सिताराम कट्टेल ‘धुर्मुस’ र कुञ्जना घिमिरे ‘सुन्तली’को जोडीलाई दर्शकले लामो समय पर्दामा देख्न पाएनन् । लोकप्रिय हास्य टेलिसिरियल ‘मेरी बास्सै’ छाडेर उनीहरू सामाजिक कर्ममा होमिएका थिए । 

सामाजिक काममा हिँड्दा एकाध भिडियो, ‘सेन्टी भाइरस’ फिल्मबाहेक उनीहरू निरन्तरको कलाकारिताबाट टाढै रहे । 

निकै समयपछि १ महिनाअघि उनीहरूले वेब फिल्म ‘म त मर्छु कि क्या हो’ यूट्युबमा सार्वजनिक गरे । ‘धुर्मुस–सुन्तली’ पात्रकै पहिरनमा देखिएका उनीहरूको फिल्मलाई दर्शकले राम्रो हेरिदिए । सँगै प्रतिक्रिया पनि राम्रो दिए । ३२ लाख बढी हेरिएको फिल्मलाई लिएर आएका प्रतिक्रियाहरू हेर्दा सितारामको अनुहार ‘उज्यालिन्छ’ ।

‘धुर्मुस–सुन्तली अब निरन्तर कलाकारितामा सक्रिय हुनुपर्छ । हामी पहिलाकै धुर्मुस–सुन्तली हेर्न चाहन्छौं’ जस्ता प्रेम र सद्भावसहितका दर्शक प्रतिक्रियाले सितारामलाई खुशीको अनुभूति हुन्छ । 

‘दर्शकबाट आएका प्रतिक्रियालाई लिएर एकदमै खुशी छु,’ लोकान्तरसँगको कुराकानीमा सितारामले भने, ‘सामाजिक काममा होमिँदा हामीलाई कलाकारितामा माया गर्ने दर्शकलाई केही निराश बनाएका रहेछौं कि भन्ने पनि लागिरहेको छ ।’

‘म त मर्छु कि क्या हो’ फिल्म हालसालै निर्माण गरिएको भने होइन । कोरोनाको अवधिमा ३ वर्षअघि फिल्म निर्माण गरिएको थियो । 

शुरूआती चरणमा यसलाई फिल्मका रूपमा पनि निर्माण शुरू गरिएको थिएन । ३ भागको सिरियलका रूपमा छायांकन गरिएकोमा पछि फिल्म बनाएको सितारामले बताए ।

‘त्यतिबेला हलहरू बन्द थिए । दर्शकको मनोरञ्जनका लागि घरमै बसीबसी कुनै एपबाट हेर्ने गरी बनाउँ भन्ने सुझाव आयो,’ उनले फिल्म निर्माण गर्दाको क्षण सुनाए, ‘अनि २ वटा गीत थपेर यसलाई फिल्मको हिसाबमा रूपान्तरण गरियो । यद्यपि हामी बारम्बार भनिरहेका छौं यो ठूलो पर्दाको फिल्म होइन ।’ 

आफूहरू दर्शकले बनाएको कलाकार भएको र सामाजिक काममा पनि दर्शककै माया र सद्भावले होमिएको सिताराम बताउँछन् । सामाजिक काममा सक्रिय हुँदा पनि उनलाई कलाकारिताको हुटहुटीले भने सधैं सताउने गरेको थियो । 

‘समय, काल, परिस्थितिअनुसार एउटा सहयोगी भूमिका निर्वाह गरेका हौं । नागरिकको कर्तव्य पूरा गरेका हौं । राज्यलाई सघाएका हौं । हरेक विपद्का सारथि बनेका हौं,’ उनी भन्छन्, ‘तर मनभित्रको इच्छा–चाहना कलाकारितामा नहुने कुरै थिएन । अग्रज एवं समकालीन साथीहरूका सिर्जनाहरू आइरहँदा त्यहाँ आफू पनि भएको महसूस गरिन्थ्यो ।’ 

उनी सामाजिक काममा सक्रिय हुनुअघि कलाकारितामा विभिन्न फरक–फरक भूमिकाहरू निर्वाह गरिरहेका हुन्थे । नयाँ–नयाँ सिर्जनाहरू पस्किरहेका हुन्थे ।

यद्यपि सामाजिक काममा रहँदा चाहेर पनि कलाकारितामा फर्किने अवस्था नरहेको उनले स्मरण गरे । सामाजिक काममा रहँदा कलाकार ‘धुर्मुस’ भन्ने बिर्सिएर समाजका लागि नागरिकको दायित्व सम्झिएर सक्रिय रहेको उनले बताए । सामाजिक कर्ममा रहँदाका आरोह–अवरोहबारे भने खुलेर सुनाउन उनी तयार देखिँदैनन् । 

‘त्यो व्यक्त गरिनसक्ने पीडा छ । अहिले छोटो समयमा सुनाएर साध्य नै छैन,’ उनले यति भने ।

अब आफू सक्रिय कलाकारितामा फर्किन चाहेको उनी बताउँछन् । चितवनस्थित निर्माणाधीन गौतमबुद्ध अन्तर्राष्ट्रिय क्रिकेट रंगशालालाई भरतपुर महानगरपालिकाले पूर्ण स्वामित्वमा लिइसकेपछि पूर्णरूपमा कलाकारितामा फर्किने उनको योजना छ । 

कलाकारितामा फर्किनका लागि उनले धेरै तयारी भने गरिसकेका छैनन् । ‘मलाई कलाकारितामा दर्शकले जुन हिसाबले मन पराउनुभएको थियो, फरक–फरक क्यारेक्टरमा माया गरिदिनुभएको थियो,’ उनले भने, ‘आगामी दिनमा पनि रिसर्च गरेर फरक–फरक क्यारेक्टरमा प्रस्तुत हुनेछु । दर्शकको रुचि र चाहना अनुसार अगाडि बढ्नेछु ।’

‘मेरी बास्सै’ सिरियलमा लामो समय काम गर्दा सितारामले ४४ वटा विभिन्न क्यारेक्टर निर्वाह गरे । सर्ट फिल्महरूमा पनि उनले फरक क्यारेक्टर निर्वाह गरेका छन् । 

यद्यपि दर्शकले अहिले पनि उनलाई ‘धुर्मुस’ नै भनेर बढी चिन्छन् । उनी जति नयाँ भूमिका ल्याउँदा पनि शुरूआतमा दर्शकमाझ छाप पारेको भूमिकाले जित्ने गरेको उनले बताए । 

यद्यपि आउँदा दिनमा पनि कलाकारिताको निरन्तरता मात्र नभएर पृथकता पस्किने प्रयास रहने उनले बताए । दर्शकलाई नयाँ के सिर्जना दिने ? कसरी प्रस्तुत गर्ने ? तयारीका साथ अगाडि बढ्ने उनले सुनाए ।

उनले बुझेका छन्, हिजोको जस्तो समय आज छैन । हिजोका लागि दिने सिर्जना लोकप्रिय बन्थे । आज मनोरञ्जनका धेरै प्लेटफर्महरू छन् । ‘मानिसहरू हामीभन्दा कति धेरै क्रिएटिभ हुनुहुन्छ, कति धेरै क्षमता भएका हुनुहुन्छ,’ उनी भन्छन्, ‘त्यसकारण हास्य व्यंग्य कलाकारितालाई कसरी अगाडि बढाउने ? कसरी सम्मानित र मर्यादित बनाएर अगाडि बढाउने भन्ने विषय गहन हो । हाम्रो रिसर्च त्यतातिर हुनेछ ।’

किताब लेख्दै सिताराम

सामाजिक क्षेत्रमा सक्रिय रहँदाको कथा सुनाउन अहिले तयार नरहेका उनले खुलासा गरे, ‘यसबारे म किताब लेख्नेछु ।’ 

२०७२ वैशाख १२ गते भूकम्प जाँदा सिताराम र कुञ्जना कार्यक्रमको शिलशिलामा अमेरिकामा थिए । त्यस दिनदेखि रंगशाला निर्माणसम्मको हरेक महत्त्वपूर्ण घटना सितारामले डायरीमा टिपोट गरेका छन् । को–को मानिससँग भेटघाट भयो ? कस्ता–कस्ता घटनाहरू भए ? निर्माणका सामग्रीहरू आइनपुग्दा, आइपुगेपछि, काम गर्ने तौरतरिका, आरोह–अवरोह सबै कुराहरू आफूले डायरीमा टिपोट गरेको उनले सुनाए । 

‘हाम्रो हिजोको दिनको स्वभाव र आजको दिनको स्वभावमा केही परिवर्तन भएको छैन । मात्रै, हाम्रो उमेर थपियो । केश पाक्यो होला, कहीँ गाला चाउरी पर्‍यो होला,’ उनी भन्छन् ‘तर नियतमा खोट नहुँदा नहुँदै हामीले भोग्नुपरेका भोगाइहरू किताबमा आउँछन् । जति कुराहरू हामी व्यक्त गर्न नसकौंला, ती हाम्रा सबै भावनाहरू किताबबाट व्यक्त हुनेछन् ।’

सामाजिक काम गर्दा पाइला–पाइलामा भोगेका क्षणहरू जनतालाई भन्नैपर्ने भएकाले किताब लेख्ने योजना बनाएको सितारामले बताए ।