लोकप्रिय हास्यकलाकार मनोज गजुरेलले निकै कठीन संघर्षपश्चात कोरोनाभाइरस (कोभिड–१९)विरुद्ध जीत हात पारेका छन् ।

कोरोना संक्रमणका कारण आईसीयूमा पुगेका गजुरेल निको भएर फर्किएका छन् । क्यारिकेचरको दुनियाँका चर्चित ‘बादशाह’ गजुरेललाई कोरोना संक्रमण भएको, अवस्था जटिल रहेको सुनेर उनका लाखौं शुभचिन्तक निकै दुःखी भएका थिए ।

उनै प्रिय कलाकार मनोज गजुरेलले कोरोनाबाट मुक्त भइसकेपछि लोकान्तरकर्मी रामजी ज्ञवालीसँग आफ्नो त्यो त्रासदीपूर्ण अनुभव बाँडेका छन् । 

गजुरेलको कोरोना अनुभव पढ्नुहोस्, उनकै शब्दमा :

कहिले कुन देश, कहिले देशको कुन शहर, कहिले शुभचिन्तकहरूसँगको भेटघाट, कहिले आफ्ना आफन्तसँगको जमघट । हाँस्ने/हसाउने क्रम चलिरहेको थियो । एक्कासि कोरोना देखियो । कोरोनासँग राम्रैसँग लडियो । जीवन केही रहेनछ भन्ने अनुभव गर्दै कोरोनाबाट निको भइयो ।

हामी संयुक्त परिवारमा बस्छौं । हाल माइलो दाजु धिरेन्द्रको परिवारसँग म र मेरा दुई छोरा सँगै बस्दै आएका छौं । मेरो माइलो दाइ एयरपोर्टमा काम गर्नुहुन्छ । उहाँ पछिल्लो समय नियमित रूपमा काममा गइरहनुभएको थियो ।

एकदिन घरमा आउनासाथ जिउ दुख्यो भन्नुभयो । घरायसी तरिकाले ठीक पार्ने प्रयास गरियो । तर, फेरि अर्को दिन असैह्य गाह्रो भो भनेपछि मैले आफैँ बोकेर अस्पताल लगेँ । दाइलाई बिस्तारै ठिक भयो, दाइलाई कोरोना पोजेटिभ देखिएको ९ दिनपछि मलाई टाउको दुख्न थाल्यो । टाउकोको दुवैतर्फ दुख्यो । असहज फील भयो । एउटा सिटामोल खाएँ । त्यो दिन ठीक भयो ।

अर्को दिन फेरि ज्वरो आयो । दुईवटा सिटामोल खाएँ । त्यो दिन पनि ठीक भयो, राम्रैसँग सुतेँ । तर, अर्को दिन शरीरको जोर्नीमा सुईले घोचेजसरी पीडा भयो । यो सहन नसक्ने किसिमको थियो । तर, मैले नियमित रूपमा एक्सरसाइज र मेडिटेसन गरेँ । त्यो पनि ठीक भयो । मनमा डर लागिरहेको थियो, कोरोना पोजेटिभ देखियो । घरमै आराम गरिरहेँ । तर, ५औं दिन ढाड अति धेरै दुख्यो । सहन नसकेपछि मसँग एउटा मसाज मेसिन छ, त्यसले कुन भागमा कति आवश्यक हुन्छ त्यसैअनुसार मसाज गर्छ । मैले ढाडमा राम्रैसँग मसाज गरेँ । त्यो पनि ठीक भयो । गाह्रो हुन्छ, ठीक हुन्छ । ठीक होला छिट्टै भन्ने आशा थियो ।

तर, भोलि बिहानबाट मलाई श्वास फेर्न गाह्रो भयो । मैले सकेसम्म अस्पताल नजाने सोचिरहेको थिएँ, सोही कारण सकेसम्म घरैबाट यो निको होला भन्ने आशा थियो । श्वास फेर्न गाह्रो भएको दुईदिनमा घरमा एम्बुलेन्स बोलाइयो, अस्पताल लागियो । मलाई सिधै सशस्त्र प्रहरीको अस्पताल बलम्बु लगियो । शुरूमा सामान्य वार्डमा लगियो । त्यो रात सामान्य वार्डमा सामान्य तरिकाले नै राखियो । तर, शरीर दुख्ने क्रम जारी थियो । श्वास फेर्न गाह्रो भइरहेको थियो । सुत्न असाध्यै गाह्रो भएपछि भोली बिहान एक्सरे गरियो ।

रिपोर्ट आयो, फोक्सो र छातिको बीचनेर हावा भरिएको छ । डाक्टरले तुरुन्तै आईसीयूमा लैजान निर्देशन दिएँ, नर्सहरूले आईसीयूमा लगे । जीवनमा कहिल्यै आईसीयूमा नगएकाले मलाई त्योबेला असाध्यै डर लाग्यो । आईसीयूमा लग्नेबित्तिकै औषधि चढाउन शुरू गरियो । कडा खालको औषधि भएकाले बेहोश जस्तै हुन थालेँ । त्यसपछि डाक्टरले सुई लगाएर काखीमुनिबाट प्वाल पारेर हावा निकाले ।

५ दिनसम्म अर्धचेत रूपमा आईसीयूमा जीवन कटाएँ । अब जीवन रहेनजस्तो लाग्न थाल्यो । शरीरमा पहिलोपटक हतियार पस्यो, जीवनमै पहिलोपटक । जीवनमा पहिलोपटक निद्रा हरायो । रातदिन घ्वार–घ्वार गरिरहेको छ । कतिबेला कुन बिरामी रुँदै आउँछ, कतिबेला कुन बिरामीलाई निको पार्न सकिएन भनेर अस्पतालबाट डिस्चार्ज गर्छ ।

कतिबेला मेरो नजिकैबाट मान्छे मर्‍यो भन्ने खबर आउँछ । यस्तो देखेपछि मैले मेरो जीवनसँग अब म पनि रहिनँ भनेर आत्मसमर्पण गरेँ । मान्छे मरिरहेको देख्दा अब मेरो पालो हो जस्तो भयो । तर, डाक्टरले म डराएको देखेर सान्त्वना दिइरहेका थिए । तर, मैले त्यो डरलाग्दो वातावरण देखेर म ठीक छु ? भनेर सोधिरहन्थें ।

उनीहरूले राम्रो हुँदै गएको छ, विश्वास गर्नुस् भन्दै गए । तर, कतिबेला डाक्टरले मलाई सान्त्वना दिनका लागि मात्र यसो भनेका हुन् भन्ने कुरा सोच्थें । विस्तारै गाह्रो हुँदै गएपछि अब जीवन रहेन भन्ने मनमा निर्णय लिएँ । छोराहरू मेमोरी र मिरोजको असाध्यै याद आयो । पटक–पटक दुई बाबुहरूसँग बोलिरहेँ । बुवाआमा, दाइभाउजूलगायत लाखौं शुभचिन्तकको याद आयो ।

फोन साथमा थियो, बोल्न नसकेकाले कसैको उठाउन सक्ने अवस्था थिएन । तर, उहाँहरूको फोनको इनकमिङ कल देखेर मेरा शुभचिन्तकहरूको माया कस्तो प्रगाढ रहेछ भन्ने पहिलोपटक अनुभव गर्न पाएँ ।               

जीवनमा मैले धेरै कुरा गुमाएँ तर शुभचिन्तक राम्रैसँग कमाएको रहेछु भन्ने फील भयो । कोरोना असाध्यै गाह्रो समस्या रहेछ । कोरोना लागेको मान्छेलाई नजिकबाट हेर्न समेत डराउनेहरू हुन्छन्, तर, डाक्टर र नर्सले जतिबेला पनि उपचारमा खटिएको त्यो अवस्था देखेर स्यालुट हान्न मन लाग्यो ।