फागुन १, २०८०
गरिबको घरआँगन कसैलाई मन पर्दैन । गरिबको लुगाफाटो कसैलाई मन पर्दैन । गरिबले ठूला कुरा गरेको कसैलाई मन पर्दैन । गरिब नाचेको, गरिब हाँसेको कसैलाई मन पर्दैन । यतिखेर गरिबले लडेको जनयुद्ध दिवस पनि कसैलाई मन ...
हाम्रो सडकमा सधैँ एउटा नारा गुञ्जिरह्यो, ‘भ्रष्टाचारीलाई फाँसी दे !’ यो नारा सडकले त सुन्यो, तर सदनले कहिल्यै सुनेन । सर्वसाधारण जनता आजित भएर भ्रष्टाचारीलाई ‘मारिदे’ भनेका हुन् । नागरिकको अन्तरमनको अभिव्यक्ति हो यो । तर, हाम्रो देशमा फाँसीको कानून छैन । जनताको यो आवेगले भनिरहेको छ, ‘भ्रष्टाचारीलाई अधिकतम कारवाही गर ।’ हामी नेपाली कोमल भावनाका छौं । कसैलाई ‘मारिहाल’ भनेर भनेर यत्तिकै भन्न सक्दैनौं । ‘फाँसी दे’ शब्दको भावार्थमा जाने हो भने ‘कानून अनुसारको अधिकतम सजाय होस्, सर्वस्वसहित आजीवन जेलमा राखियोस्’ भन्न खोजिएको हो ।
तर, जनताको आवाज कसले सुन्ने ? यहाँ त भ्रष्टाचारमा ‘अभूतपूर्व एकता’ हुने गरेको छ । यो एकतामा नेता तथा कर्मचारीहरूको गज्जबको गठबन्धन छ । भ्रष्टाचारीलाई जोगाउन नेताहरू आफ्नो दलको नीतिभन्दा माथि उठेर फरक दलसँग सहकार्य गर्छन् । मुलुक बनाउने सबालमा कुरा मिल्दैन, भ्रष्टाचारमा लपक्कै मिल्छ । भ्रष्टाचार बढाउन पार्टी सिद्धान्तलाई तिलाञ्जली दिन समेत हिच्किचाउँदैनन् । प्रतिस्पर्धीहरूसँग हातेमालो गर्छन् । यो नेपाली राजनीतिको वंशाणुगत रोग हो । यो रोग कम हुने कुनै संकेत छैन, बरु बढिरहेको छ ।
पुराना दलका सबै नेता खराब थिएनन्, र छैनन् पनि । इतिहासदेखि वर्तमानसम्म हेर्यौं भने आम सर्वसाधारणले चाहेकै नेताहरू हामीले पाएका थियौं । एमालेको साख मनमोहन अधिकारी, भरतमोहन अधिकारी, खगराज अधिकारी र काशीनाथ अधिकारीले जोगाएर राखे । कांग्रेसको गरिमा गणेशमान सिंह, कृष्णप्रसाद भट्टराई, भीमबहादुर तामाङ, चन्द्र भण्डारीले गिर्न दिएनन् । मोहनचन्द्र अधिकारी, रूपचन्द्र विष्टजस्ता त्यागी नेताहरूले कम्युनिस्टलाई कहिल्यै बदनाम गरेनन् । तर, के गर्नु असल राजनीतिक नेताहरू अल्पमतमा छन् । हरेक पार्टीमा कुनै न कुनै भ्रष्टाचारमा सम्मिलित नेताहरूको बाहुल्य छ ।
जनताका दुःख र नेताका सुख
वीर अस्पताल परिसरमा दैनिकजसो भीड हुन्छ । यो भीडमा यस्ता बिरामी हुन्छन्, आर्थिक अभावमा उनीहरूको जीवन जोखिममा छ । निःशुल्क उपचारको खोजीमा दाता पर्खिरहेका हुन्छन् । यो एक सरकारी अस्पताल हो, जहाँ जनताको उपचार निःशुल्क हुनुपर्ने हैन र ? तर, यही सरकारी अड्डामा व्यापार चल्छ ।
विनापैसा बिरामीले भर्ना पाउँदैन । उपचार पाउँदैन । सरकारले नाम मात्रको सेवा शुल्क कम हुने भ्रम फैलाएको छ । यहाँ बिरामी उपचारको कोटा हुन्छ । यसमा सोर्सफोर्स चल्छ । निजी अस्पताल भन्दा केही सस्तो हुने आशमा पुग्ने बिरामीले सहजै उपचार पाउँदैनन् ।
डाक्टरहरूले नामै तोकेर फलानु निजी अस्पतालमा जानुस् भनेर बिरामी फर्काउँछन् । सरकारी अस्पतालमा नभेटिने डाक्टर क्लिनिक र निजी अस्पतालमा भेटिन्छन् ।
विभिन्न जटिल रोगको उपचारमा त यो अस्पतालले गरीब बिरामीको वास्तै गर्दैन । आकस्मिकबाहेक शल्यक्रियाका लागि बिरामीले ६ महिनादेखि १ वर्षसम्म पालो कुर्नुपर्ने अवस्था छ ।
यस्तो दुर्दशा देशभरका सबै सरकारी अस्पतालमा भेटिन्छ । पैसा हुनेहरू त निजी अस्पतालमा जान्छन्, तर नहुनेहरू कि रोग पालेर बस्न बाध्य छन्, कि त ऋण गरेर महंगो शुल्क तिर्न ।
यस्तो दुःख जनताको भान्छादेखि शिक्षासम्म उस्तै छ । काम नपाएर युवाहरू विदेश जाने योजना बनाइरहेका हुन्छन् । कृषक मल बिउ नपाएर उत्पादन गर्न सक्दैनन् । व्यापारीहरू बजारको स्थायी प्रणाली नहुँदा हैरान छन् । बहुसंख्यक जनताको यो नियतिसँग नेताहरूको दैनिक साक्षात्कार हुन्छ । तर नेताहरू भनिरहेका हुन्छन्, ‘सब ठीकठाक छ, चलिरहेकै छ ।’
बीस रुपैयाँ मुठोको साग किन्दा हामी मूल्य घटाउन बार्गेनिङ गर्छौं । हामीलाई व्यापारीको विश्वास नलागेर बार्गेनिङ गरेका हौं । मूल्य घटाउन हुने बार्गेनिङ क्रेता र बिक्रेताबीच खडा भएको अविश्वासको खाडल हो । यो अविश्वासभित्र जनताका दुःख लुकेका छन् । दुई पैसा कम तिर्न पाए हुन्थ्यो भन्ने लोभ उपभोक्तालाई हुन्छ । अलिकति भए पनि नाफा गर्ने व्यापारीको आश हुन्छ । तर, उता कृषकको मेहनत खेर गइरहेको छ ।
सत्तामा हालीमुहाली गरेका नेताहरूको जीवन भने यो भन्दा निकै भिन्न छ । उनीहरूको उपचार विदेशमा हुन्छ । खर्च सरकारले दिन्छ । भए भरको सरकारी सुविधा लिइरहेका हुन्छन् । स्वदेशमै पनि सुविधासम्पन्न अस्पतालमा उपचार गर्ने सामर्थ्य राख्छन् । त्यतिले मात्र नभएर, घुस र भ्रष्टाचारको जालो बुनिरहेका हुन्छन् । निरीह जनतालाई यही जालोभित्र पारेर लुटिरहेका हुन्छन् । नेताज्यू, के ले पोल्छ तपाईंलाई, भ्रष्टाचारको घाउले कि जनताको आँसुले ?
भ्रष्टाचारमा पनि भागबण्डा !
अहिले नक्कली भुटानी शरणार्थी प्रकरण बाहिर आउँदै गर्दा अरू मुद्दामा पनि बहस शुरू भएको छ । यसअघि ती मुद्दाहरू गुपचुप राखिएका थिए । जब आफ्नो पार्टी र आफ्ना नेताहरू मुछिन थाले, तब पुराना मुद्दाहरू ओकल्न शुरू भएको छ ।
नक्कली शरणार्थी प्रकरण आएपछि माओवादी लडाकू शिविर घोटालाबारे बोलियो । ओम्नी, यती, एनसेल, बालुवाटारलगायत अनेक काण्डहरू फेरि सुनिन थालेका छन् । यी मुद्दा पहिले त्यतिकै सेलाएका थिए ।
दल र नेताहरू तैँ चुप, मैँ चुप थिए । भागबण्डा र मिलेमतो भएसम्म भ्रष्टाचारका सबै मुद्दा ढाकछोप गरिन्छ । राजनीतिक दलहरूले सरकार सञ्चालनमा मात्र भागबण्डा गरेनन्, भ्रष्टाचारका मुद्दा लुकाउन पनि भाग लगाएका थिए । पदको बाँडफाँडमा मात्र दलहरू सीमित थिएनन्, अनेक घुसकाण्ड गोप्य राख्ने सहमतिमा पनि एकजुट थिए । अहिले बल्ल पोल खोलाखोल शुरू भएको छ ।
पञ्जाबको उदाहरण, अनि डग्मगाएका ठूला पार्टी
हालै भारतको पञ्जाब सरकारले एकैपटक ३ सय जना भ्रष्टाचारी नेतालाई जेल हालेको छ । यो कारवाही नगर्न पञ्जाब सरकारका मुख्यमन्त्री भगवंत मानलाई आफ्नै पार्टीभित्रबाट ठूलो दबाब थियो । तर, उनले बुद्धिमतापूर्वक आफ्ना वा अरूको नभनी दोषी देखिएका सबै भ्रष्ट नेतालाई कारवाही गर्न राज्यका निकायलाई स्वतन्त्र छाडिदिए ।
पञ्जाब प्रान्त भारतको सबैभन्दा शिक्षित मात्र छैन, आर्थिक रूपमा सम्पन्न पनि छ । जब समाजको चेतनास्तर उच्च हुन्छ, त्यहाँ राजनीति पनि त्यही स्तरमा चलिरहेको हुन्छ ।
नेपालमा नक्कली भुटानी शरणार्थी प्रकरणमा केही नेता मात्र मुछिँदा पनि शीर्ष नेतृत्वको निदहराम भएको छ । ठूला पार्टीहरू डग्मगाएका छन् । यो मुद्दासँगै अन्य पुराना फाइल खुल्ने हुन् कि भन्ने भय सत्ताधारीमा छ । नक्कली भुटानी शरणार्थी प्रकरण एक घुसकाण्ड मात्र रहेन, यो ‘नागरिक द्रोह’को हो ।
आफ्नो देशका नागरिकलाई विदेशमा सप्लाई गर्ने घृणित एवं अपराधजन्य काम हो । जसलाई ‘नागरिक द्रोह’भन्दा अनुपयुक्त हुँदैन । यो काण्डमा मुछिएका पार्टी र तिनका नेताबाट अब तामेलीमा रहेका मुद्दा उजागर हुने क्रम शुरू भएको छ । यो पोलापोलले दलहरूका लुकेका चरित्र उदांगिएका छन् ।
नक्कली भुटानी शरणार्थी प्रकरण भ्रष्टाचारका अन्य काण्डभन्दा भिन्न छ । यो एक मुलुकबाट अर्को मुलुकसम्म जोडिएको विश्वसनीयताको प्रश्न हो । नेपालले यो प्रकरणमा मुछिएका सबैलाई कारवाही गरेको सन्देश विश्वसामु प्रवाह गर्ने दायित्व छ । नत्र भने नेपालले सदाचारी शासनको साख गुमाउनेछ र अन्तर्राष्ट्रिय मञ्चहरूमा नेपालको उपस्थिति शंकाको घेरामा पर्नेछ ।
यस प्रकरणमा मूलतः सबै दलले ढाकछोपको राजनीति होइन, पारदर्शिताको बाटो अख्तियार गर्न सक्नुपर्छ । जुन दलले आफ्नो बचाउमा मुछिएका नेताको पक्षमा बोल्छ, त्यो दल जनताको नजरमा नांगिने अवस्था छ । छानबिनलाई जति सहजता प्रदान हुनेछ, त्यो दलको विश्वसनीयता त्यति नै बढ्दै जानेछ । यस्ता मुद्दामा आफ्नो बचाउ होइन, राज्यका निकायलाई स्वतन्त्रपूर्वक काम गर्ने वातावरण तयार गर्नुपर्छ ।
र, अन्त्यमा
विश्व प्रसिद्ध भारतीय लेखक शिव खेडाले भनेका छन्, ‘आफ्ना कमजोरी कम गर्दै लैजानु र सबल पक्ष बढाउँदै जानु सफल नेताका गुण हुन् ।’
१६ वटा पुस्तकका लेखक खेडाको विचारले कुनै बेला भारतको गुजरातमा विकासको नयाँ अध्याय शुरू भएको थियो । नरेन्द्र मोदी तत्कालीन मुख्यमन्त्री हुँदा खेडाका प्रेरणादायी विचारले गुजरातलाई विकासको मार्गमा लैजाने बताएका थिए । खेडाले भनेझैँ अहिले नेपालका नेताहरूले आफ्ना गल्ती कमजोरी लुकाउने होइन, यसलाई कम गर्दै जाने नयाँ आयाम सिर्जना गर्नुपर्छ । पार्टीहरूले गल्ती गर्ने नेता लुकाउने होइन, कानूनी कठघरामा पुर्याउनु पर्छ ।
जनतालाई थाहा छ, भ्रष्टाचारको नायक नेता हुन्, खलनायक पनि नेता हुन् र निर्देशक पनि नेतै हुन् । यदि नेता ठीक भएको भए कर्मचारीतन्त्रदेखि समाजका हरेक तहमा भ्रष्टाचार हुन पाउँदैनथ्यो । अतः दलहरूका लागि सच्चिने यो अन्तिम मौका हो । भ्रष्टाचारमा मुछिएका नेताहरू सबै कारवाहीमा परे पनि दलहरूले छेक्नु हुँदैन । नेता सकिएर पार्टी रित्तिन सक्छ, तर नैतिकताको साख बच्यो भने त्यहीँबाट नयाँ पालुवा पलाउनेछ । शिव खेडाले भनेझैँ पार्टीको सबल पक्ष बलियो बनाउने मुख्य आधार भनेकै साख गिर्न नदिनु हो ।
हैन भने, जनताले त विकल्प खोजिरहन्छन् । विकल्प भनेको पुरानालाई नयाँबाट प्रतिस्थापन हो । पुरानालाई हटाउँदै नयाँलाई स्थापित गर्ने हो । यसका संकेतहरू ०७९ मंसिर ४ को आमनिर्वाचनले देखाइसकेको छ । पुराना दललाई अझै एउटा मौका छ, पुराना गल्तीको सजाय भोग्दै प्रायश्चित गर्ने र पार्टीभित्रकै निष्कलंक नेताहरूलाई अगाडि बढाउने ।
गरिबको घरआँगन कसैलाई मन पर्दैन । गरिबको लुगाफाटो कसैलाई मन पर्दैन । गरिबले ठूला कुरा गरेको कसैलाई मन पर्दैन । गरिब नाचेको, गरिब हाँसेको कसैलाई मन पर्दैन । यतिखेर गरिबले लडेको जनयुद्ध दिवस पनि कसैलाई मन ...
धरान उपमहानगरपालिकाका मेयर हर्क साम्पाङले राष्ट्रपति र प्रधानमन्त्रीको फोटो नगरपालिकाबाट हटाएको विषय अहिले निकै चर्चामा छ । २०५४ मा त्यही प्रकृतिको क्रियाकलाप गरेका थिए, लीला थापा मगरले । जिल्ला विकास समिति...
डिसेम्बर पहिलो साता एनसेलको माउ कम्पनी आजियाटाले आफ्नो रेनोल्ड होल्डिङ्स यूकेको शतप्रतिशत स्वामित्व गैरआवासीय नेपाली सतिशलाल आचार्यको कम्पनी स्पेक्ट्रलाइट यूकेलाई बेच्न गरेको सम्झौताबारे समाचार बाहिरिएको झन्डै ३ हप्...
कमेडी क्लब चलाउने मुन्द्रे उपनाम गरेका एकजना मान्छे छन्। एकै श्वासमा चारवटा प्रश्न सोध्न सक्ने क्षमता भएका जानेमाने पत्रकार ऋषि धमलाको कार्यक्रममा पुगेर तिनले भन्न भ्याए, 'यो टिकटकका कारण मान्छेहरू अल्छी भए, कुन...
केही वर्षअघि विद्वान प्राध्यापक डा. अभि सुवेदीले कान्तिपुरमा लेख्नुभएको एउटा प्रसंगबाट आजको चर्चा शुरू गर्नु उपयुक्त हुनेछ । त्यस प्रसंगमा नेपाली कांग्रेसका वर्तमान सभापति शेरबहादुर देउवाले पूर्व प्रधानमन्त्रीको हैस...
राजधानी काठमाडौंबाट कयौं सय माइल टाढा रहेका जाजरकोट र रुकुम पश्चिम यतिबेला भूकम्पले इतिहासकै सर्वाधिक पीडामा छन् । गोधूलि साँझसँगै ओठ काँप्ने जाडो शुरू हुन थाल्छ । आमाको मजेत्रोमा लपेटिएका बच्चाहरू चि...
सामान्यतः मानव समाजको आजसम्मको इतिहास जनयुद्धको इतिहास हो भन्दा फरक पर्दैन । किनकि, समयका प्रत्येक खण्डमा चाहे ती स्पाटाहरू होउन् या चार्टिष्टियन, सिलेसियाली होउन् या कम्युनाडोहरू अनि वोल्सेभिक–भियतकङ्&ndash...
रूढिवादी र पछौटे समाजले सधैँभरि अवतारको प्रतीक्षा गर्दछ । प्रतीक्षा गर्नेले आफू केही पनि कर्म गर्दैन र उसलाई पौरखमा त्यति विश्वास पनि हुँदैन । सामान्यतया व्यक्तिगत जीवनमा भाग्य र सामाजिक जीवनमा अवतारको प्रत...
कसैले आएर सत्य भनेको के हो ? भनेर सोध्यो भने हामी अलमलिन्छौँ । कसैले केही भनौँला कसैले केही । अझ कसैले त सत्य भनेको सत्य नै हो भन्न पनि बेर लगाउन्नौँ । तर सत्य त्यो मात्र होइन । सत्य भनेको हामी आफैँ हौँ । सत्य...