छेको अहम् र घमण्डको नापन गर्ने 
मिटरले पनि धान्न सक्त्तैन होला ?

तर, पनि यहाँ,
घडि चलिरहेकै छ  
हावा चलिरहेकै छ 
सूर्यको गति कम भएको छैन्
पानी प्यास मेटाउँदैँ बगिरहेको छ

तर, मान्छेको अहम् भने 
अझैँ बढ्दो छ 

आत्मा र परमात्मा नचिन्ने भएको छ 
ऊ, यति व्यस्त छ कि 
पेटको लागि काम गर्छ
र, कैयौं पेटलाई भोकै राख्छ ?
समयले उसलाई यसरी पछारी रहेको छ कि 
उसले लाखौं लगाएर बनाएको सुन्दर महल 
कैदखानामा परिवर्तन भएको 
उसले थाहै पाउँदैन् ।

आफ्ना व्यस्तता रोकिएको थाहै पाउँदैन
ऊ, जस्ता कैयौं मान्छेका 
काख रित्तिएको उसले मजाक ठान्छ
मान्छेका गाँस, बाँस, 
जीवन र बाँच्ने अधिकारको खिल्ली उडाउँछ 
तैपनि, ऊ, 
अहम्को पहाड चढिरहेको छ 
मान्छेको अहम्को अगाडि 
कोरोना कहर पनि 
फिक्का फिक्का जस्तो लाग्छ ।