प्रिय प्रचण्ड !

हावाहुरी चलेपछि परिणामहरू देखाउँछ र रोकिन्छ पनि । तिमी हुरी हौ भन्ने कुरामा कुनै विवाद छैन । आजकल विज्ञानले सानो घेराभित्र पनि हुरीहरू जन्माउँछ । म अपेक्षा गर्छु, तिमीले हिमाल जितेको र डाँडा नाघेको देख्न पाइयोस् । अवरोध छिचोलेको र कठिनाइ पार गरेको हेर्न पाइयोस् । बहुचर्चित चुनवाङ बैठकपछिको विद्यार्थी बैठक सम्झिन्छु, खाराको मोर्चामा लुकेको पिली देख्छु, अनि लाग्छ तिमी हार्दैनौ । विद्यार्थी सचिवालयको बैठकमा तिमीले तानेको चुरोट सम्झन्छु । बाबुरामका १३ बुँदा पढ्छु । निष्कर्षमा तिमी हेम्लक पिउन सक्छौ । २०६१ को विद्यार्थीको दिल्ली बैठक सम्झिन्छु, बत्तीमा पुतली बन्न हुँदैन भन्ने वाक्यमा तिमीले कोरेको अन्तरविरोधको परिचालन भेट्छु । लाग्छ तिमी अन्तरविरोध पहिचानको सूत्र हौ । अनि विश्वस्त हुन्छु, हो हामी आविष्कारका जननी हौं । हामी आदि हौं, अन्त्य होइनौं ।  कामीडाँडा पढ्छु, माओको विज्ञानमा अन्तरविरोध परिचालनमार्फत विजयको सूत्र बुझ्छु । हो तिमी विज्ञानमा विपरीतहरूको मिलनबिन्दु हौ । जसरी आज जुरेको छ, यो विज्ञानविना सम्भव थिएन र छैन । समाजमा तिमी उभिएकै कारण धेरै उलटफेर भएको छ । उलटफेर फेरि पनि होस् । म मान्छु एक गतिलो नेताले परिस्थितिमात्र बदल्दैन, अवस्थिति पनि बदल्छ । हामी समृद्धिको रकेट गतिमा बदलिन चाहन्छौं ।

ती परिस्थिति जसमा तिमी भरोसा गर्छौ र म याद गर्छु । पेचिलो संघर्षका बावजुद बाबुराम दिल्ली जानुअगाडि ज्ञानेन्द्रको सिल्लीपन तिमीले नसम्झेको भए ? तिमी अन्तरयामी त होइनौ तर, भन्न सक्छु तिमी सम्भावित परिणामको गतिलो गणक र सही प्रक्षेपक हौ । आज पनि हाम्रा अगाडि नसुल्झेका कयौं पहेलुहरू छन्, तिनलाई फुकाउनु छ । सन् १९८० को दशकमा नेपालले चढ्न थालेको समृद्धिको खुड्किलामा कांग्रेस र एमालेले कथित खुला बजार अर्थतन्त्रको दुहाई दिँदै शुरू गरेको भ्रष्टीकरणको यात्रा मोड्नु छ । यसको विकल्पमा खडा भएका रोल्पा, रुकुम र कालिकोटका जनकम्युनहरू फेरि ब्युँझाउन सकिएन भने हामीले अहिलेको अराजक बजारको छाललाई छिचोल्न सक्दैनौं । मुखियाको शोषणमा परेकाहरू फेरि सहकारीको शोषणमा परेका छन् । मिटरब्याजीको शोषणमा परेका छन् । यो हामीले अवलम्बन गरेको अर्थनीतिको कुरूप पाटो हो । प्रचण्ड तिमीले नबुझेका छौ भनेको होइन, सम्झिन जरुरी छ पो भनेको । 

थाह छ, खुकुरीको धारमा हिँड्नु असम्भव कुरा हो तर, तिमी हिँडेकै छौ । बालुवाटारबाट बाहिर निस्किँदा तिमीलाई के अनुभूति हुन्छ थाह छैन, तर म सम्झिन्छु, चोरलाई रखवालीको जिम्मामा सफल बनाउन जान्ने संसारका एक मात्र पात्र तिमी हौ । २०६३ मा सिकलेसमा उभिएर तिमीले भनेका थियौ, उनीहरू उनीहरूको तरिकाले लड्छन्, हामी हाम्रो तरिकाले लड्छौं । यसकारण हामी जित्छौं । जितको यो विधि देखेर दुनियाँ तीनछक खाँदा तिमीले खाएको गमले भन्छ, हामी नयाँ युगतिर जाँदैछौं । 

त्यसो त पराजयको निकटबाट विजयको यात्रामा निस्किन तिमीले सिकाएका हौ । मानिसहरू भन्छन्, लेनिन चतुर थिए । रेलमा यात्रा गर्दागर्दै कार्यनीतिमा परिवर्तन गर्दथे । रेल भनेपछि शायद लामो यात्रा नै हुँदो हो । तर तिमी त बालकोटबाट बालुवाटार नपुग्दै कार्यनीतिमा फेरबदल गर्दछौ । भन्नेहरूले यसलाई अवसरवाद भन्लान्, तर यो त गतिशीलताको त्यो हद हो । जसले विजयमात्र भेट्टाउँछ । चकित खानुको हद नाघेर तिनीहरू जित्दाजित्दै हार्छन् । तिनलाई यसले उदेक बनाउँदो हो, तर हामीलाई भरोसा लाग्छ ।

खरीपाटी बैठकमा मोहन वैद्यले भनेका थिए, ‘नेपालको क्रान्ति विसर्जनमा गयो ।’ उनले भनेको मानेको भए यतिबेला हामी सकिन्थ्यौं र तिमीलाई कि गोन्जालो बनाउँथे कि सद्दाम हुसेन । विचार दिनु भनेको गञ्जागोल देखाउनु मात्र होइन, फुकाउनुसमेत हो । उनी देखाउँछन्, तिमी फुकाउँछौं । यो मार्क्सले भनेझैँ व्याख्या मात्रको कुरा होइन, बदल्ने कुरा पनि हो । त्यसो त पालुङटार पनि सम्झिन जरुरी छ । हाम्रा विद्धान नेताले भनेका थिए, ‘कराइभरीको भोजन पकाएर एक चिम्टी गोबर मिसाइयो ।’ त्यो विद्वता आज कुन छेउमा छ, थाह छैन । तर, आजको दिनमा सत्ताको आसनबाट तिमीले बजाएको विद्रोहको धुन तिनले अवश्य नै सुनेको हुनु पर्दछ ।

त्यसो त समृद्धिको लडाइँ लामो र कठिन हुन्छ । तर तिमीले देखेको सपनाले हाम्रो यात्रा सहज बनाउँछ । हामीलाई थाह छ, तिमी पहिलो राइफलको खोजीमा मनाङ जाँदै गर्दा तिम्रो दिमागमा खम्पा विद्रोहीको आकार मात्र थिएन, आगामी बागी यात्राको रेखा पनि थियो । यसरी नै आज केही नवधनाढ्यहरू जेलतिर लम्किरहँदा हामीलाई मुलुक बन्छ भन्ने विश्वास छ । नथाक्नू, कहिलेकाहीँ यात्रामा एक्लै छु जस्तो लाग्दा शहीदलाई सम्झिनू, जो तिमीलाई नदेखी देशका लागि शहीद भएका हुन् । थाह छ, ठूलो हुनु भनेको एक्लो हुनु पनि हो । बस्तीतिर निस्कने फुर्सद निकाल्नू ।

माओले भनेका छन्, ‘ज्ञानको श्रोत वर्गसंघर्ष र उत्पादनका लागि संघर्ष हो ।’ यही संघर्षमा सहभागी भएका र आज विदेश पुगेका ती अधवैंशे युवाको आकांक्षा सुन्नू । यी सपनाहरू पनि शहीदकै सपना हुन् । तिनलाई नेपाल फर्काउन के गर्नुपर्दछ, त्यो गर्नू । माओले भनेका छन्, ‘कुनै पनि देशको विकासका लागि सबैभन्दा ठूलो सम्पत्ति भनेकै योग्य युवा जनबल हो । तिनलाई देशहितमा लगाउनू ।

भारतीय फिल्म ‘नायक’ तिमीलाई मनपर्ने चलचित्र हो । जसरी चलचित्रमा नायक अनिल कपुरले एक दिनमा सबै कुरालाई कायापलट गरिदिन्छन् । मलाई विश्वास छ, तिमी त्यसरी नै काम गर्न सक्ने नायक हौ । दण्ड र जरिवाना तिमीलाई सिकाइरहन पर्दैन । दोषको घेरामा तिमी पनि रहेछौ भने आफैंलाई गिरफ्तारीको आदेश सबैभन्दा पहिला आओस् । छेउछाउ बस्नेहरूप्रति तिम्रो मनमा माया मात्र छैन अपराधको घेरामा रहेछन् भने तिनलाई घिसार्न सक्ने औकात पनि छ । तिमीभित्रको तिमी फेरि उठोस् र भनोस्, कानून सबैलाई बराबर हो । संसद्मा तिमीले भनेका थियौ, ‘केपी ओलीले मलाई फेरि एकपटक प्रधानमन्त्री बनाउँदा मात्र गुन तिरिन्छ ।’

यस हिसाबले देश लुट्नेहरूको हिसाब किताब तिमीले राखेकै छौ भन्नेमा हामी विश्वस्त छौं । छटनी र कटनी वरिपरिबाटै शुरू गरेर टाढासम्म पुग्ने हो । तिमी पुग्नेछौ भन्ने विश्वास हामीमा अदम्य छ । तिमीलाई हेर्दा यस्तो देखियोस् । तिम्रो दायाँ र बायाँ न्यायालय र प्रहरी होस्, बीचमा नेपालको नक्सा र यो भूगोलको एक मुठ्ठी माटो । बीपीले भनेझैं संकटमा त्यही माटो मुठ्ठीमा लिएर माटोले भनेको गर्नू, त्यही राष्ट्रवाद  हो । तिमीले धेरै गरिसकेका छौ । अध्यागमन र यातायात व्यवस्था कार्यालयबाट हटेको लाइनमा तिम्रो तस्वीर छ । पालिकाबाट श्रम स्वीकृत गर्ने, चिनियाँ रेलको सम्भाव्यता अध्ययन, देशको शोधानान्तर बचतमा भएको वृद्धि र बंगलादेशमा बिजुली बेच्नदेखि बिजुली निःशुल्क गर्नेसम्मका काम तत्कालका लागि परिणाममुखी नदेखिए पनि यिनको दीर्घकालीन महत्त्व छ ।

काठमाडौंको सडक विस्तार, पुष्पलाल मध्यपहाडी लोकमार्ग र अन्य रणनीतिक महत्त्वका परियोजना तिम्रो पालामा शुरू भएका हुन् र तिम्रो पालामा नै सम्पन्न हुनेमा मुलुक विश्वस्त छ । भुटानी शरणार्थी,  सुन प्रकरण,  ललितानिवासको छानबिन सानो आँटले आँकेका कार्यहरू होइनन् । महाभारतमा अर्जुनले आफ्नै आफन्तसँग लडेका थिए । यो पेचिलो लडाइँमा तिमी सहभागी हुनु र जित्नु छ । तिमीलाई सम्झाउन न कृष्ण छन्, न आशीर्वाद दिन भीष्म पितामह । यी त तिमीले तिम्रो बाटोमा आफ्नै लागि सिर्जना गरेका चुनौतीहरू हुन् । जो सहजताका साथ पार हुनेछन् ।

गाजापट्टीको माटोमा उभिएर प्यालेस्टाइनी नेता यासेर आराफतले भनेका थिए, ‘मुलुक जमिनमात्र होइन, यो एकै किसिमले सोच्ने तरिकाको सिकाइ पनि हो ।’ निर्विवाद हामी नबन्नुमा हाम्रो सोचाइको अनेकताले पनि काम गरेको छ । एकै तरिकाले सोच्ने नागरिक बनाऊ । हामी सबैले गर्वका साथ हामी नेपाली भन्न सकौं । ‘नेता आउँदा चोर आयो भन्ने’ नेता पनि तिम्रो छेवैमा छन् । तिनीहरू पुरातनपन्थी मात्र होइनन्, परिवर्तन उल्ट्याउन खोज्ने बिरामीको बिउ पनि हुन् । जो लुटिरहन पाइने एक हाकिमको खोजीमा घरीघरी निर्मल निवासमा छिर्छन् । यो हाम्रो रगतले आर्जित गरेको व्यवस्थाप्रतिको खेदो हो । तिनका उच्छृंखलतामा तिम्रो निगरानी होस् ।

त्यसो त बजारमा बेवारिसे अपेक्षाहरू सम्हाल्ने एक नयाँ ठेकेदार निस्किएको छ । पक्षधरताको जात नखुलेको वनमारा प्रजातिको यो ठेकेदार नयाँ ढंगले जनता ठग्न निस्किएकोमा कुनै विवाद छैन । जनता ठग्ने यो काइदा बुर्जुवाहरूले निर्माण गरेका हुन् । जनता नठगिउन् । तिमी अभिभावक भएको बेला प्रशस्तै बोरी यल्तसिनहरू जन्माइने छन् । यो सोभियत शहर पेट्रोग्रादलाई रगतको पोखरी बनाउने हिटलरको आदेशजस्तै छ । हामीलाई विश्वास छ, पितृभूमिको रक्षार्थ तिमीले देखाउने बलिदानी, वीरता र सौर्यले हामीलाई तिम्रो आदेशमा लड्न र लडिरहन थप उद्येलित गरिरहने छ । अन्तिममा चाणक्यले भनेका छन्, ‘सत्ता प्रेमले चल्दैन ।’ कठोरताको हदमा पुग्ने तिम्रो प्रतिबद्धताले नै शायद अबको युगको नेतृत्व गर्नुपर्दछ ।