आदरणीय बालकृष्ण दाई,

तपाईं सन्चै हुनुहुन्छ होला । तर, म यतिबेला फ्रन्टलाइन अस्पतालको आइसियु बेड नम्बर–१ मा छु । तपाईंलाई गृहमन्त्री भनेर सम्बोधन गर्न मन लागेन । किनकी मैले तपाईंलाई दाईको नाताले चिनेको हुँ र गृहमन्त्री भनेर सम्बोधन गर्दा दाईको नाता फितलो हुन्छ जस्तो लाग्यो । र, अर्को कुरा शायद तपाईँ दाई नै भएको भए मेरो हत्या हुन लाग्दा बचाउने कोसिस गर्नुहुन्थ्यो होला, तर गृहमन्त्रीको हैसियतलाई दाइको नाताले जित्न नसक्ने रहेछ । म शायद भाग्यमानी थिएँ, त्यसैले आज तपाईंलाई यो पत्र लेख्न सक्षम नै छु । मैले राजनीतिमा प्रवेश गर्नुमा तपाईंको ठूलो हात छ । किनकी एउटा स्वच्छ छवी भएको राजनीतिज्ञ भनेर मैले  सम्झने नामहरुमा तपाईँको नाम सदैव आउँथ्यो । तर, आज दाईको राजनीति अलि फरक भएको महसुस गरेको छु । 

यो तपाईंले शान्ति सुरक्षा धानिरहेको व्यवस्था हो र यही व्यवस्थामा तपाईँको भाइ मात्र नभएर एउटा स्वतन्त्र रुपमा राजनीतिमा प्रवेश गर्न लागेको युवाको हत्या प्रयास भएको छ । जुन कुरा कतिको जायज हो ? कतिको न्यायोचित हो र कतिको बर्बरतापूर्ण समयको प्रतिनिधि घटना हो ? तपाईं आफैँ बुझ्नुहुन्छ ।

रामचन्द्र पौडेलको गाँउमा मेरो हत्या प्रयास हुँदासम्म न त त्यो रोकियो, न त मलाइ त्यहाँ बाट छिटो निकाल्ने प्रयास नै भयो । उल्टो सिडिओ, पुलिस लगायतका विपक्षका थुप्रै मिलेर दीपकराज जोशीले मत पत्र च्यात्यो भन्ने जस्तो गम्भीर आरोप मलाई लाग्यो ।

म एउटा स्वतन्त्र उम्मेदवार न हुँ । के नै फरक पर्थ्यो र मैले चुनाव जित्दैमा या हार्दैमा ? मैले सम्पूर्ण बुथमा आफ्नो उपस्थिति जनाउने मनसायले अन्य बुथमा गए सरह उक्त बुथमा अर्थात् (व्यास नगरपालिकाको रिस्तीमा) पनि  सामान्य तवरले नै उपस्थिति जनाउन मात्र गएको थिएँ । झगडाकै मनसायले गएको भए आइलाग्ने माथि जाइलाग्ने भन्ने कुराको हेक्का राखेरै जान्थेँ होला । हुन त म बदलामा विश्वास नगर्ने मान्छे हुँ तर पनि आफ्नो सुरक्षा व्यवस्था गरेर जानसम्म सोच्थेँ होला । त्यहाँ पुगेर पनि मैले  भनेको यति मात्र हो कि बुथमा सबै पार्टीको एजेन्ट हुनुपर्छ ।

यो कुन शासनकाल हो र यहाँ कसले कसले मात्रै बोल्न मिल्छ ? स्पष्ट पारिदिनुभयो भने त्यही अनुसारको अनुशरण गर्दै जान्छन् जनताले । होइन भने जायज कुरा बोल्ने बित्तिकै कुटपिट गर्ने र ज्यान मार्ने योजना सहितको आक्रमणले जनमानसमा कुन युगको आभास दिँदैछ ?

दाई, एउटा कुरामा ढुक्क हुनुस् । म यस कारण राजनीतिमा उदाउँदो तारा बनेर होमिएको हुँ । मलाई थुप्रै बेथितिले पोलेको छ । हुन त म राजनीति गरेर कुनै पदमा पुग्छु या पुग्दिनँ बेग्लै बिषय हो । तर, यदि म त्यहाँ पुगेँ भने, त्यो समयसम्म तपाईं पूर्व गृहमन्त्री बनिसक्नु हुनेछ । त्यो बेला आज जस्तो घटना हुने छैनन् । तपाईंको सवारीसाधन तोडफोड हुने वातावरण बन्ने छैन । तपाईंका छोरी चेली बलात्कारको शिकार हुने छैनन् । तपाईंका छोरा नातिको हत्या प्रयास हुने छैन । यो ग्यारेन्टी मेरो भयो । जसरी मेरो उपस्थिति नै मेटाउने दुस्प्रयास हुँदासम्म पनि यो देशको शान्ति सुरक्षामाथि प्रश्न गरिएको छैन । यो स्थिति हामीले अभ्यास गरिरहेको व्यवस्थामा भद्दा मजाक बाहेक केही होइन । यो हदैसम्मको हिप्पोक्रेसी हो । 

तपाईं सक्षम गृहमन्त्री बन्न सक्नुभयो या भएन, इतिहासले बताउँने छ । तर दाई तपाईं एउटा असल दाई बन्न सक्नु भएन । भाईको रक्षा गर्न सक्नु भएन । हुन त हामी हिन्दू धर्मको अभ्यास गरेर हुर्केका मान्छे हौँ । कतै न कतै त यसको लेखाजोखा पक्कै हुन्छ होला ।

यतिबेला मेरो स्वास्थ्य अवस्था ठिक छैन,  मेरो देशका धरै दाजुभाईको स्वास्थ्य ठिक छैन । तर, पनि भाइको नाताले यहाँको सुस्वास्थ्यको कामना गर्दछु ।

दाई तपाईंलाई तपाईंका बा–आमाले बालकृष्ण भनेर नाम दिनुभयो । कृष्णले त केवल मखन चोरेका थिए । बाँकी त उनले जे गरे लोक कल्याणकारी काम नै गरे । तर, तपाईं गृहमन्त्री हुँदै गर्दा तपाईँकै पार्टीका मान्छेले एउटा वृद्ध बा–आमाको कोख रित्याउने प्रयास गर्दा समेत तपाईं  कुन मुटु लिएर आनन्दले निदाएर बस्नु भएको थियो ? जवाफ दिन सक्नुहुन्छ ? 

मलाई तपाईं प्रति कुनै आग्रह पूर्वाग्रह छैन र रहँदैन पनि, तर यतिबेला म भित्र यति धेरै प्रश्नहरु सवाल गरिरहेका छन् कि जसको उत्तर खोज्ने प्रयास गर्दैछु । 

कुनै पनि राज्य व्यवस्थामा पदीय जिम्मेवारी बहन गरिसके पश्चात मान्छे पदको हुन्छ, मान्छे जनताको हुन्छ । न कि पार्टीको । तर, तपाईं किन पार्टीको मान्छे बनिरहनु भयो ? तपाईंले बहन गर्ने दायित्व भित्र के तपाईंले टेकेर माथि पुगेको जमिन मात्रै हो ? तपाईं माथि भएको शान्ति सुरक्षाको जिम्मा कसकसको हकमा लागू हुने हो प्रष्ट पारिदिनुभयो भने म लगायत सम्पूर्ण जनताको कौतुहलता मेटिनेछ । 

उही तपाईंलाई दाई सम्बोधन गर्ने

दीपकराज जोशी

व्यास नगरपालिका तनहुँ ।