‘मार्केटिक बिजनेश’ गर्ने हरि रिमाललाई कामबाट घर फर्किएपछि एकाएक शरीर दुखेजस्तो भयो । भोलिपल्ट ज्वरो १०२ डिग्री ।

कोरोनाको महामारी केही मत्थर भइसकेकाले सामान्य होला भनेर नजिकैको मेडिकलमा गएर सिटामोल ल्याएर खाई ज्वरो कम गरे उनले । तर शरीर झन् गल्दै गयो । श्वासप्रश्वासमा समस्या आयो । खोकी पनि लाग्दै गयो । 

कोरोनाको शंका लागेर पत्नी अरुणाले बुटवलस्थित लुम्बिनी प्रादेशिक अस्पतालमा पीसीआर जाँच्न हरिलाई लिएर गइन् । गत मंसिर २४ गते उनको कोभिड रिपोर्ट पोजेटिभ आयो ।

कोरोना देखिएपछि ३८ वर्षीय रिमाल ३ दिनसम्म घरमै सुरक्षित तरिकाले बसे । समस्या सुधार होला भन्दा उल्टो बल्झिँदै गयो । २७ गते साँझ उनलाई निकै गाह्रो भयो । 

‘परिवार आत्तिएँ । अब घरमा बस्नु हुँदैन, हस्पिटल जानुपर्छ भनेर एम्बुलेन्स बोलाएर प्रादेशिक अस्पताल गएँ । त्यहाँ जाँदा बुटवलको धागो कारखाना सरसफाई गर्न थालिएको थियो । अस्पतालले उनलाई भर्ना लिएन,’ उनले सम्झिए, ‘अरुणा झनै डराइन्, कसो गर्ने के गर्ने भनेर ?’

भैरहवास्थित भीम अस्पतालमा सोधखोज गर्दा सघन उपचार कक्ष (आईसीयू) शय्या खाली रहेछ । राति साढे १० बजे उनलाई भैरहवा पुर्‍याइयो ।

सामान्य होला भन्दाभन्दै हरिको जीवनमा कोरोना संक्रमण सबैभन्दा खराब समय बनेर आयो । भैरहवाको भीम हस्पिटल पुग्दा हरि बेहोस भइसकेका थिए । ३ दिनसम्म आईसीयूमा राखेर उपचार गरियो । हरिलाई बिसको उन्नाइस भएन ।

हरिलाई कोरोनासँगै ‘स्टोक’ (पक्षघात) पनि भएको रहेछ । ३ दिन त्यहाँ राख्दा हरिको स्वास्थ्यमा कुनै सुधार भएन । परिवारले डाक्टरलाई सोध्दा सुधार हुन्छ भन्थे तर हरिले एकपछि अर्को गर्दै होस गुमाइरहे ।

परिवारले ‘काठमाडौं लैजान्छौं, रिफर गरिदिनुपर्‍यो’ भनेर अनुरोध गर्दा चिकित्सकले ‘आवश्यक छैन, यतै सुधार हुन्छ’ भनिरहे तर परिवारिक दबाबपछि अस्पतालले उनलाई काठमाडौं टेकु अस्पतालमा रिफर गरिदियो । 

आईसीयू सहितको एम्बुलेन्समा उनलाई राति १० बजे भैरहवामा काठमाडौं लगियो । काठमाडौं पुर्‍याउँदा हरिको अवस्था झनै खस्कँदै गएको थियो । त्यहाँ उनलाई ३ दिन भेन्टिलेटरमा राखियो । सुधार हुने कुनै छाँट देखिएन । टेकु अस्पतालले पनि उपचार सम्भव नभएको भनेर वीर अस्पतालमा रिफर गरिदियो । पुस ४ गते उनलाई वीर अस्पताल लगियो । त्यहाँ वीर अस्पतालमा शय्याको व्यवस्था अरुणाका आफन्तले गरेका थिए । 

वीरमा पनि भेन्टिलेटरमा राखियो । वीरमा उनी ४५ दिन भेन्टिलेटरमा बसे र कोरोना जिते । पछि भेन्टिलेटर र अक्सिजन हटाइयो, उनी स्वयं सास फेर्न थाले । अहिले उनी डिस्चार्ज भएर घर फर्किएका छन् ।

अहिले फेरि नेपालमा कोरोना भाइरस संक्रमण दोस्रो लहरले महामारीको रूप लिएको छ । हरिकी पत्नी अरुणाले लोकान्तरसँग भनिन्, ‘हामीले त बाँच्ने आश मारेका थियौं । तर पनि सास रहुञ्जेलसम्म आश मार्नु भएन भनेर प्रतिक्षा मात्र गर्‍यौं । भगवान्को आशिर्वादले उहाँ निको भएर फर्किनुभयो ।’ 

डेढ महिना भेन्टिलेटरमा पतिको उपचार भइरहँदा अरुणा अस्पतालको बाहिर बसेर भगवान्लाई पुकार्थिन्, ‘साँच्चै भगवान् तपाईंप्रति शक्ति छ भने, डाक्टर र तपाईं मेरो श्रीमान् फर्किने बाटो देखाइदेऊ’ भनेर । 

डाक्टरले पनि हरिको बाँच्ने सम्भावना कम रहेकोबारे घुमाउरो पाराले अरुणालाई भन्थे । भेन्टिलेटरमा पुगेको बिरामी निको हुने सम्भावना भनेको ५–१० प्रतिशत मात्र हो भनेर चिकित्सकले अरुणालाई भन्थे । सम्भावना एकदमै कम छ भनेर भर्ना भएको २ हप्तापछि नियमित रूपमा मगाउने औषधि पनि अरुणासँग डाक्टरले मगाएनन् । त्यसको ३ दिनपछि डाक्टरले औषधि ल्याउन भने । अरुणाले केही आश गरिन् ।

बिस्तारै उनको स्वास्थ्य सुधार हुँदै गयो । ४५ दिनसम्म भेन्टिलेटरको उपचारपछि उनी निको भएर बुटवल फर्किएका छन् । उनलाई निको हुँदा चिकित्सकहरू समेत आश्चर्यमा परेका थिए ।

अरुणा भन्छिन्, ‘उहाँ निको हुँदा उहाँको उपचारमा खटिएका डाक्टरहरूले अचम्म, अनौठो र चमत्कार भएको बताएका थिए ।’ 

हरिलाई प्रादेशिक अस्पतालमा पुगेको याद छ । त्यसपछि के भयो, कुन बेला अस्पताल पुगे ? उनले केही थाहा पाएनन् । होसमा आउँदा हरिले आफूलाई अस्पतालको शय्यामा सुतिरहेको पाए । ‘वरिपरि नर्सहरू बसेको देखें । मुखमा पाइप राखिएको थियो,’ हरिले भने, ‘शुरूमा म कहाँ छु भन्ने लाग्यो, पछि अस्पतालमा भएको थाहा पाएँ ।’

हरिसँगै टेकुबाट वीरमा रिफर भएका ७ जना निको नभएर सबैको मृत्यु भयो ।

अहिले नयाँ जीवन पाएकोमा उनी एकदमै खुशी छन् । उनी घर आएपछि बधाई दिनेको ओइरो नै लाग्यो । ‘मेरो जीवन साँच्चै नयाँ छ,’ उनले लोकान्तसँग भने, ‘कोहीले कोरोना घरमै बसेर जितेका छन् । कोहीले अस्पताल पुगेर सामान्य बेडमा उपचार गरेर जीते, म भने ४५ दिन भेन्टिलेटरमा रहेर फर्किएँ । मैले नयाँ जीवन पाएँ, यसैमा खुशी छु ।’

‘डाक्टरले हरि बाँच्ने कुनै आशा छैन भनिसकेका रहेछन्, कोरोनाले मान्छेलाई यतिसम्म बनाउला भन्ने मानेको थिइनँ । भेन्टिलेटरबाट त उठेर आएँ, अहिले फैलिएको कोरोनामा हाम्रो परिवार घरबाट बाहिर निस्किएको छैन,’ उनले भने ।

‘सास रहेसम्म आस मार्न हुने रहेनछ,’ अरुणाले भनिन्, ‘उहाँ निको भएर काममा पनि फर्किनुभयो । अरु सब ठीक छ । आँखा कमजोर भएका छन् ।’

गत महिना हरि ‘फलोअप’ जाँचका लागि काठमाडौं गएर आए । हरिको उपचारका लागि १० लाख रुपैयाँ खर्च भएको अरुणा बताउँछिन् । ‘शरीरमा पहिलेजस्तो बल छैन । कोरोना संक्रमित भेन्टिलेटरमा पुगेका बिरामी प्रायः फर्किंदैनन् भन्ने सुनेको थिएँ । धेरै फर्किएका पनि छैनन् तर मेरो राम्रो भाग्य र राम्रो उपचार पाएर । म बाँचें,’ रिमालले भने ।

बर्दियाको रिमाल परिवार विगत ८ वर्षदेखि बुटवलमा बस्दै आएको छ । अन्तिममा हरिले कोरोनालाई ख्यालठट्टा नठान्न सुझाव दिए ।